Βροχή (;)

Σήμερα το μεσημέρι είδα τον Χ. Είχα να τον δω μήνες. Από τότε που τον γνώρισα. Μιλούσαμε για ώρες. Και αν είχαμε χρόνο θα μιλούσαμε κι άλλο. Αλλά έπρεπε να προλάβουμε την Πολιτεία ανοιχτή και το γυμναστήριο. Όταν πήρα το δρόμο της επιστροφής και έβλεπα τα πάντα να λάμπουν στον ήλιο ένιωθα πολύ όμορφα, μόνο που ευχόμουν να είχε μόλις βρέξει. Και ο ήλιος να μισοκρύβεται ακόμη ανάμεσα στα σύννεφα. Πράγμα αρκετά περίεργο για μένα που η εμφάνιση και μόνο του ήλιου μου φτιάχνει αμέσως τη διάθεση. Και όταν γύρισα σπίτι ένιωθα περίεργα τα μάτια μου. Λες και είχα κλάψει με τις ώρες. Πολύ περίεργο στ’ αλήθεια. Ακόμη έτσι νιώθω.

Κάτι πρέπει να κάνω με αυτό το βήχα. Αλλά δεν ξέρω τι.

Την Παρασκευή το βράδυ η έξοδος ξεκίνησε με το Όλα σε θυμίζουν της Αλεξίου και κόλλησα στο στίχο «Σαν θα ξημερώσει τι θα ναι αληθινό;»

Στο Mike’s Irish bar, οι Daltons-φίλοι μου, έκλεισαν το live τους με το Wicked game

(And I never dreamed that I knew somebody like you.
No, I don't want to fall in love. (This world is only gonna break your heart)
No, I don't want to fall in love. (This world is only gonna break your heart)
With you. With you. (This world is only gonna break your heart)
What a wicked game to play, to make me feel this way.)

Γυρνώντας ο Phil Collins τραγουδούσε:

You with the sad eyes
Don’t be discouraged
Oh I realize
It’s hard to take courage
In a world full of people
You can lose sight of it all
And the darkness, inside you
Can make you feel so small

Show me a smile then,
Don’t be unhappy, can’t remember
When I last saw you laughing
If this world makes you crazy
And you’ve taken all you can bear
You call me up
Because you know I’ll be there

Και σήμερα το πρωί άκουγα το Οne-u2:

Is it getting better?

Και μετά το Never tear us apart-inxs:

I was standing
You were there
Two worlds collided
And they could never tear us apart

Και μετά άρχισα πάλι να ρωτάω τώρα που ξημέρωσε τι είναι αληθινό;

Τι είναι αληθινό; Εμείς (;)