Τι μέρα κι αυτή!

Εχτές! Το πρωί βγήκε αρκετή δουλειά, δε λέω. Είχα κέφια από το πρωί και το πρόγραμμα πήγε καλά. Βρήκα και στο ιντερνέτι συστήματα θέρμανσης για το νέο υπερσύγχρονο σπίτι μου. Το ξέρατε ότι εκτός από την υποδαπέδια υπάρχει και αντίστοιχη που κρύβεται στην οροφή; Anyway. Βρήκα και το νέο ακαδημαϊκό-επαγγελματικό μου όνειρο, για να έχουμε και μια εναλλακτική... translation studies θέλω να κάνω τώρα. Είναι ένα από τα όνειρα που είχα και στο γυμνάσιο ή στο λύκειο; Δεν θυμάμαι. Όλα καλά το πρωί λοιπόν. Για ένα ανεξήγητο λόγο όμως με έπιασε μια γκρίζα –γιατί μαύρη δεν θα την έλεγα- απογοήτευση καθώς οδηγούσα προς Ν. Ιωνία. Απογοήτευση από τον εαυτό μου (;). Έφταιγε ο καιρός που σκόρπισε σύννεφα παντού; Έφταιγε ότι πήγαινα εκεί που δεν είχα ξαναπάει; Δεν ξέρω. Ακαθόριστη απογοήτευση. Πήγα λοιπόν εκεί που δεν είχα ξαναπάει. Απογοητεύτηκα κι άλλο –ευτυχώς! Καλά να πάθω! Πώς την είδα ότι θα πετύχαινα το διαφορετικό;-. και μετά πήρα το δρόμο για το σπίτι. Έκανα δουλίτσες, ξανασκέφτηκα πώς θα χωρέσω τα πάντα στη μικροσκοπική κουζίνα μου και ανέβηκα στη θεία και τα ξαδέρφια. Εκεί ο χρόνος περνά γρήγορα και απλά. Κουβέντες, κουτσομπολιά, σχέδια, αναμνήσεις. Με τις ώρες μιλάμε. Απλώς μιλάμε και που και που χαζεύουμε στην τηλεόραση. Σε αυτό το σπίτι ότι και να σε βασανίζει το ξεχνάς. Περνάει στη λήθη. Σε γεμίζει ασφάλεια. Πρέπει να είναι η πληθωρική παρουσία της θείας-μαμάς νούμερο 2, που όπως και η μαμά νούμερο 1, κάθε φορά μαγειρεύει απίστευτα πράγματα. Για κάποιο περίεργο λόγο η θεία αυτή έχει απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα. Καμιά φορά ξέρεις ότι δεν ισχύει αυτό που σου λέει, αλλά τελικά πάντα της έχεις τυφλή εμπιστοσύνη. Είδα λίγο Eurovision για να μην είμαι πάλι εντελώς εκτός από τις πρωινές συζητήσεις στο γραφείο και έπεσα νωρίς νωρίς για ύπνο. Είδα περίεργα όνειρα αλλά δεν ήταν στεναχωρημένα. Και με ξύπνησε η θεία μαλακά για να ετοιμαστώ και να φύγω.
