Εμπιστεύσαι τους ανθρώπους; Τους καταλαβαίνεις; Τους αγαπάς;

υπάρχουν δύσκολες και εύκολες μέρες. Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα. Τέτοιες μέρες καμιά φορά καταλαβαίνεις πόσο μόνος τελικά είσαι σε αυτό τον κόσμο. Όχι, δεν είναι παράπονο αυτο. Απλά μια μικρή τοσιδούλα διαπίστωση. Πολύ μικρή. Καλά είμαι. Μια τέτοια μέρα, όταν την καταφέρνεις τελικά τονώνει και την αυτοπεποίθησή σου. Δεν ξέρω τι γίνεται ακριβώς όταν δεν την καταφέρνεις, αλλά και αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι. Βάζεις τον εαυτό σου κάτω και το ψάχνεις. Ξαναθυμάμαι την παλιά μου θεωρία για τους ανθρώπους. Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που νομίζουν ότι η ζωή, και κατ' επέκταση και οι άλλοι άνθρωποι δίπλα τους, τους χρωστάει. Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα! Και είναι και φαύλος κύκλος. Γιατί όταν δεν δίνεις πώς περιμένεις να πάρεις. Έρχεσαι πρωί πρωί με το κεφάλι σκυμμένο και δε λες μια καλημέρα. Έχεις νεύρα και τα παίρνεις με τον κόσμο που δεν σε καταλαβαίνει. Εντάξει, θα σου δείξω κατανόηση όταν έχεις τις μαύρες σου. Αλλά αν αυτό το έχεις σύστημα και έτσι τα βλέπεις τα πράγματα, μαύρα.... τι σου χρωστάω και εγώ η μαύρη; Πειράζει εγώ που τα βλέπω όμορφα και δυναμικά και δεν αφήνω τα πράγματα στην τύχη τους; Ξέρω καλά ότι δεν παιρνάνε όλα από το χέρι μου αλλά η διάθεσή μου τουλάχιστον;
Αχ! υπάρχουν πράγματα που δεν καταλαβαίνω.... αλλά που θα πάει θα μεγαλώσω.
Δες και το proof! Δεν θα μου πεις εσύ αν θέλω γάλα στον καφέ μου! Εγώ ξέρω καλύτερα από τον καθένα πώς θέλω να πιω τον καφέ μου.... και είναι κάτι που δεν μπορώ να αποδείξω. Κάποια πράγματα δεν χρειάζεται να τα αποδεικνύουμε. Αρκεί να εμπιστευόμαστε. ε;