Και τώρα τα ωραία!

Αφού μετρήσαμε τις μοναξιές μας και φτάσαμε πάλι στην Αθήνα μας. Και αφού πλάκωσαν φίλοι και γνωστοί να βρεθούμε, να βγούμε, άρχισε η ζωή πάλι να τρέχει στους ρυθμούς της και να μην μας αφήνει σε ησυχία.
Μόλις ταχτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη βγήκα για την πρώτη βόλτα στην Αριστοτέλους. Δεν είχε πολύ κόσμο και ήταν πρώτη φορά που έβλεπα την Αριστοτέλους έτσι. Από προηγούμενα ταξίδια την θυμάμαι λαμπερή μες στη νύχτα, γεμάτη κόσμο, φασαρία και κακό. Μάλλον φοιτητές οι περισσότεροι πριν ή μετά την έξοδο, με μια κρέπα ή ένα σουβλάκι στο χέρι. Αντίθετα αυτή τη φορά καθώς περπατούσα έβλεπα λίγους ανθρώπους να κάθονται στα ανανεωμένα-lounge καφέ, χαλλλαρά! Άνοιξα το βλέμμα προς τη θάλασσα και ήταν η καλύτερη ώρα της μέρας. Ο ήλιος χανόταν και το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας ήταν μαγεία. Μαγεία ήταν και το γεγονός ότι οι άνθρωποι που περπατούσαν γύρω μου δεν μιλούσαν ελληνικά. Άκουσα διάφορες γλώσσες. Ένιωσα λες και ήμουν σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και πολύ χάρηκα. Πόλη του κόσμου η Θεσσαλονίκη; Εκεί δεξιά συνάντησα και τη βιτρίνα του Ιανού. Σκέτη ατμόσφαιρα! Κούκλα. Μικρή και γεμάτη καινούρια βιβλία και αφίσες με εκδηλώσεις. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα περάσω όταν θα είναι ανοιχτά.
Γυρίζοντας στο δωμάτιο ένιωσα πολύ όμορφα και χαλαρά. Αυτός ο φωτισμός μου έδωσε πολλές ιδέες για ατμόσφαιρα στο σπίτι. Τα χρώματα ήταν πολύ τυπικά για ξενοδοχείο και πολύ συνηθισμένα και κατάλαβα ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος που γίνεται αυτό. Η ατμόσφαιρα ήταν οικεία και ζεστή.
Αν και αρχικά είχα αποφασίσει ότι δεν είναι απαραίτητο να ξαναδώ το λευκό πύργο μετά από τόσες φορές στάθηκε αδύνατο. Το σημείο αυτό είναι μαγνήτης. Και καλά κάνει. Κόσμος που κάθεται ή κόσμος που περνάει. Ο Θερμαϊκός ανοιχτός μπροστά σου. Ο ήλιος. Ο χώρος. Δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν ήταν λίγοι αυτοί που κάθονταν και απλά κοιτούσαν τη θάλασσα, μόνοι ή με παρέα.
Αυτό που μου άρεσε πολύ στη Θεσσαλονίκη είναι ότι είναι εύκολη και φιλόξενη πόλη. Σε όποιο δρομάκι και αν βρίσκεσαι –πραγματικά από όποιο και αν πέρασα- θα βρεις μια γωνιά πολύ συμπαθητική και περιποιημένη για να πιεις ποτό, καφέ ή να φας κάτι. Είτε ήμουν σε κεντρικό, είτε χωμένη σε στενά που μου θύμιζαν τις αποθήκες στο λιμάνι του Πειραιά θα υπήρχε μια τρύπα με ωραία ατμόσφαιρα και λίγο κόσμο να κάθεται στο μπαρ ή στα τραπέζια.
Επίσης έχω να καταθέσω ότι θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι βάζουν την ανακοίνωση για το μενού της ημέρας στο ασανσέρ του ξενοδοχείου. Όχι τόσο για το ίδιο το πιάτο που συνήθως έχει και κάποιο περίεργο όνομα (π.χ. πρώτο πιάτο βελουτέ καρότου, κυρίως πιάτο χταπόδι φρικασέ με.... δεν θυμάμαι κλπ κλπ) αλλά για το γλυκό. Πώς μπορείς και γράφεις σοκολατένιο μπράουνις, τσιζκέικ, μπλακφόρεστ, εκμέκ με παγωτό καϊμάκι; Υπάρχουν και άνθρωποι που επιτέλους άρχισαν να προσέχουν τη διατροφή τους!
Anyway… να και το freddo που με κέρασα! Τέλειο ήταν. Τέλεια ήταν και η μουσική που έπαιζε εκείνη την ώρα ενώ διάβαζα.