περιμένω πως και πως

• να έρθει το πρώτο ανοιξιάτικο βραδάκι που αποφασίζεις ότι δεν χρειάζεσαι μπουφάν για να βγεις έξω (ενα μακό και το τζιν σου ειναι ό,τι χρειάζεσαι)
• να καλοκαιριάσει τόσο που το νυχτολούλουδο του γείτονα να μου παίρνει τη μύτη
• να πάω μια βραδυνή βόλτα στην παραλία
• να ξυπνάω για να πάω στη δουλειά το πρωί και να είναι μέρα
• να μην τελειώνει η μέρα αυτή
• να συμφιλιωθούν όλοι κάτω από τη ζέστη όπως κάθε καλοκαίρι
• να αδειάσει και πάλι η Αθήνα και να είναι κούκλα μοναχική όπως κάθε χρόνο
• να πάω το Σάββατο το βράδυ στο στέκι και να πιούμε και να γίνουμε λιώμα
• να γελάμε όλοι χωρίς λόγο
• και να μην πυροβολούμε
• να αγαπάμε
• να αγαπιόμαστε
• να πάω μετά τη δουλειά στην παραλία και να λιώσω στον ήλιο με ένα βιβλίο
• να μην έχω την έννοια μου στη δουλειά ή το μεταπτυχιακό
• να μην τη χαρίζω σε όλους....

μα όλα αυτά αργούν πολύ στ' αλήθεια!Όχι για κανέναν άλλο λόγο, παραμόνο γιατί γυρνάω στα σκοτεινά μονοπάτια του χειμώνα μου.
Προς το παρόν βολεύομαι λοιπόν με:

• μια ζεστή κούπα καφέ (κατά προτίμηση με γεύση καραμέλα)
• ένα βλέμμα στην Ακρόπολη το πρωί πριν μπω στο γραφείο
• το αναμένο τζάκι
  
• και ατελείωτα τηλεφωνήματα

Συχνά αναρωτιώμουν πώς θα ήταν η ζωή μου αν ήμουν ένας άνθρωπος normal. Αν είχα μια απλή ζωή. Αν για παράδειγμα δούλευα σε μια μιρκή καφετέρεια ή ένα μπαράκι και σέρβιρα τους θαμώνες. Θα γυρνούσα άραγε στο σπίτι και θα ήμουν ήρεμη και χαλαρή να απολαύσω πράγματα που μου αρέσουν; Θα άδειαζε το κεφάλι μου από τις ατέλειωτες πληροφορίες που το γεμίζω κάθε μέρα; Θα είχε να κάνει με τόσα ερωτηματικά; Θα ένιωθα πλήρης;Ή θα βαριόμουν; Μα τα normal πράγματα συμβαίνουν στους normal αθνρώπους.
Θυμάμαι την πυραμίδα του Maslow και αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός ο άτιμος που μας σφήνωσε την ιδέα της αυτοπραγμάτωσης μέσα στο κεφάλι μας; Η ακόμη καλύτερα ποιος άτιμος σφήνωσε στο κεφάλι του καθένα μας τι είναι για αυτόν η αυτοπραγμάτωση. Γιατί άλλοι να την νιώθουν όταν βγάζουν λεφτά και άλλοι όταν κάνουν παιδιά;Κάθε φάση της ζωής θα έχει και τη δική της.... Μα η δική μου ποια είναι;
Τα όνειρά μου.... άδεια.
Δεν τολμώ να πω τι είναι αυτοπραγμάτωση για μένα... δεν το χω και φοβάμαι να το δω.
Τα φώτα που σβήνουν στη δίεση, ευτυχώς μου πετούν το πρώτο σωσίβιο της νύχτας.
Ψέματα, το πρώτο μου το πέταξαν κάτι μικρές νιφάδες που με αγκάλιασαν μόλις βγήκα σαν τυφλοπόντικας από το φωτεινό λαγούμι του μετρό. Το φεγγάρι ολοφώτεινο κρυμένο πίσω από τα σύννεφα. Κάτι ήθελε να μου κρύψει.
Τα φώτα που σβήνουν όταν 'ρθει το πρωί... πόσο μόνο μ' αφήνουν, μ' αφήνεις κι εσύ...
για όσα θες να φωνάξεις και σε πνίγει η σιωπή....
γυρνώ μες στους δρόμους με τα μάτια κλειστά
όλα έχουν τελειώσει, έχει πια ξημερώσει,
κάποιοι παν για δουλειά...

Αυτό μου λείπει, να σβήνουν τα φώτα και αντί να πηγαίνω, να γυρνάω.
Κρατάω λοιπόν το χαμόγελο και περιμένω πως και πως...
...