Amor fati

Έφυγα και άφησα πίσω μου ένα χάος από εκκρεμότητες –που τα βρήκα να με υποδέχονται με το που πάτησα το πόδι μου στο γραφείο. Γκρινιάζω συνέχεια αλλά τι να αφήσω; Το site; το περιοδικό; τα σεμινάρια; το ΑΚΜΑ; το OU;
Anyway, έφυγα και τα άφησα όλα πίσω. Σ’ όλη την πτήση είχα τις μαύρες μου και τραγουδούσα «όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά» και διάβαζα το Όταν έκλαψε ο Νίτσε. Κατεβαίνω από το αεροπλάνο στο Waterloo και ψάχνω να βρω το τρένο που θα με πάει στο Salisbury. Ψύχρα έξω, ψύχρα και μέσα. Δεν τα πάω καλά και με την προφορά των άγγλων. Στην Αμερική ένιωθα άλλη φιλοξενία –και αυτό είχε να κάνει σίγουρα με το ότι τους καταλάβαινα και δεν χρειαζόταν να ρωτάω συνέχεια sorry?-
Πήρα το τρενάκι και χώθηκα σε μια θέση για να χαζέψω την αγγλική επαρχία. Λιβάδια, σπιτάκια, λιβάδια, σπιτάκια. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που είχα έρθει, είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό –και εγώ και η κολλητή Σ- με τα σπιτάκια. Μας φαίνονταν μικρά και χαριτωμένα (!;). Είχαμε πάρει και το λεωφορείο τότε, και κάθε λίγο και λιγάκι μπαίναμε σε χωριό, βγαίναμε από χωριό –ατέλειωτο το ταξίδι- και γουρλώναμε τα μάτια μας λες και ήμασταν σε ζωολογικό κήπο και χαζεύαμε πιθηκάκια, που κάνουν ανθρώπινες κινήσεις.
Να ναι καλά ο Νίτσε. Ξαναβρήκα στη διαδρομή τον εαυτό μου. Έφτασα στο Salisbury και χώθηκα στα Starbucks μέχρι να τελειώσει η Μ. με τις δουλειές της – εκεί τα Starbucks κλείνουν στις 7!.
Την άλλη μέρα θα έφευγα για Λονδίνο. Πρώτη φορά μόνη μου στην ξένη πρωτεύουσα. Το απόλαυσα όσο δεν έπαιρνε! Περπάτησα πολύ στο Τάμεση και μέσα στην πόλη, απλά για να ανακατευτώ με τον κόσμο. Μου άρεσε πολύ το βιβλιοπωλείο του National Theatre, και το γρασίδι στην γκαλερί Tate. Και το κτίριο της Tate μου άρεσε πολύ. Λάτρεψα την τεράστια είσοδο. Εντάξει δεν χάρηκα τέχνη, μικρή μου φάνηκε η δόση, για τις προσδοκίες που είχα. Ίσως αν η special exhibition με ενδιέφερε περισσότερο να ήταν καλύτερα.
Το καλύτερο ήταν πάντως μετά, που κατάκοπη, μπήκα στα doggets για μια σαλάτα –γιατί ταυτόχρονα περνούσα και hangover- χωρίς να έχω ιδέα τι θα βρω εκεί. Το περιβάλλον πολύ ζεστό και φιλόξενο, μουσική πολύ καλή, γεύση επίσης καλή, καναπεδάκι, γωνιακό τραπέζι... και ησυχία μέχρι τις 6.
Κάποια στιγμή έφτασα στο ξενοδοχείο, και ενώ είχα πάρει αποφάσεις ότι θα διαβάσω και θα προετοιμαστώ για το dayschool της επόμενης μέρας, μαστουρωμένη σχεδόν, άνοιξα την τηλεόραση και κάθισα στο κρεβάτι. Τελικά δεν σηκώθηκα ποτέ από εκεί! Απλά ξύπνησα την άλλη μέρα.
Βρήκα το δρόμο για το Lse το πρωί. Ωραία όλα τα sessions –μα πώς τα είχαν οργανώσει οι άτιμοι και δεν μας κούρασαν και μας τα είπαν και όλα! Μπράβο!
Βρήκα και τη Μ και κάναμε την κλασσική βόλτα στην Oxford και μετά κατεβήκαμε με τα πόδια ως την Trafalgar, όπου γινόταν χαμός και πανικός με μια συναυλία-φασαρία. Ωραίο κι αυτό.
Τι μπορείς να κάνεις στο Salisbury που δεν μπορείς να κάνεις στην Ελλάδα; -εκτός από το να κάνεις πρωινό με τη Μ και να κουτσομπολεύεις ασταμάτητα - Να πας να πιεις τον καφέ σου και να ζωγραφίσεις pottery που θα σου ψήσουν και θα το πάρεις μετά στο σπίτι σου! Παίρνει αρκετή ώρα αλλά είναι πολύ καλό! Μέχρι που άρχισα να σκέφτομαι να βρω τρόπο να το κάνω στο σπίτι. Αφού δε μου βγήκε σε ζωγράφος, μήπως να το ρίξω στη διακόσμηση πάνω σε κάθε μεγέθους και σχήματος βαζάκι, κούπα, πιάτο κλπ κλπ;
Ωραία πράγματα φάγαμε, ωραία πράγματα ήπιαμε, αγοράσαμε, είδαμε. Αυτό που πιο πολύ απόλαυσα είναι αυτή η εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα κτίρια, ο χώρος, οι δρόμοι σε αυτή την επαρχιακή πόλη. Οι βόλτες είναι υπέροχες. Μπορείς να ξεκινήσεις και να διαλέξεις ένα οποιοδήποτε χώρο με γρασίδι ή παγκάκι, να διαβάσεις, να χαζέψεις, να γράψεις, να λιαστείς, να φας, να ταΐσεις τις πάπιες... εντάξει ταξίδι είχα πάει... λογικό ήταν να βλέπω έτσι την πόλη. Αλλά εκεί που μένω, και εκεί που θα μένω, για να βρεις κάτι τέτοιο πρέπει να πάρεις το αυτοκίνητο για να πας να περπατήσεις.... ειρωνεία;
Πάντως με όλα αυτά άρχισα να ψάχνω τι είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένη στην Αθήνα, και παρά τις μιζέριες βρήκα αρκετούς λόγους που μπορούν να μου φτιάξουν μια όμορφη ζωή. Το σημαντικότερο όμως είναι η ζεστασιά των ανθρώπων –οικογένεια + φίλοι- που άλλες φορές είναι ασφυκτική και άλλες φορές σωτηρία σκέτη! Και το ακόμη σημαντικότερο όπως λέει και ο φίλος μου ο Α είναι η ευτυχία σου να μην εξαρτάται από την ύπαρξη των άλλων στη ζωή σου, αλλά από τη δική σου, γιατί αλλιώς δεν είναι η δική σου ευτυχία. Είναι των άλλων.
Amor fati, λοιπόν!