tribute to my "goat" friend....

Αυτό το post είναι παραγγελία. Με πήραν εχτές τηλέφωνο και μου είπαν... "τι θα γίνει με σένα τεμπέλα carpediem!" έτσι λοιπόν κι εγώ απαντώ! Τι εβδομάδα και αυτή! Δεν ξέρω αν ήταν το πρόβλημα "μετά τις γιορτές", αλλά ζούσα κάπως σαν υπνοτισμένη, δεν αντιλαμβανόμουν πολλά γύρω μου. Κάτι οι σελίδες του Σοπενάουερ στον Yalom, κάτι ο βασιλιάς Ληρ, κάτι το "Goodnight & Good luck" και η ατμόσφαιρα βάρυνε γενικώς.
Και αναρωτιώμουν my dear friend αυτές τις μέρες το εξής παράδοξο: είμαι φύση ανοιχτό και αισιόδοξο άτομο και αγαπώ τους ανθρώπους πραγματικά και σε βάθος (ε;), μα γιατί τότε οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες είναι ελαφρώς απογοητευμένοι και σχεδόν μισάνθρωποι, σίγουρα καθόλου προσαρμοσμένοι και ευτυχείς; Τι κρύβει αυτή η ασυμφωνία των ανθρώπων αυτών με τον κόσμο. Δημιούργησαν έργα με τόση έμπνευση για τον άνθρωπο που όμως δεν άντεχαν, για τη ζωή που τελικά περιφρόνησαν.... anyway....
τι σου είπα εχτές; Ότι θα πάω για ένα καφεδάκι και μετά ήσυχα-ήσυχα θα γυρίσω σπίτι. Μετά από πολλά χρόνια λοιπόν έτυχε να βρεθούμε και οι τέσσερις χαλαρές στο ίδιο μέρος. Ξεκινήσαμε από εκείνο το άμοιρο το καφεδάκι και καταλήξαμε να πίνουμε στις αναμνήσεις μας και στα όνειρά μας. Και αποφασίσαμε ότι πρέπει να το κάνουμε και σήμερα το βράδυ αυτό! Τι είναι αυτό που μας ενώνει... τι είναι αυτό που μας χωρίζει; Τι είναι αυτό που μας κάνει συντηρητικούς ή προοδευτικούς; Όπως και να χει αυτό που με κρατάει εμένα είναι να ζω σαν την vodafone! Κάθε στιγμή να είναι μοναδική! Τόσο κοινότυπο και τόσο βασικό. Δεν είναι κακό να είμαστε ανοιχτοί στους ανθρώπους, είναι;
My dear "goat" friend, θέλω να σου πω πόσο χάρηκα που σε γνώρισα!Γενικώς...