Each Sunday I’m in love

Σάββατο βράδυ, αργά, πολύ αργά, μετά από δύο συνεχόμενες βραδιές απίστευτης αποτυχίας στο bowling, και όταν ο υπόλοιπος κόσμος ή κοιμάται ή ρίχνει μια ματιά στις εφημερίδες που μόλις πήρε από το περίπτερο, εγώ –το ανώμαλο- σκεφτόμουν τους λόγους που λατρεύω τις Κυριακές. Σχεδόν όλες τις Κυριακές. Γιατί ακόμη και αν κάτι άσχημο μου έχει συμβεί Κυριακή, σιγά μην το θυμάμαι!
Γατί λοιπόν είναι τόσο όμορφη μέρα η Κυριακή;
Γιατί είναι η «όλη δική σου» μέρα. Εντάξει και η Παρασκευή έχει τη χαρά της ως τελευταία εργάσιμη μέρα της εβδομάδας, αλλά όσο να ναι μια κούραση την έχεις. Και το Σάββατο δεν είναι κακή ιδέα. Αλλά έχει εκείνο τον καταναγκασμό της βραδινής εξόδου –είτε δικός σου εσωτερικός, είτε του φίλου που έχεις καιρό να δεις, που έχει γενέθλια, που βγήκατε και χτες και πρέπει να ξαναβγείτε για να αναλύσετε τη χτεσινή έξοδο, να δείτε λίγο κόσμο βρε παιδί μου!- και δεν είναι ότι το κάνεις με το ζόρι, αλλά είναι έστω και λίγο συνήθεια, έστω και λίγο καταναγκασμός. Σάββατο βράδυ μέσα; Πόσες φορές μπορείς να το κάνεις; Σε πιάνει μια μελαγχολία όσο και να πεις. Εμένα πάντως με πιάνει!
Έτσι η Κυριακή παραμένει η καλύτερη μέρα. Αν μάλιστα το προηγούμενο βράδυ ήταν επιτυχημένη η έξοδος και δεν πήγες στα κλασικά μέρη όπου όλοι ταλαιπωρούνται, στην κίνηση, στο παρκάρισμα, στο αν χωράει ακόμη ένας από το παράθυρο του αυτοκινήτου, του μαγαζιού κλπ κλπ. ακόμη καλύτερα. Θα ξυπνήσεις (κάποια στιγμή) με αυτό το ταλαιπωρημένο μεν αλλά χαμόγελο δε, και όλα τα κύτταρα του σώματός σου θα ζητούν επειγόντως ένα freddo.
Αλλά ακόμη και αν ήταν αποτυχημένη η έξοδος έχεις κάθε ευκαιρία να διορθώσεις τα χτεσινά σπασμένα, με το να κάνεις την Κυριακή πράγματα που εδώ και πολύ καιρό θα ήθελες να κάνεις. Τώρα αυτό μπορεί να ποικίλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Μπορεί να θέλεις να διαβάσεις την Athens Voice ή τη Lifo από τον προηγούμενο μήνα που δεν πρόλαβες γιατί δεν έχεις πάρει ανάσα τελευταία. Μπορεί να πιεις ένα καφεδάκι στη θάλασσα και να διαβάζεις στον ήλιο (απαραίτητο συστατικό επιτυχίας του καφέ). Μπορεί να θες να τσακωθείς με τα αδέρφια σου βρε παιδί, ή να ανακαλύψεις ότι σου αρέσει να μαγειρεύεις, να ζωγραφίζεις, να κοιμάσαι, να τραγουδάς παράφωνα σε όλο το σπίτι και όχι μόνο μέσα στο μπάνιο, να κάνεις format στο pc και να ξαναβρίσκει επιτέλους το άμοιρο την υγεία του κλπ. κλπ.
Γενικά μπορεί να συμβεί οτιδήποτε! Χωρίς να είναι τίποτα προγραμματισμένο.
Βέβαια το ότι την Κυριακή που ξημέρωσε δεν συνέβη τίποτα από τα παραπάνω είναι μια ακόμη απόδειξη ότι είναι η πιο αναπάντεχη μέρα και τίποτα δεν είναι αναμενόμενο.
Από όλα τα παραπάνω εγώ διάλεξα καφεδάκι με την κολλητή που είχα καιρό να δω και ήταν αναστατωμένη (όχι για το λόγο αυτό πάντως). Στο παράνομο καφέ που ακουμπάει στη θάλασσα, με λουτσόκοσμο γύρω-γύρω. Εντωμεταξύ μια θάλασσα τόσο ήρεμη που θέλεις δεν θέλεις σε χαλαρώνει. Κλασική βόλτα στα μαγαζιά που είναι και Κυριακή ανοιχτά στο περίεργο χωριό μας και τρέχοντας πίσω στο σπίτι να προλάβω το οικογενειακό τραπέζι. Η οικογένεια Χωραφά είχε μαζευτεί αυτή την Κυριακή μετά από πολύ καιρό. Και αναμένεται πολύ σύντομα να ξανασκορπιστεί. Ο αδερφός απαίτησε να τον πάω για καφέ στο αγαπημένο μας στέκι. Στην ακόμη πιο παράνομη καφετέρια που έχει κάνει κατάληψη και στην παραλία. Ξαπλώστρες, reggae και φραπέ. Ο πρώτος φετινός, και ελπίζω και ο τελευταίος! Έχω πιει τόσο φραπέ σε αυτή τη ζωή που νομίζω πως δεν αντέχω άλλο τη γεύση αυτή.
Και μετά έρχεται και η Δευτέρα του γραφείου. Μετά από απουσία ημερών. Ήταν περίεργο το συναίσθημα. Όλα τόσο γνώριμα και τόσο σταθερά, που νιώθεις αρκετά ασφαλής και ήρεμος, αλλά και τέτοια στασιμότητα που αρχίζει λίγο –ανεπαίσθητα- να σε ενοχλεί. Κάποια στιγμή κουράζει...
Anyway... η εβδομάδα των παθών με περιμένει για να μπορέσω να καλύψω όλες τις υποχρεώσεις που έχω αναλάβει πριν αναχωρήσω. Είναι όλες πολύ δημιουργικές και ενδιαφέρουσες και ευκαιρίες για έμπνευση, αλλά ο χρόνος λίγος για να γίνουν ουσιαστικές... όπως και να χει κάτι θα βγει, και τα συμπεράσματα από την εμπειρία θα ανέβουν κι αυτά....
Αντε να ρθουν οι αργίες να κάτσω σπίτι και να πείθω τον εαυτό μου ότι είναι Κυριακή!