πώς νιώθει κανείς όταν είναι φιλόλογος;

Εχτές ήμουν με τη φίλη μου τη φιλόλογο. Εγώ δεν είμαι. Και έχω βρει δουλειά. 17.οοο φιλόλογοι λέει στην αγορά, αδιόριστοι και σφάζονται για μία θέση σε ένα φροντιστήριο. Σφάζονται σε τέτοιο σημείο που η εκμετάλλευση είναι πραγματικά απίστευτη. Πληρώνεται λοιπόν η φίλη μου, και πολλοί ακόμη νέοι φιλόλογοι σαν και αυτή, με ψίχουλα. Και η εκμετάλλευση είναι πραγματικά απίστευτη. Δεν είναι τίποτα. Ένα συνοικιακό φροντιστήριο είναι. Και η φίλη μου κάνει ιδιαίτερα στο φροντιστήριο και ο ιδιοκτήτης πληρώνεται για το ιδιαίτερο μια χαρά και η φίλη μου πάλι ψίχουλα παίρνει. Και έμαθε ότι δεν "δικαιούται" δώρο για τα Χριστούγεννα. Και έμαθα και γιατί. Μικρή κοινωνία η πόλη μας και η άλλη φίλη μου, καθηγήτρια στο παιδί του ιδιοκτήτη, είδε το καινούριο τους αυτοκίνητο. Δεν ήταν απλώς ένα καλό αυτοκίνητο. Ένα τζιπ μερσεντές. Είναι να μη λέω ότι το τζιπ αυτό έχει βγει από τον ιδρώτα της φίλης μου; Και τη ρώτησα γιατί δεν ζητάει το δώρο της και γιατί δεν κοιτάει να πάει κάπου αλλού να πληρώνεται καλύτερα και να μην την εκμεταλλεύονται έτσι κλπ κλπ... αλλά πήρα την πολύ αποστομωτική απάντηση, ότι προφανώς έχει πάει παντού, έχει γυρίσει τη μισή Αθήνα, έχει τρέξει σε γνωστούς και άγνωστους και κανείς δεν ενδιαφέρεται για μια συγκεκριμένη φιλόλογο ανάμεσα στους 17.000 που ψάχνουν για μια ευκαιρία απασχόλησης. Οργή; Το επόμενο βήμα λέει είναι να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά, που θα πληρώνεται πιο ανθρώπινα και θα αφήσει στην άκρη το αντικέιμενό της όσο και αν το αγαπάει.... μέχρι να περάσει στον ΑΣΕΠ (αν όλα πάνε καλά). Δεν θα έπρεπε αυτοί οι άνθρωποι να συνδικαλιστούν; Να μην πηγαίνει κανείς να δουλεύει για ψίχουλα; Αδιόριστοι φιλόλογοι ενωθείτε! Αλήθεια θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να βρει κανείς τι κάνει ένας φιλόλογος μόλις τελειώνει τη σχολή του. Ποια βήματα ακολουθεί και που καταλήγει. Οι φίλες φιλόλογοι της φίλης μου ψάχνουν κι αυτές απεγνωσμένα και δεν έχουν βρει κάτι αξιόλογο. Και έχουν τελειώσει τη σχολή τους εδώ και δύο χρόνια! Θα ήταν ενδιαφέρον να δει κανείς τι γίνεται με τις ειδικότητες που βγαίνουν και πραγματικά δεν βρίσκουν τι να κάνουν εκεί έξω, στην αγορά εργασίας.
Και μετά από όλα αυτά, την άλλη μέρα το πρωί ακολουθώ το πολύ συνηθισμένο και ρουτινιασμένο δρομολόγιο για τη δουλειά. Φτάνω στο γραφείο και σιγά σιγά μαζευόμαστε όλοι. Καλά περνάμε. Αλλά δεν μπορώ να μην σχολιάσω το κορυφαίο! Έχω αποκλειστικότητα! Στην επόμενη espresso θα υπάρχει ρεπορτάζ με κακεντρεχή σχόλια για τις στυλιστικές επιλογές της κ.Κουτσίκου. Έχουν εντοπιστεί φωτογραφίες της από διάφορες εμφανίσεις και θα σχολιαστούν τα πάντα. Ο συνδιασμός της τσάντας με το κασκόλ, το σκουλαρίκι με το παπούτσι, η φούστα με το άρωμα, το καλσόν με το ρολόι και ότι άλλο θα πρέπει να προσέχει μια υπουργός παιδείας απαραιτήτως. Σε αντίθεση βέβαια με ασήμαντα θέματα όπως η επαγγελματική αποκατάσταση των ατελείωτων φιλολόγων που βγαίνουν από τα πανεπιστήμια. Και δε λέω θα μπορούσε κι αυτή η άμοιρη να διατηρεί ενα χαμηλότερο προφίλ στο ντύσιμό της, αλλά.... Σύμφωνα με τα σχόλια τις δίνονται τα εύσημα πάντως γιατί πραγματικά επιλέγει τσάντες και αξεσουάρ που είναι από dior και πάνω! Και αυτό είναι μια αρχή! Που θα πάει ίσως σιγά σιγά μάθει να τις συνδυάζει και καλύτερα! Όπως άκουσα στην επίσκεψή της στις φυλακές είχε πάρει λέει μαζί της το χαρτοφύλακά της, οκ δεκτόν, και το κινητό της το κρατούσε στο χέρι της! Δεν είχε δηλαδή μαζί της γυναικεία τσάντα! Μα αν είναι δυνατόν! Που πας καλή μου χωρίς γυναικεία τσάντα! Στις φυλακές πας;
Και όλο αυτό είναι πολύ σημαντικό και αξίζει κανείς να το γράφει, να το διαβάζει κάποιος άλλος και να γελάει.... μαύρη κωμωδία. Γεμάτη αντιφάσεις!
Γεμάτη αντιφάσεις κι εγώ! Που μόλις θα τελείωσω σήμερα από τη δουλειά θα πάω να οργιάσω στην αγορά, παίρνοντας δώρα, για να νιώσω το πνεύμα των Χριστουγέννων. Καλή είμαι κι εγώ!
Να με χαίρομαι!
Δικαιολογούμε γιατί λέω ότι έτσι, με τα δώρα, θα δώσω χαρά σε κάποιους αγαπημένους. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες.... η οικογένεια.... τα παιδάκια.... οι φίλοι....
Υπάρχουν όμως άνθρωποι που πραγματικά υποφέρουν. Πόσο πιο πλούσια θα ήμουν αν ήμουν εκεί!
Στολισμοί και ευχές αύριο... όπως κάθε χρόνο!