που πάς χωρίς αγάπη;

Οι μέρες περνούν και εγώ άφαντη από το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Όταν έχεις να πεις τα περισσότερα είναι που δεν μπορείς να γράψεις κουβέντα. Γιατί αυτά που αξίζει να γράψεις συνήθως αξίζει περισσότερο να τα ζεις. Θυμάμαι ακόμη μάθημα στο δημοτικό όπου διαβάζαμε στο σχολικό βιβλίο αποσπάσματα (υποτίθεται) από το ημερολόγιο ενός κοριτσιού. Έγραφε λοιπόν πολλά και πολύ όμορφα για μια βροχερή μέρα που καθόταν μέσα στο σπίτι και περιέγραφε ένα σωρό ωραίες σκέψεις. Και έγραφε και δυο αράδες για μια μέρα γεμάτη ήλιο που πήγαν και εκδρομή με το σχολείο. Και θυμάμαι ότι η δασκάλα μας προσπαθούσε να μας δώσει να καταλάβουμε ότι έτσι είναι τα πράγματα. Όταν περνάς καλά δεν έχεις να γράψεις πολλά, και όταν έχεις τις μοναξιές σου και τις μαύρες σου είναι που γράφεις.

Και με την ευκαιρία αυτή θυμάμαι τον εαυτό μου παλιότερα και την αγάπη μου στη βροχή και τη μελαγχολία της. Πόσο έχω αλλάξει! Κατά βάθος όμως…. Ε;

Anyway, ο στόχος δεν ήταν αυτός. Ο στόχος ήταν να αποτυπώσω κάποιες από τις σκέψεις μου που προέκυψαν από το σκ που πέρασε. Από το πρωί ως το βράδυ σε συνέδριο. Πολλοί άνθρωποι, που κάτι τους ενώνει και είναι τόσο διαφορετικοί. Τελικά σε κάθε χώρο υπάρχουν ποιητές που ακόμη και το πιο επιστημονικό θέμα μπορούν να σου το κάνουν τέχνη και να σου το τραγουδήσουν. Υπάρχουν ζωγράφοι που μπορούν και το πιο πολύπλοκο σχήμα να το κάνουν συγκινητικό. Υπάρχουν άνθρωποι που ενθουσιάζονται και βλέπουν όμορφη την παραμικρή σου προσπάθεια. Που ξέρουν να πλησιάζουν αυθεντικά και να χαμογελούν μέχρι βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Υπάρχουν και άλλοι που θα κρίνουν, θα κρίνουν, θα κρίνουν και το πιο εύκολο πράγμα θα είναι να στραβομουτσουνιάσουν. Well, κατάλαβα ότι αρκεί από την πλευρά σου το χαμόγελο να είναι πάντα πολύ ζεστό, αυτό είναι το όπλο σου. Το σημαντικότερο όπλο σου, ίσως και το αποτελεσματικότερο.

Επίσης υπάρχουν και άνθρωποι που είναι πολύ περίεργοι, πολύ διαφορετικοί, που μόλις τους βλέπεις καταλαβαίνεις ότι δεν τους ταιριάζει ο κόσμος αυτός. Κάτι τους πάει στραβά και προσπαθούν. Προσπαθούν πολύ να πιαστούν από κάπου ή να φανούν από όλους.

Μα το ερώτημα παραμένει: τι είναι αυτό που διαμορφώνει τους μεν και τους δε. Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους σε γενικές γραμμές ευτυχισμένους (ή με μεγάλες δυνατότητες ευτυχίας) και μερικούς τους το κάνει πολύ δύσκολο; Από πού ξεκινάει αυτή η δυσαρμονία; Και είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει άραγε; Γίνεται κάποιος που τα έχει βάλει λίγο ως πολύ με τον κόσμο να δει τελικά τα πράγματα αλλιώς; Πιο ανοιχτά και πιο γενναιόδωρα;

Ψάχνω ερώτημα για διδακτορικο ε;

Καλά να πάθω!!!!

Κατά τα άλλα έρχονται και τα Χριστούγεννα και δεν έχω πάρει χαμπάρι φέτος!

Πόσο διαφορετικά τα πράγματα από πέρυσι! Διαφορετικά βέβαια αν εξαιρέσεις ότι τα Χριστούγεννα θα μαζευτούμε και πάλι όλοι σπίτι, θα φάμε τα φαγητά της μαμάς και θα γελάσουμε με την καρδιά μας, θα βγούμε για καφέ και μετά για ποτό. Και θα είμαστε πάλι οι ίδιοι που σχεδόν βρισκόμαστε μια φορά το χρόνο σε αυτή τη γιορτή. Γι’ αυτό περνάμε τόσο καλά άραγε; Μα είναι τέτοια η ζεστασιά στις καρδιές της οικογένειας. Μα γιατί να μην την κρατάμε λίγο παραπάνω; Και γιατί να μην την κρατάμε και για όλους;

Μα τα ωραία θα αρχίσουν τελικά μετά τις γιορτές, ή μάλλον μετά το Γενάρη… εν αναμονή…. Για να ζεστάνουν άλλες καρδούλες.

Που πας χωρίς αγάπη λοιπόν στα Χριστούγεννα, ε;