Καταλαβαίνω άρα αγαπώ

Εχτές πήγα και είδα το παράξενο ιντερμετζο του Ίψεν, στο θέατρο Άλμα στο Μεταξουργείο. Οι ηθοποιοί, ειδικά οι κεντρικοί χαρακτήρες, ένας κι ένας. Πολλά να πεις για τον Ίψεν που πάντα έχει έναν υπέροχο τρόπο να μπλέκει τις ζωές των ανθρώπων και μέσα από αυτό να δείχνει το δράμα της ύπαρξης, της επιθυμίας, του λάθους, των κινήτρων, της αλήθειας…. Πόσο οι αποφάσεις που παίρνουμε επηρεάζουν τη ζωή μας, και ότι σε αυτή μας βρίσκει. Μία ατάκα μου έμεινε, από τις πολύ περισσότερες που θα ήθελα να είχα συγκρατήσει. Ένας από τους χαρακτήρες: «εμένα ούτε με αγαπούν, ούτε με μισούν, απλά με συμπαθούν!». Και ήταν τόσο τραγικό που αυτό ήταν μια κεντρική επιλογή της ζωής του. Σε όσα έγιναν μπλέχτηκε, η αγάπη και η καλοσύνη για τον άλλο, η αγάπη και το πάθος για τον εαυτό, η αποστασιοποίηση και η παραίτηση από αυτό που πραγματικά θέλει κανείς και η ανάγκη για γαλήνη.

Αρχικά δεν ένιωθα να συγκινούμε με το έργο, δεν μπορούσα να ταυτιστώ. Σκέφτηκα μάλιστα πως γι’ αυτό φταίει ότι το καταλαβαίνω πολύ καλά, το ερμηνεύω πολύ εύκολα, το ξεκλειδώνω και έτσι δεν μπορώ να νιώσω αυτό το μυστήριο του συναισθήματος. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Γκοντάρ, στην ελεγεία του έρωτα «ο εκφυλισμός του μυστηρίου είναι το πρόβλημα, και ο εκφυλισμός του προβλήματος η λύση του». Μετά βέβαια παρασύρθηκα από την πλοκή και από τις ερμηνείες και μπήκα στο έργο μια χαρά.

Βγαίνοντας λοιπόν, οι κυριούλες που είχαν έρθει, στην τρίχα ντυμένες, να δουν τον Λεμπεσόπουλο είχαν παράπονα. Ο Λεμπεσόπουλος έπαιζε το γιατρό που πειραματίζεται με τη ζωή των ανθρώπων, ασχολείται με τις ιστορίες τους και προσπαθεί να τους γιατρέψει, αποφεύγοντας να ασχοληθεί με τη δική του ζωή, με τα δικά του θέλω και συναισθήματα. Παριστάνοντας των ειδικό λοιπόν είχε μια γλώσσα σώματος αποστασιοποιημένη, φτωχή, δεν κοιτούσε πουθενά όταν μιλούσε, η φωνή του ήταν χωρίς χρώμα, βαρετή και την περισσότερη ώρα έπαιζε με κλειστά τα μάτια. Ένιωσα το δράμα του. οι κυριούλες όμως θεώρησαν ότι βαριότανε να παίξει! Άλλες φορές λέει που τον έχουν δει ήταν καταπληκτικός, αλλά εδώ…. Κρίμα! Κρίμα!

Τελικά λοιπόν όταν καταλαβαίνεις περισσότερα, μπορείς να αγαπήσεις περισσότερο.