Καθώς περνούσα έξω από το Θανάση, είδα πάλι τους ανθρώπους εκεί να κόβουν αγγουράκια και ντομάτες για να είναι έτοιμα όλα το μεσημέρι που θα γίνεται πανικός από τουρίστες. Γελούσαν, πείραζαν ο ένας τον άλλο. Και σκεφτόμουν ότι θα θελα κι εγώ να κόβω αγγουράκια και ντομάτες για τους ανθρώπους. Αυτό είναι πολύ καλύτερο από το να προσπαθώ να τους πείσω ότι πρέπει και ΜΠΟΡΟΥΝ να διατηρούν την ψυχραιμία τους όταν γίνεται χαμός στη δουλειά. Και εντάξει πραγματικά το ξέρω ότι μπορούν και ότι θα τους έκανε καλό στη ζωή τους να το καταλάβουν πραγματικά αυτό, αλλά δεν γίνεται να το κάνω αυτό για 8 ώρες και μετά μην τους είδατε ξανά ποτέ. Πώς να τους βοηθήσω;
Έφτασα νωρίς στο γραφείο. Για την ακρίβεια στην ώρα μου. Αλλά αυτό σημαίνει ότι έφτασα νωρίς, γιατί κανένας δεν έρχεται στην ώρα του, εκτός βέβαια από τον καινούριο που είναι ψάρι ακόμη και φιλότιμο παιδάκι. Ο οποίος με κάνει και γελάω απίστευτα, χωρίς να ξέρει ο καημένος ότι δεν τρώει αγγούρι και ντομάτα, του αρέσει η κρύα πίτσα για πρωινό και κουρεύτηκε (εχτές) με τον ίδιο τρόπο με τον προκάτοχό του.
Αυτό λοιπόν που μου αρέσει να κάνω όταν φτάνω στο γραφείο και είμαι μόνη είναι να ανοίγω το πίσω παράθυρο και να χαζεύω τις ταράτσες. Στη φωτό που έβγαλα με το κινητό δεν φαίνεται η μαγεία της εικόνας αυτής (όχι δεν είμαι τρελή!). ο ήλιος πέφτει το πρωί με ένα μαγικό τρόπο και τα κάνει όλα να λάμπουν γλυκά. Στην πιο παλιά ταράτσα, αυτή που είναι πάνω από τα παράθυρα με τα τετραγωνάκια, υπάρχουν δύο παλιές πλαστικές καρέκλες. Και φαντάζομαι εγώ τώρα –σαν ταινία του Αγγελόπουλου- δύο μεσήλικες ανθρώπους, που έχουν περάσει βάσανα και φαίνεται αυτό στο πονεμένο βλέμμα τους- να κάθονται ένα γλυκό απόγευμα και να φλερτάρουν οι ρυτίδες τους με τον ήλιο, καθώς πίνουν – απαραιτήτως – τον ελληνικό καφέ τους.
Και τώρα που είπα Αγγελόπουλο... εδώ και τρεις μέρες παλεύω να δω τη Θυσία του Ταρκόφσκι! Δεν είχα ξαναδεί Ταρκόφσκι και όταν είδα το σενάριο μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Ένας μεσήλικας που έχει μια οικογένεια, με τις δυσλειτουργίες της βέβαια, αλλά αυτός δηλώνει ευτυχισμένος. Μιλάει ακατάπαυστα για όσα τον προβληματίζουν στη ζωή. Ξεσπάει πόλεμος. Και η «ισορροπία» αυτή χάνεται. Εκείνος προσεύχεται να γυρίσουν όλα όπως πριν, να μην ζήσουν οι άνθρωποι τον πόνο αυτό και ας χάσει εκείνος ότι τον κάνει ευτυχισμένο. –αυτό εμένα μου φάνηκε ενδιαφέρον γιατί γενικά με έχω πιάσει να κάνω τη νοητική αυτή άσκηση όταν έχω αγωνία ή φόβο για κάτι, να λέω ας γινόταν αυτό και ας έχανα εκείνο...- και μπορεί να μοιάζει με αυτοθυσία αυτό αλλά τελικά στην ταινία φαίνεται ότι είναι εγωιστικό. Anyway, η ευχή του πραγματοποιείται όταν κάνει έρωτα με την υπηρέτρια που είναι από την Ιρλανδία και είναι μάγισσα! Και τελικά ο πόλεμος δεν ξεκίνησε ποτέ, αλλά άρχισε να χάνει σιγά σιγά αυτούς που αγαπά και ότι τον κάνει ευτυχισμένο. Εγώ τον άφησα μέχρι εκεί που ο γαμπρός με την κόρη αποφάσισαν να μετακομίσουν στην Αυστραλία. Ελπίζω να δω τη συνέχεια σήμερα. Ένα όμως είναι σίγουρο. Δε νομίζω να ξαναπάρω Ταρκόφσκι!