Motherland
«Αγάπη μου, που είσαι;
Τι αγαπώ;
Σε έχασα γιατί πάλευα με τον κόσμο.
Όνειρα τσακισμένα...»
«Είχα ένα σακάκι 3 χρόνια
να το φορέσω
αν ήταν στη Ρωσία θα το φορούσα
συνέχεια»
Έντονο το Motherland. Πολύ έντονο. Στην αρχή μου ήταν δύσκολο και να μπω στο πνεύμα και να αντέξω την ένταση, τη φωνή, την κίνηση που ήταν αναπάντεχη. Ιστορίες ανθρώπων που ξεκινούσαν και δεν μαθαίναμε το τέλος τους. Υπερβολική μορφή. Ίσως τελικά τους δυσκόλευε να περάσουν το μήνυμά τους. Που κατά βάθος ήταν απλό, όπως και κάθε τι ουσιαστικό.
Μια από τις καλύτερες στιγμές ήταν σίγουρα όταν άρχισαν να παίζουν με αντικείμενα που μου θύμιζαν πολύ έντονα την παιδική μου ηλικία και τη ζωή μου στο διαμέρισμα. Δεν ξέρω πώς είχαν επιλέξει τα αντικείμενα αλλά για μένα ήταν συναισθηματικά φορτισμένα. Ειδικά το μπλέντερ με εκείνο τον διαπεραστικό θόρυβο! Ήταν ακριβώς ίδιο με της μαμάς μου! Και όταν ήμουν μικρή δεν τον άντεχα αυτό τον ήχο. Πραγματικά σκέπαζε τα πάντα. Και το έδειξαν αυτό με τη βοήθεια εκείνου του (δεν ξέρω πώς το λένε) που κρέμεται σε όλες τις παιδικές κούνιες και κοιμίζει το παιδί με τις πιο γλυκές μελωδίες. Ακόμη θυμάμαι το δικό μου. Είχε το σχήμα ενός μήλου. Κατακόκκινου. Προσπάθησαν να δείξουν νομίζω τη σχέση μας με το χώρο, τα αντικείμενα, το διαμέρισμα και τους γονείς. Συνεχώς έπεφτε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και ακαριαία απομακρύνονταν. Σαν να ήθελαν (νομίζω) να μας πουν ότι έχουμε ανάγκη τους γονείς, τους αγαπάμε βαθιά και τους χρειαζόμαστε. Μόνο που κάποτε έρχεται η στιγμή που δεν αντέχουμε και θέλουμε να φύγουμε, ή δεν μας αντέχουν γιατί δεν ήμασταν αυτό που περίμεναν... ίσως... λέω ....
Σε 20 λεπτά όλα θα έχουν τελειώσει! Και το κοινό δεν κουνήθηκε! Ούτε ανάσα.
Μια από τις πιο όμορφες στιγμές ήταν σίγουρα ο χάρτης και οι ιδέες για τον κόσμο και τα νησιά του ειρηνικού. Ο ένας έβλεπε τα χρώματα, ο άλλος έβλεπε τα ονόματα, ο άλλος τις διαδρομές των πουλιών από ήπειρο σε ήπειρο. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορείς να δεις τελικά ένα χάρτη.
Παρόλο λοιπόν που συνολικά νομίζω ότι προσπαθούσαν πάρα πολύ για το τίποτα, και ότι αν το έκαναν πιο απλό θα ήταν καλύτερα, πήρα μαζί μου τις ιδέες αυτές.
Και κάτι άλλο: πόσες φορές νομίζεις ότι θα μπορέσεις να κάνεις τρικάβαλο στην Πειραιώς με την προϊσταμένη σου και τον άντρα της;!!!
Να μαστε καλά και να ξαναπάμε στο BIOS και να κάτσουμε σε εκείνο το τραπέζι που έχει θέα τη φωτισμένη ακρόπολη.
Τι αγαπώ;
Σε έχασα γιατί πάλευα με τον κόσμο.
Όνειρα τσακισμένα...»
