Hey Jude

Hey, Jude, don't make it bad
Take a sad song and make it better
Remember to let her into your heart
Then you can start to make it better

Hey, Jude, don't be afraid
You were made to go out and get her
The minute you let her under your skin
Then you begin to make it better.

And any time you feel the pain, hey, Jude, refrain
Don't carry the world upon your shoulders
Well don't you know that its a fool who plays it cool
By making his world a little colder

Τραγουδούσα σήμερα καθώς επέστρεφα το απόγευμα στο περίεργο χωριό. Δυο μέρες τώρα περνάω ώρες στο παλιό μου σπίτι. Και πετάω. Είναι απίστευτο πόσα πολλά και πόσο παλιά πράγματα ξανασυνάντησα εκεί μετά από καιρό. Δώρα, κάρτες, γράμματα, περιτυλίγματα (!), βιβλία, σημειώσεις, τα πινέλα και οι μπογιές μου, το δάσος που δεν τέλειωσα ποτέ, πολλά μπουκαλάκια καλλυντικών –αν και δεν ήμουν και πολύ φαν- κυρίως αρώματα – αγαπημένες μυρωδιές- και μανώ που από μωβ είχαν γίνει μπλε, από κόκκινα πορτοκαλί, χρυσή κλωστή, βότσαλα, ατελείωτα βότσαλα και κοχύλια. Σε κάθε νησί που πήγαινα διακοπές δεν έφευγα αν δε μάζευα μερικά βότσαλα. Όταν γύριζα σπίτι έβρισκα διάφορες γωνιές και μπουκάλια και βάζα να τα χώνω. Στα αγαπημένα μου έγραφα λέξεις, σύμβολα, καρδούλες, αστεράκια και τα έλεγα happy thoughts. Κι όταν ήμουν στεναχωρημένη τα ανακάτευα και τραβούσα τρία στην τύχη για να δω αν θα με βοηθήσουν (α! ρε μυαλά!). και ένα σωρό κοχύλια, τι να τα κάνω τώρα όλα αυτά τα βάζα με τα κοχύλια. Αναμνήσεις σε αυτό το σπίτι. Τα πρώτα ξενύχτια και οι κολλητές που βολευόμασταν όπως όπως για να μην γυρνάνε βραδιάτικα στο περίεργο χωριό. Αλλά και γιατί το κουτσομπολιό που κάναμε το ίδιο βράδυ και την άλλη μέρα το πρωί με τον καφέ ήταν το καλύτερο. Αν είχαμε χρόνο να μαγειρέψουμε κιόλας… αυτές οι μακαρονάδες με τη σάλτσα βασιλικού, αχ! Δεν υπήρχε πάντως βράδυ που να γυρνάμε μαζί στο σπίτι και να μην κάνουμε περιπτεράδα για σοκολάτες. Θα τα ξανακάνουμε άραγε αυτά;

Και οι πρώτοι έρωτες. «μου αρέσει να έρχομαι στο σπίτι σου». Αθώες κουβεντούλες όταν νόμιζα πως θα ήμασταν φίλοι (;). και αγκαλιές και γέλια και στεναχώριες, κλάματα, αγκαλιές, τηλέφωνα. Και το ραδιόφωνο μόνιμα να παίζει. Ίσως ήταν το μοναδικό σπίτι σε αυτή την πόλη που δεν είχε ούτε μια τηλεόραση! Και τα μαγειρικά μου πειράματα στον φίλο μου τον Α. τα ξενύχτια μας και οι ατέλειωτες συζητήσεις για τη ζωή μας. Τα όνειρα και οι απογοητεύσεις. Οι γεύσεις τσάι και τα μπισκοτάκια. Η μηλόπιτα; Θυμάσαι; Και το κρεβάτι που είχα στη τζαμαρία. Το δροσερό αεράκι που νανούριζε γλυκά. Είναι δροσερό το σπίτι αυτό. Μικροσκοπικό. Σαν και μένα. Και ζεστό.

Και τώρα ετοιμάζεται να γίνει ολοκαίνουριο. Να ανοίξει νέες ιστορίες, να πει κανούρια παραμύθια. Να αγκαλιάσει αυταπάτες.

Και μέσα σ’όλα αυτά και οι δικές μας στιγμές, που θα γίνουν αναμνήσεις.

Το έχεις ακούσει αυτό;

Κράτα για το τέλος το πιο ψυχρό σου βλέμμα
εκείνο που αφήνει τον έρωτα μισό
μήπως και πονέσω κι έτσι να μπορέσω
να φύγω και να νιώθω βαθιά πως σε μισώ

Κράτα κι ένα ποτηράκι
για το πιο πικρό φαρμάκι
να το πιω κι απ' την καρδιά μου
να σου ευχηθώ
καλή τύχη γεια χαρά σου
μην πετάς τα όνειρα σου
μην τα βρω ποτέ στο δρόμο
και σε λυπηθώ

Κράτα για το τέλος το μεγάλο μίσος
τότε μόνο ίσως μπορεί να σ' αρνηθώ
να μπορώ να λεω κοίτα με δεν κλαιω
πως έμαθα να χάνω αλλά δε θα χαθώ

Το λατρεύω!

Κι έχω πεθυμήσει τόσο πολύ να πάω σε ένα ρεμπέτικο στέκι. Πραγματικά ρεμπέτικο όμως, χωρίς νησιώτικα και συρτά. Σκέτο ρεμπέτικο, να λιγωθεί η καρδιά, να λιώσει απ’ τον καημό.