Έλα λίγο…

Μόνο για λίγο…

Ζω και ξαναζώ,

Κάθε μας στιγμή

Σε χώρο μυστικό

Καρδιά μου σ’ ανταμώνω

Μου τραγουδάει η μαγική φωνή της Βιτάλη.

Βγήκα έξω στον κόσμο σήμερα, μετά από τέσσερις μέρες κλεισμένες μέσα σε ένα σπίτι. Για να μαι ειλικρινής δεν πρόλαβα ακριβώς να το βαρεθώ. Ήταν αρκετός χρόνος για να συγκεντρωθώ και να συλλάβω το μέγεθος της παράνοιάς μου, που δεν λέει να σταματήσει να ασχολείται με περισσότερα πράγματα από όσα αντέχει. Προσπάθησα να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου. όχι πως δεν κατάφερα τίποτα. Διάβασα πολύ, από διάφορες πηγές και για διάφορα πράγματα σε βάθος που επιτέλους με ικανοποίησε. Θα ήθελα άλλο τόσο όμως για να παράγω και όσο έργο χρειάζεται.

Όχι ότι δεν θα βρω τον τρόπο να τα βολέψω πάλι, αλλά αν είχα άλλο τόσο θα τα κατάφερνα και όπως ήθελα. Anyway. Δεν φταίει κανείς άλλος. Εγώ φταίω. Δεν αφήνω ευκαιρία να πάει χαμένη. Βλέπω κάτι αξιόλογο ή κάτι που θεωρώ χρήσιμο, και όχι ότι δεν είναι, και δεν λέω όχι. Ξέρω ότι θα κερδίσω, πάντα κάτι κερδίζω, αλλά με φέρνω και στα άκρα. Χαρακτηριστικό μου αυτό από πάντα και παράπονο που έχω από τον εαυτό μου. Πάντα έβλεπα με σεβασμό τα άτομα που μπορούσαν να οργανώνονται, να λένε όχι και να μην εμπλέκονται, να έχουν μια λίγο (έως πολύ) ήρεμη και συγκεκριμένη ζωή, με επιλεγμένες εμπειρίες, επιλεγμένες ευκαιρίες κλπ κλπ.

Από όσο με ξέρω δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Δεν θα άντεχα. Βουτάω στα βαθιά και ίσα που βγάζω το κεφάλι μου έξω για να πάρω μια ανάσα. Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο; Μήπως παραείμαι φιλόδοξη;

Κάποια στιγμή θα με αφήσει στο δρόμο!

Και πάλι anyway…. Δεν είναι κάτι που μπορώ να λύσω τώρα. (τα βεγγαλικά σου μάτια τώρα στον Δίεση… πόσο καιρό είχα να το ακούσω!) Άλλωστε τελικά καταλήγω να κατεβάζω ρυθμούς για λίγο και μετά να ξεχνιέμαι πάλι και να αρχίζω την κούρσα. Και δεν είναι ότι δεν το απολαμβάνω. Γιατί η κούρσα δεν περιλαμβάνει μόνο δουλειά. Περιλαμβάνει και διασκέδαση, και φίλους και ψυχαγωγία και… και… και… ταλαίπωρο κορμί!

Σήμερα η Αθήνα με υποδέχθηκε ηλιόλουστη και λαμπερή! Κούκλα. Μόλις βγήκα από το γραφείο και πέρασα από την πλατεία της Μητρόπολης είδα χαμογελαστά πρόσωπα τουριστών να λιάζονται. Στην πλατεία Μοναστηρακίου ακόμη περισσότεροι! Longing for the summer!

Άντε να ζεστάνει ο καιρός, να είναι τα απογεύματα γλυκά και τα βράδια μαγικά.

Υ.Γ. μα γιατί κάθε φορά που ακούω το τραγούδι «αχ η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη» κάνω τρελές χαρές λες και λέει κάτι χαρούμενο. Και όχι μόνο, αλλά μου σηματοδοτεί και την άνοιξη. Δεν πάω καλά! Από καιρό…

και τελικά φέυγω με τα "φώτα που σβήνουν" που τόσο μου έχουν λήψει! Θα το ξενυχτίσουμε σήμερα. Παρόλο που και για αύριο το ίδιο προβλέπεται.