Μεταφοραί-Μετακομίσεις…

Ήρθε η ώρα και μένα να την κάνω από τον blogger. Όχι, δεν αφήνω το blogging. Τον blogger αφήνω. Και είναι πολλές οι αιτίες. Καταρχήν μετακομίζω έτσι κι αλλιώς! Απλά το σπίτι θα πάρει λίγο χρόνο παραπάνω να ετοιμαστεί. Επίσης μου αρέσουν οι αλλαγές. Επίσης με παρέσυρε ο φίλος μου ο Pierre που πια δεν είναι Pierre και είναι Μαριάμπας. Επίσης η αλλαγή αυτή σηματοδοτεί και μια αλλαγή σχετικά με την εμπειρία μου στο blogging. Ξεκίνησα κάπως διστακτικά, γράφοντας απλώς ό,τι μου κατέβαινε. Ένιωθα καλά που έχω ένα «χώρο» στο δίκτυο να με εκφράζει και να μου μοιάζει και που μπορεί να έβλεπαν και άλλοι τον κόσμο αυτό. Μετά όμως από αρκετούς μήνες ένιωσα πολλές αλλαγές στη σχέση μου με το blog. Αρχικά ήταν για μένα. Μετά μου άρεσε η ιδέα ότι μπορεί να με διαβάζουν και άλλοι. Άλλες φορές έγινε τρόπος να ξεσπάω τη μοναξιά και τη λύπη μου. Μερικές φορές, τις λιγότερες, προσπάθησε να περάσει μηνύματα –ανεπιτυχώς, ευτυχώς- σε ανθρώπους που δεν μπορούσα να μιλήσω ανοιχτά. Τι δειλή και φοβιτσιάρα που γίνομαι καμιά φορά. Το σημαντικότερο είναι όμως ότι κάθε φορά, όποιος και αν ήταν ο σκοπός – καλός ή κακός, για μένα ή για άλλους- αυτό που πέτυχα ειλικρινά ήταν να έρθω πιο κοντά στον εαυτό μου. Να τον μελετήσω από πιο κοντά και να τον παρατηρήσω. Να δω τι θέλει και που το πάει. Να βρω αδυναμίες –και με την καλή και με την κακή έννοια-. Και γι’ αυτό τελικά συνεχίζω. Γιατί απλά μου κάνει πολύ καλό προσωπικά. Με βοηθάει να έχω συνείδηση του εαυτού μου. Και αν αυτό γίνεται και με παρέα ακόμη καλύτερα!

Δεν ξέρω αν είναι εύκολο να εκφράσω αυτό που μου συνέβη με λόγια. Είναι λίγες μέρες που το έχω καταλάβει, συζητώντας για τις αλλαγές και τα πράγματα που έχω καταλάβει για τον εαυτό μου, με πολύ καλούς φίλους. Και διαπιστώνω πως έχουν προκύψει μέσα από όσα γράφω εδώ. Δεν ξέρω αν γίνομαι κουραστικά αυτοαναφορική, αλλά εδώ το έχω ανάγκη. Στην πραγματικότητα και στη ζωή μου νομίζω ότι δεν είμαι.

Anyway!

Σας περιμένω να μου κάνετε ποδαρικό στο νέο μου τόπο:

http://tiny.wordpress.com