Όνειρα…

Μα έχω ξεφύγει τελείως πλέον! Μία η άνοιξη… μία η δίεση (και τα τραγούδια της) … και κατά τα άλλα μία και η εργασία μου για το OU, άντε και ένα το σεμινάριο stress management που θα τρέξω next week.

Ένας εσύ… και μοναδικός!

Το σπίτι μου που είναι έτοιμο στο ονειροπαρμένο μυαλό μου. Χρώματα!

Μας ονειρεύομαι μαζί και χαμογελά όλο μου το είναι.

Και μόλις παίζει το I cant help falling in love with u!

Τι να κάνω κι εγώ το άμοιρο μικρό –αυτό δε σχετίζεται απαραίτητα με την ηλικία μου- ; Ξαναπέφτω στην ονειροπόληση, την αφήνω για λίγο γράψιμο και διάβασμα για την εργασία, και άντε πάλι πίσω μετά…

Και θυμάμαι ότι έχω πάρα πολύ καιρό να νιώσω τόσο ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ. Τόσο γεμάτη χαρά, αυθεντική, παιδική, από αυτή που σε κάνει να χοροπηδάς και να φωνάζεις μόνος στο σπίτι.

Μακάρι να ταν τα πράγματα αλλιώς θα μου πεις… αλλά τι πειράζει! Ακόμη κι αν δεν είναι αυτό δεν το χάνω με τίποτα.

Γλυκό μου βάσανο, με γεμίζεις!

Εγώ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ το εύχομαι! Να το ξέρεις!

Και μπορεί να έρθουν σκοτάδια (δεν είναι τυχαίο που το λέω αυτό… παίζει το Μένω Εκτός αυτή τη στιγμή), αλλά στ αλήθεια δε με νοιάζει καθόλου. Δεν διαλέγω την αδράνεια… τα βράδια μου τα εργένικα, τραγούδια θα λέω αρμένικα, θα θέλω να γυρίσω αλλά ο παράδεισος θα είναι κλειστός και ο τόπος μου σβηστός! Αλλά αξίζει! Ας είναι κλειστός ο παράδεισος. Θα τον φέρνουμε εδώ κάτω όποτε θέλουμε, με το έτσι θέλω!

Ρε τι παθαίνει ο άνθρωπος όταν έρχεται η άνοιξη (μέσα του)! Άραγε όταν θα τα διαβάζω αυτά το χειμώνα θα γελάω; (Ελπίζω!)