BitterSweet Starbrook

Σάββατο βράδυ στο 608 το ραδιόφωνο έπαιζε:

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω

Χίλια σύννεφα κλαίνε

Δεν είσαι εδώ

Τον άδειο κόσμο

Κοιτάζω έξω

Όσο πίσω κι αν τρέξω

Δε θα σε βρω

Κάποτε ήσουν πληγωμένη

Βιαστικό πουλί του Νότου

Δε μπορούσες να πετάξεις

Δε μπορούσες να ξεχάσεις

Σ` ένα άδειο σπίτι

Σαν παραμύθι

Έχτισες στην καρδιά μου

Ζεστή φωλιά

Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια

Τα νικάει η συνήθεια, η λησμονιά

Κάποτε ήσουν πληγωμένη

Βιαστικό πουλί του Νότου

Δε μπορούσες να πετάξεις

Δε μπορούσες να ξεχάσεις

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω

Όλα μοιάζουν να λένε

Δεν είσαι εδώ

Καπνός και σκόνη

Δεν ανασαίνω

να το τέλος γραμμένο πια τι ζητώ

Κάποτε ήσουν πληγωμέμη

Βιαστικό πουλι του νότου

Δεν μπορούσες να πετάξεις

Δεν μπορούσες να ξεχάσεις!

και μετά από λίγο στο αυτοκίνητο έπαιζε:

Καμιά φορά τα μάτια κλείνω τον κόσμο αφήνω δεν με αφορά

Χαμογελάς στα όνειρά μου εσύ χαρά μου δίνεις φτερά

Φτιάχνω τον κόσμο απ' την αρχή

Του δίνω σώμα και ψυχή και φαντασία και φαντασία

Φτιάχνω τον κόσμο απ' την αρχή

Χωρίς οργή και ενοχή μόνο αγάπη μικρή μου αγάπη

Καμιά φορά μια λέξη φτάνει αυτή που κάνει τη διαφορά

Μη λες πολλά καταλαβαίνω μαζί σου βγαίνω πρώτη φορά

Φτιάχνω τον κόσμο απ' την αρχή...

και μετά αποφάσισα ότι το Sweet November δεν είναι και τόσο κακή ταινία, γιατί καμιά φορά χρειάζεται λίγο παραμύθι η ζωή.

Για να μας βοηθήσει να θυμόμαστε και να ελπίζουμε.
Για να γελάει το χειλάκι μας μέχρι μέσα, στο βάθος του είναι και να μπορούμε να φτιάχνουμε τον κόσμο από την αρχή.
Όνειρο ήτανε... και ήτανε γλυκό, σαν μια bittersweet starbrook. :)