«Είχα ένα σακάκι 3 χρόνια
να το φορέσω
αν ήταν στη Ρωσία θα το φορούσα
συνέχεια»
Έντονο το Motherland. Πολύ έντονο. Στην αρχή μου ήταν δύσκολο και να μπω στο πνεύμα και να αντέξω την ένταση, τη φωνή, την κίνηση που ήταν αναπάντεχη. Ιστορίες ανθρώπων που ξεκινούσαν και δεν μαθαίναμε το τέλος τους. Υπερβολική μορφή. Ίσως τελικά τους δυσκόλευε να περάσουν το μήνυμά τους. Που κατά βάθος ήταν απλό, όπως και κάθε τι ουσιαστικό.
Μια από τις καλύτερες στιγμές ήταν σίγουρα όταν άρχισαν να παίζουν με αντικείμενα που μου θύμιζαν πολύ έντονα την παιδική μου ηλικία και τη ζωή μου στο διαμέρισμα. Δεν ξέρω πώς είχαν επιλέξει τα αντικείμενα αλλά για μένα ήταν συναισθηματικά φορτισμένα. Ειδικά το μπλέντερ με εκείνο τον διαπεραστικό θόρυβο! Ήταν ακριβώς ίδιο με της μαμάς μου! Και όταν ήμουν μικρή δεν τον άντεχα αυτό τον ήχο. Πραγματικά σκέπαζε τα πάντα. Και το έδειξαν αυτό με τη βοήθεια εκείνου του (δεν ξέρω πώς το λένε) που κρέμεται σε όλες τις παιδικές κούνιες και κοιμίζει το παιδί με τις πιο γλυκές μελωδίες. Ακόμη θυμάμαι το δικό μου. Είχε το σχήμα ενός μήλου. Κατακόκκινου. Προσπάθησαν να δείξουν νομίζω τη σχέση μας με το χώρο, τα αντικείμενα, το διαμέρισμα και τους γονείς. Συνεχώς έπεφτε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και ακαριαία απομακρύνονταν. Σαν να ήθελαν (νομίζω) να μας πουν ότι έχουμε ανάγκη τους γονείς, τους αγαπάμε βαθιά και τους χρειαζόμαστε. Μόνο που κάποτε έρχεται η στιγμή που δεν αντέχουμε και θέλουμε να φύγουμε, ή δεν μας αντέχουν γιατί δεν ήμασταν αυτό που περίμεναν... ίσως... λέω ....
Σε 20 λεπτά όλα θα έχουν τελειώσει! Και το κοινό δεν κουνήθηκε! Ούτε ανάσα.
Μια από τις πιο όμορφες στιγμές ήταν σίγουρα ο χάρτης και οι ιδέες για τον κόσμο και τα νησιά του ειρηνικού. Ο ένας έβλεπε τα χρώματα, ο άλλος έβλεπε τα ονόματα, ο άλλος τις διαδρομές των πουλιών από ήπειρο σε ήπειρο. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορείς να δεις τελικά ένα χάρτη.
Παρόλο λοιπόν που συνολικά νομίζω ότι προσπαθούσαν πάρα πολύ για το τίποτα, και ότι αν το έκαναν πιο απλό θα ήταν καλύτερα, πήρα μαζί μου τις ιδέες αυτές.
Και κάτι άλλο: πόσες φορές νομίζεις ότι θα μπορέσεις να κάνεις τρικάβαλο στην Πειραιώς με την προϊσταμένη σου και τον άντρα της;!!!
Να μαστε καλά και να ξαναπάμε στο BIOS και να κάτσουμε σε εκείνο το τραπέζι που έχει θέα τη φωτισμένη ακρόπολη.
posted by carpediem at
3:37 μ.μ.
1 Comments:
ναι αλλά... το δικό σου είχε αυτή τη γλυκιά μουσικούλα που είχε το δικό μου;
Άσε που νομίζω με τα παιχνίδια σε σχήμα μήλου είχα μια ιδιαίτερη σχέση πάντα. Αργότερα μου πήραν οι γονείς μου ένα από εκείνα τα μικρά κουκλόσπιτα που βάζεις μέσα καρεκλίτσες, τραπεζάκια κλπ, και ήταν και αυτό σε σχήμα μήλου, είχε και αυλή με ένα κάτασπρο παγκάκι και οι ένοικοι του σπιτιού-μήλου ήταν ένα σκιουράκι και δύο tiny ανθρωπάκια (αγοράκι-κοριτσάκι) με δυσανάλογα μεγάλα κεφαλάκια, πολύ όμορφα!
By
carpediem, at 9:37 π.μ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home