Τα φώτα που σβήνουν

Τι νύχτα και αυτή! Φίλος, πολύ καλό παιδί και μικρό (τα 22 έκλεισε νομίζω – μα Χριστέ και Παναγιά με τι ηλικίες κάνω παρέα;) είχε γενέθλια εχτές και με είχε καλέσει. Μας πήγε σε παραλιακό κλαμπ, στη Γλυφάδα, που είχε γνωστό για να κλείσει τραπέζι (μα χρειάζεται Τετάρτη βράδυ να κλείσει κανείς τραπέζι με γνωστό;). Φτάσαμε κατά τις 12:30 και μέχρι να μαζευτεί όλη η παρέα είχε πάει 1. Το περιβάλλον προσπαθούσε να κάνει ανατολίτικο αλλά ευτυχώς χωρίς υπερβολές. Η μουσική με εκπλήξεις, ευχάριστες κυρίως. Μου έκανε εντύπωση που δεν ήταν άδειο και μάλιστα άρχισε να γεμίζει ο χώρος κατά τις 2. Μα αυτοί οι άνθρωποι πώς θα σηκωθούν αύριο το πρωί να πάνε στη δουλειά; Οι ηλικίες δεν ήταν φοιτητικές μόνο. Τι στο καλό κάνουν αυτοί στη ζωή τους; Όλοι εισοδηματίες και καλλιτέχνες είναι; (btw είδαμε και το Γκλέτσο με την παρέα του). Χορεύαμε, ευχόμασταν, τσουγκρίζαμε, ιδρώναμε-ξειδρώναμε. Ήξερα άλλα δύο άτομα στην παρέα εκτός από το φίλο που γιόρταζε. Το ένα αρκετά καλά και πολλά χρόνια και το άλλο πολύ λιγότερο. Περάσαμε πολύ ωραία. Αλλά κάποιες κινήσεις του φίλου που γνωρίζω εδώ και χρόνια πολύ με προβλημάτισαν. Στην αρχή, πριν ξεκινήσουμε για το κλαμπ είχα την εντύπωση ότι μου την έπεφτε. Και μάλιστα με τρόπο που δε μου άρεσε. Πέταγε ένα δήθεν αστείο με χυδαίο υπονοούμενο, προσπαθούσε να με πάρει αγκαλιά... μάλλον κατάλαβε όμως ότι δεν ήμουν διαθέσιμη. Οπότε άρχισε να με «σπρώχνει» στο φίλο που είχε γενέθλια. Με αριστοτεχνικό τρόπο μας έβαζε να χορεύουμε μαζί, να καθόμαστε μαζί.... περίεργα πράγματα.
Αποφασίσαμε να φύγουμε και να πάμε να φάμε κάτι. Καταλήξαμε στο 24ωρο ciao, στο οποίο μπορείς πραγματικά να βρεις ό,τι θέλεις. Πίτσες, μακαρονάδες, σάντουιτς, γλυκά (κάτι μπράουνις, κάτι εκμέκ, μηλόπιτες με παγωτό και τέτοια), σαλάτες κλπ. Εγώ αναζητούσα απεγνωσμένα κάτι ελαφρύ και υγιεινό (γιατί την πήραμε την απόφαση για τη διατροφή). Και τελικά τι τους ζήτησα και απόλαυσα εγώ και μερικοί ακόμη από την παρέα; Φράουλες! Τους ζήτησα ένα πιάτο με φράουλες! Και ήρθε ένα βουναλάκι καθαρισμένες, ολόφρεσκες και νόστιμες φράουλες! Τέλειο ήταν!
Είχε αρχίσει πια να ξημερώνει. Αποχαιρετιστήκαμε, είπαμε τις πρώτες καλημέρες και εγώ αναχώρησα για το σπίτι του φίλου μου που ήξερα για πολλά χρόνια για να αλλάξω ρούχα και να πάω στη δουλειά μιας και δεν υπήρχε καθόλου χρόνος για καθυστερήσεις με λεπτομέρειες όπως ο ύπνος. Εκεί προσπάθησε και πάλι, πιο κόσμια αυτή τη φορά, αλλά εξίσου απωθητικά για μένα. Και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό (όχι στην κυριολεξία). Αναρωτιόμουν πώς του πέρασε η ιδέα από το μυαλό. Η σχέση μας ήταν πάντα –για χρόνια πολλά- εντελώς φιλική –για μένα τουλάχιστον- και ποτέ δεν υπήρξε κανενός είδους ερωτικής «χημείας». Αν και καμιά φορά είχα την εντύπωση ότι με κοίταζε κάπως, θεωρούσα όμως ότι ήταν υπερβολές δικές μου. Anyway, επειδή είναι και παιδί με «σέβας» -όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου- κατάλαβε γρήγορα ότι δεν είχε περιθώρια να με πλησιάσει. Έτσι πιάσαμε μια ωραιότατη υπαρξιακή κουβέντα μέχρι τις 7 που θα ξεκινούσα εγώ για τη δουλειά και αυτός για την πρώτη λειτουργία της εκκλησίας (της αναλήψεως λέει σήμερα....; ). Ξεκινήσαμε την κουβέντα από τους κανόνες και τις αξίες που κουβαλάμε μέσα μας από το παρελθόν και από παραδόσεις που έχουμε ή δεν έχουμε ζήσει και τελικά δεν υπηρετούν καθόλου εμάς και τη ζωή μας. Ο φίλος μου βαθιά παραδοσιακός και λάτρης των θεσμών –η οικογένεια, η παιδεία, η εκκλησία και άλλα διάφορα –ια – κάνει πολύ περισσότερα για τους άλλους και ελάχιστα πράγματα πραγματικά για τον εαυτό του. Παίρνει ικανοποίηση και εκτίμηση από τους άλλους και όταν βρίσκεται με άλλους. Γι’ αυτό φροντίζει να μη βρίσκεται σχεδόν ποτέ μόνος. Ζει άραγε μια ζωή για τους άλλους; Δε φτάσαμε ως εκεί, αλλά καθώς περπατούσαμε προς το αυτοκίνητο μου είπε ότι αυτό που τον ενοχλεί τα πρωινά που θέλει να κοιμηθεί είναι όλα αυτά τα τηλέφωνα! Και τη βρήκαμε την πρώτη λύση. Δεν έχει παρά να τα κλείσει! Ίσως αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει για τον εαυτό του.
Τα φώτα έσβησαν.