Αποστάσεις...

Κρατάω από το παρόν τις τελευταίες μέρες, μήνα (;). Κάπου εκεί. Δεν ξέρω πώς, δεν είμαι σίγουρη γιατί. Ή βουτάω με νοσταλγία στο παρελθόν, ή κάνω όνειρα για ένα άλλο μέλλον. Το παρόν μου το αφήνω στην άκρη, δεν το δουλεύω, το χάνω μέσα από τα χέρια μου. Μάλλον φταίνε τα πολλά (που σε κάνουν να χάνεις και τα λίγα). Πολλές εκκρεμότητες, πολλές σκέψεις όλα ανακατεμένα σε μια κατάσταση εγκεφάλου overloaded. Καμία νέα είσοδος δεν επιτρέπεται και η ουρά αναμονής είναι μεγάλη. Last In, First Out! Λες και είναι Σάββατο βράδυ στην πόρτα του Soul!
Δεν είναι πρώτη φορά που το παθαίνω. Και δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ συνειδητά να κάνω κάτι. Προς το παρόν απλά διακόπτω τον πανικό με διαλείμματα που εξαφανίζομαι από τον κόσμο των υποχρεώσεων και των σκέψεων, και των σχεδίων. Και είναι τόσο σημαντικό αυτό το κενό. Να είναι ΚΕΝΟ! Άδειο! Να μην έχει τίποτα μέσα. Τελικά μήπως όλα αυτά που με γεμίζουν με αδειάζουν;
Θέλω να συγκεντρωθώ. Θέλω να αλλάξω ζωή.

• Θέλω ένα σπίτι σε μια γειτονιά του κέντρου που θα αγαπήσω
• Θέλω να μένω μόνη μου και να έρχονται ένα σωρό φίλοι μου να πίνουμε καφέδες, κρασιά και ό,τι άλλο χρειαστεί
• Θέλω να πετιέμαι για ένα ποτό στο αγαπημένο μου στέκι και να μην χρειάζεται να ταξιδέψω
• Θέλω να απομονώνομαι, εγώ και τα βιβλία μου και η μουσική
• Εγώ και η ζωγραφική
• Εγώ κι εσύ
  
  Η ζωή μου είναι αλλού (με περιμένει άραγε;)