It’s not about buildings, it’s about people

Μεγάλο ταξίδι. Μια εβδομάδα abroad! Εμπειρία! Πόσα κέρδισα!

Το πρώτο βασικό συμπέρασμα είναι ότι πολύ σημαντικό να κάνει κανείς ταξίδια, ειδικά στο εξωτερικό. Μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία. Έχω δύο μέρες που γύρισα από Νέα Υόρκη. Την πόλη των πόλεων! Δεν είχα βγει άλλη φορά από Ευρώπη. Τα ταξίδια που είχα κάνει ήταν κλασσικά Ιταλία και Αγγλία. Και να με τώρα στο Αμέρικα. Από μικρή με μια έμφυτη αντιπάθεια στο λαό αυτό για τους γνωστούς πολύ ελληνικούς λόγους. Και τώρα είχα την ευκαιρία να τους ζήσω από κοντά. Τι είδα; Χαμόγελα, διάθεση για εξυπηρέτηση και περισσότερη ευγένεια, ή μάλλον περισσότερο αυθεντική ευγένεια από τους Ευρωπαίους. Είναι αλήθεια ότι εμείς έχουν το τακτ, εκείνοι έχουν το heart. Έτσι ένιωσα στη Νέα Υόρκη. Που συγκεντρώνει στις γειτονιές της όλες τις φυλές του κόσμου. Και στ’ αλήθεια είδα πολλές. Πολλές φυλές και πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Είναι γεγονός ότι η Νέα Υόρκη είναι η πόλη των μεταναστών. Την έχουν φτιάξει οι μετανάστες, είναι ένα περίεργο χαρμάνι. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη βέβαια πόσο το χαρμάνι αυτό λειτουργεί αρμονικά στ’αλήθεια. Πόσο πραγματικά αποδέχεται ο ένας τον άλλο ως ίσο προς ίσο. Σίγουρα υπάρχουν διακρίσεις. Μόνο και μόνο από το γεγονός ότι κανένας λευκός δεν κυκλοφορεί στις γειτονιές του Harlem, εκτός από δύο περίεργους έλληνες τουρίστες. Είναι γεγονός πάντως ότι στους ίδιους δρόμους που κυκλοφορεί η χλιδή και η πολυτέλεια, κυκλοφορεί και η εξαθλίωση και ο αγώνας για επιβίωση. Τα παιδιά –μαυράκια πάντα- που στέκονται στις στάσεις του μετρό για να κερδίσουν λίγα χρήματα από την εκμετάλλευση των metrocard, οι ελάχιστοι ζητιάνοι (περίμενα να δω περισσότερους), οι ραβίνοι στο δρόμο των κοσμηματοπωλείων, οι φοιτητές, οι ασιάτες, οι έλληνες, οι γιάπηδες…… οι αμερικάνοι.

Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που βγαίνω έξω κάνω αυτόματα τη σκέψη… πόσο θα ήθελα να μείνω εδώ. Είναι τάση φυγής αυτό; Ανάγκη για αλλαγή; Αγάπη στην αλλαγή;

Ποιος ξέρει;

Σίγουρα όμως ένιωσα υπέροχα με όλα όσα είδα και σκέφτηκα. Πολίτης του κόσμου. Ανοίγει το μυαλό….

Όσο για τα υπόλοιπα…. Με εντυπωσίασαν τα κτίρια και οι τεράστιοι ουρανοξύστες, η θέα από το empire state building, το απίστευτο moma, χόρτασα τέχνη, ήχους, χρώματα, γειτονιές, cosy places, γεύσεις, την ιστορία της Νέας Υόρκης στο μουσείο της πόλης… κλπ κλπ….α! και αν έρθουν οι stomp στην Ελλάδα μην τους χάσετε!!!

http://www.guggenheim.org/new_york_index.shtml

http://www.moma.org/

www.mcny.org

www.stomponline.com

Πήγαμε και μια βόλτα στο Άμστερνταμ. Έχουμε και τις αγάπες μας στον Van Gogh. Έμαθα εκεί ότι αυτοκτόνησε και αυτός. Και άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί αγαπώ τόσο πολύ καλλιτέχνες που αυτοκτόνησαν. Δεν έχω μελετήσει τη ζωή του ζωγράφου αλλά από τα λίγα χρόνια που δούλεψε έβγαλε τρομερή ενέργεια στους πίνακές του. Το ίδιο ισχύει και για τον Καρυωτάκη. Ήταν άνθρωπος με πολύ ενέργεια, που δεν τον χώραγε η εποχή του και επέλεξε να φύγει. Δε συμφωνώ καθόλου μεν, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο αγαπώ πολύ το έργο τους, μάλλον το πάθος τους.

Anyway…. Και μετά από όλα αυτά και πολλά ακόμη που δεν έχω την υπομονή να καταγράψω γυρνάς στην Ελλάδα και βλέπεις το Manderlay του Τριερ!

Αυτός ο άνθρωπος πάντα επιφυλάσσει το καλύτερο για το τέλος.

Η ματαιοδοξία της ανθρώπινης ύπαρξης που έχει την εντύπωση ότι μπορεί να εξουσιάζει και να ξέρει ποιο είναι το καλό για όλους….. take it easy!