Sorrow…

Μερικές φορές ο χρόνος έχει σημασία. Είναι η δύναμη της οικειότητας που μπορεί να σε κάνει ήρεμο άνθρωπο, αν είναι όπως τη θες, ή να σε βασανίζει και να σε σκοτώνει, όταν είναι κολλημένη εκεί που δεν θες.
Life is weird lately.
Ό,τι σου δίνει στο παίρνει πίσω.
Ό,τι υπάρχει τώρα είναι κι αυτό όμορφο. Ακόμη και αν δεν μπορείς να το προσδιορίσεις. Δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Είναι ωραίο έτσι κι αλλιώς.
Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που δεν θα κάνουμε μαζί. Θα μου λείπεις. Και δεν με φοβίζει αυτό. Με λυπεί, αλλά δεν με πληγώνει. Μου λείπει, αλλά δεν με σκίζει σε χίλια κομμάτια.
Γιατί ό,τι ήταν, ήταν όμορφο; Γιατί απλά και μόνο υπήρξε; Γιατί με γέμισε ελπίδες, όνειρα και σχέδια; Γιατί μου θύμισε τι αγαπώ και τι θέλω;
Το περίεργο είναι ότι δεν φοβάμαι. Και ότι δεν πονάω.
Whatever it is we have, let it be.
Χωρίς να το ορίζουμε και χωρίς να το περιορίζουμε. Δεν χρειάζεται.
Αν αρχίσει να πονάει βλέπουμε.
Τώρα απλά ξέρουμε πόσο καλό μπορεί να είναι.