I want to break free

Άκουγα εχτές το απόγευμα μόλις γύρισα κατάκοπη και νυσταγμένη στο σπίτι. Το ξενυχτίσαμε την Τρίτη και το στέκι με τα ρεμπέτικα που ζήτησα ήρθε παραγγελιά. Στο νέο κόσμο ένα μικρό κουτούκι που Τρίτη βράδυ είχε μόνο εμάς και κανα δυο παρέες ακόμη. Θαμώνες, όχι φοιτητές ή νεαρόκοσμος που ψάχνεται. Δεμένοι με το χώρο. Τελικά there is nothing like good friends. Μαζευτήκαμε, όχι απαραίτητα οι κολλητοί ή οι ατέλειωτα χρόνια φίλοι, ή οι έχουμε ζήσει πολλά μαζί. Μαζευτήκαμε όσοι πραγματικά θέλαμε αυτό το βράδυ να είμαστε εκεί. Κανείς από υποχρέωση. Και αυτό ήταν αρκετό. Αν προσθέσεις και τους καταπληκτικούς μεζέδες του Νίκου, και το πολύ καλό κρασί, και τα παλιά ρεμπέτικα σε αυθεντικές εκτελέσεις, έχεις την τέλεια συνταγή. Είναι όμορφο να είσαι εκεί απλά για να δεις αυτούς τους ανθρώπους και να γελάσεις μαζί τους, χωρίς άλλες προσδοκίες, χωρίς άλλες ιδέες στο μυαλό. Ένιωσα ότι η χαρά μπήκε μέσα μου. Και το χαμόγελο ήταν πλατύ.

Σήμερα πάλι είχαμε adventure. Η εταιρεία μας πήγε βόλτα στο adventure park στη Μαλακάσα. Όχι για να παίξουμε, ή καλύτερα όχι μόνο για να παίξουμε. Αυτά γίνονται για να μάθουμε τον εαυτό μας και την ομάδα μας. Και να έρθουμε πιο κοντά. Και αυτή την φορά τα καταφέραμε. Πήγαμε στ αλήθεια μπροστά. Και δεν το περίμενα καθόλου αυτό. Με τα συγκεκριμένα άτομα περνάω πολλές ώρες την ημέρα εδώ και δύο χρόνια. Και έχω αποφασίσει ότι τους ξέρω. Και ότι αυτό είναι κάτι σταθερό. Σήμερα όμως χτίσαμε γέφυρες. Ή τουλάχιστον βάλαμε θεμέλια για γέφυρες. Ο Σ. για παράδειγμα είναι πάντα κλειστός, όταν έχει προβλήματα –ακόμη και για τη δουλειά- δεν ανοίγεται ποτέ. Δεν μας λέει τίποτα, κρατάει αποστάσεις από την ομάδα. Όχι γιατί δεν θέλει, ή γιατί δεν συμπαθεί τα άτομα. Στην πραγματικότητα νομίζω ότι φοβάται. Να αποκαλύψει τον εαυτό του; Να δεθεί; Σήμερα λοιπόν ήρθε η ανατροπή. Δεν τα κατάφερε εκεί πάνω που ανεβήκαμε. Αν και ιδιαίτερα ανταγωνιστικό, δραστήριο και πεισματάρικο άτομο. Το αντιμετώπισε με χιούμορ! Και όχι μόνο αυτό –ίσως δεν είχε και άλλη επιλογή άλλωστε- ανοίχτηκε! Μας μίλησε γι αυτό και μας είπε ότι του φάνηκε περίεργο που το έκανε αυτό και ότι περιέργως ένιωσε ασφάλεια μέσα στην ομάδα και ένιωσε όμορφα που ανοίχτηκε. Η Κ αποκάλυψη κι εκείνη καθώς ήρθε αντιμέτωπη με την τελειομανία της και την τάση της να μην παίρνει ρίσκο. Η Σ ανακάλυψε ότι το δυνατό της σημείο είναι η προσήλωση και η σταθερότητά της όταν βάζει το στόχο. Εγώ πάλι για άλλη μια φορά ήρθα αντιμέτωπη με τον παρορμητισμό μου. Αν και αυτή τη φορά κατάφερα να τον ισορροπήσω λίγο και να χρησιμοποιήσω το χρόνο υπέρ μου. Όσο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο χαίρομαι για όσα ζήσαμε. Είναι πραγματικά σημαντικό για την ομάδα να κάνει πράγματα έξω από το πλαίσιο που έχει συνηθίσει να λειτουργεί. Παίρνει νέα πνοή. Παίρνει καθαρό οξυγόνο για να συνεχίσει. Αυτό τα υπόλοιπα μέλη φάνηκε να το αναγνώρισαν γρηγορότερα από μένα. Εγώ μάλλον θέλω το χρόνο μου για αναστοχασμό. Μου παίρνει λίγο παραπάνω. Και χαίρομαι επίσης που έχω μάθει να το κάνω και δεν χάνω πια την ουσία της εμπειρίας. Και κοίτα να δεις τώρα τι ανακαλύπτω ΤΩΡΑ. Οφείλετε στον παρορμητισμό μου. Δεν υπεραναλύω όπως κάνουν πολλοί –λένε ότι οι γυναίκες έχουν την τάση, αν και δεν πιστεύω σε αυτή τη γενίκευση-, και έτσι περνάω γρήγορα από τη μια εμπειρία στην άλλη, δε στέκομαι. Χάνω ένα μεγάλο κομμάτι της ουσίας, δεν κρατάω την εμπειρία, την αφήνω να πετάξει. Και έτσι ξεχνάω πολλά. Δεν αφομοιώνω. Και επιτέλους με λίγο αναστοχασμό έχω μια ελπίδα. Παλιότερα βέβαια θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει εντοπίσει δυσλειτουργία και με συστηματική προσπάθεια να έχω αλλάξει διάφορα στον εαυτό μου. Αλλά σε εξαιρετικές περιπτώσεις αυτό. Όταν ένιωθα πια ότι δεν άντεχα τον εαυτό μου. Κοίτα να δεις τι μπορεί να σου κάνει μια τροχαλία και ένα συρματόσχοινο!

Επιστρέφοντας αντί να βγω από τη συνηθισμένη έξοδο στην Αττική οδό προτίμησα ένα μεγαλύτερο δρόμο. Πέρασα από Μαρκόπουλο και από το δρόμο που οδηγεί σε Πόρτο Ράφτη και Βραυρώνα. Εκεί είναι οι δρόμοι που σκάει ο τζίτζικας. Φιστικιές κυρίως και τζιτζίκια. Καλοκαίρι δηλαδή. Και είχα μέσα μου μια γλυκιά μελαγχολία αποχαιρετισμού. Ακαθόριστου.

Την Κυριακή με περιμένει καινούριο ταξίδι. Βόλτα στη συμπρωτεύουσα. Χρόνια έχω να πάω. Και ένα ταξιδάκι τώρα, μόνη μου, είναι ό,τι πρέπει!