Μεταφοραί-Μετακομίσεις…

Ήρθε η ώρα και μένα να την κάνω από τον blogger. Όχι, δεν αφήνω το blogging. Τον blogger αφήνω. Και είναι πολλές οι αιτίες. Καταρχήν μετακομίζω έτσι κι αλλιώς! Απλά το σπίτι θα πάρει λίγο χρόνο παραπάνω να ετοιμαστεί. Επίσης μου αρέσουν οι αλλαγές. Επίσης με παρέσυρε ο φίλος μου ο Pierre που πια δεν είναι Pierre και είναι Μαριάμπας. Επίσης η αλλαγή αυτή σηματοδοτεί και μια αλλαγή σχετικά με την εμπειρία μου στο blogging. Ξεκίνησα κάπως διστακτικά, γράφοντας απλώς ό,τι μου κατέβαινε. Ένιωθα καλά που έχω ένα «χώρο» στο δίκτυο να με εκφράζει και να μου μοιάζει και που μπορεί να έβλεπαν και άλλοι τον κόσμο αυτό. Μετά όμως από αρκετούς μήνες ένιωσα πολλές αλλαγές στη σχέση μου με το blog. Αρχικά ήταν για μένα. Μετά μου άρεσε η ιδέα ότι μπορεί να με διαβάζουν και άλλοι. Άλλες φορές έγινε τρόπος να ξεσπάω τη μοναξιά και τη λύπη μου. Μερικές φορές, τις λιγότερες, προσπάθησε να περάσει μηνύματα –ανεπιτυχώς, ευτυχώς- σε ανθρώπους που δεν μπορούσα να μιλήσω ανοιχτά. Τι δειλή και φοβιτσιάρα που γίνομαι καμιά φορά. Το σημαντικότερο είναι όμως ότι κάθε φορά, όποιος και αν ήταν ο σκοπός – καλός ή κακός, για μένα ή για άλλους- αυτό που πέτυχα ειλικρινά ήταν να έρθω πιο κοντά στον εαυτό μου. Να τον μελετήσω από πιο κοντά και να τον παρατηρήσω. Να δω τι θέλει και που το πάει. Να βρω αδυναμίες –και με την καλή και με την κακή έννοια-. Και γι’ αυτό τελικά συνεχίζω. Γιατί απλά μου κάνει πολύ καλό προσωπικά. Με βοηθάει να έχω συνείδηση του εαυτού μου. Και αν αυτό γίνεται και με παρέα ακόμη καλύτερα!

Δεν ξέρω αν είναι εύκολο να εκφράσω αυτό που μου συνέβη με λόγια. Είναι λίγες μέρες που το έχω καταλάβει, συζητώντας για τις αλλαγές και τα πράγματα που έχω καταλάβει για τον εαυτό μου, με πολύ καλούς φίλους. Και διαπιστώνω πως έχουν προκύψει μέσα από όσα γράφω εδώ. Δεν ξέρω αν γίνομαι κουραστικά αυτοαναφορική, αλλά εδώ το έχω ανάγκη. Στην πραγματικότητα και στη ζωή μου νομίζω ότι δεν είμαι.

Anyway!

Σας περιμένω να μου κάνετε ποδαρικό στο νέο μου τόπο:

http://tiny.wordpress.com

Θα πεθάνω!

Από τη χαρά μου! Φέτος το καλοκαίρι είχα αποφασίσει ότι δεν θέλω να τρέχω σε νησιά και να πάρω άδεια για να κάνω καλοκαιρινές διακοπές από την Αθήνα. Λίγο το σπίτι που θέλει κυνηγητικό και λεφτά, λίγο η παρέα που τα προγράμματά μας δεν φαίνεται να συμπίπτουν, λίγο το project που πρέπει να παραδώσω στο Πανεπιστήμιο την 1^η του Σεπτέμβρη (καταραμένοι άγγλοι δεν καταλαβαίνετε τίποτα από ελληνικό καλοκαίρι), και άλλο ένα που έχω προγραμματίσει για την εταιρεία (τα θέλει και μένα ο κώλος μου!) είπα να μην πάω κόντρα στους θεούς και στα σημάδια και να μείνω στην Αθήνα. Εχτές λοιπόν, στην κλασική στάση στο περίπτερο της Αγίας Παρασκευής, επιστρέφοντας από Θησείο, έπεσα πάνω στο Αθηνόραμα που είχε ένθετο «Καλοκαίρι στην Αθήνα». Το άρπαξα και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι. Πριν κλείσω τα μάτια μου έπρεπε απαραιτήτως να το ξεφυλλίσω και να πάρω μια πρώτη ιδέα για το τι με περιμένει. Και η αλήθεια είναι ότι το φετινό αθηναϊκό καλοκαίρι προβλέπεται καυτό! Όχι μόνο το Φεστιβάλ έχει ανανεωθεί και έρχεται σαν ποτάμι να πλημμυρίσει την πόλη, αλλά είναι και ένα σωρό άλλες ιδέες που έκαναν τη φαντασία μου να χτυπήσει κόκκινο. Ποια είναι τα must του δικού μου καλοκαιριού φέτος (κλεμμένα από το αφιέρωμα στο αθηνόραμα);:

• Εντάξει εισιτήρια για Roger Waters πήραμε, τα είπαμε αυτά, δεν θα τον χάσουμε. Αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πάω για Yann Tiersen. Θα είναι στο Λυκαβηττό και θα πάω αύριο τρέχοντας να δω αν υπάρχουν ακόμη εισιτήρια. Τέτοιο παραμύθι δεν πρέπει να το χάσω! Δεν μπορεί να μην είναι σκέτη μαγεία. Είμαι ερωτευμένη με τη μουσική του!
• Botero εις διπλούν! Μέγαρο Μουσικής για τα γλυπτά και Πινακοθήκη για τη ζωγραφική του.
• Η μορφή της αρχής: έκθεση για τη γιορτή των 20 χρόνων του μουσείου κυκλαδικής τέχνης. Η έκθεση λέει θα εστιάσει στην επίδραση που άσκησαν στην μοντέρνα τέχνη οι πρώιμοι πολιτισμοί της ανατολικής μεσογείου. Μόλις είδα ανάμεσα στα ονόματα Matisse και Moore αποφάσισα ότι δεν μπορώ να το χάσω αυτό.
• Το «τελευταίο καραβάν σεράι» της Αριάν Μούσκιν τον Ιούλιο στο Φάληρο. Σπονδυλωτές ιστορίες με ήρωες τους μετανάστες του κόσμου (από την Ουκρανία και την Αρμενία μέχρι το Ιράν ή τα στρατόπεδα προσφύγων του Κάλε) διαδέχονται η μία την άλλη... έξι ώρες θέαμα!
• Η Μεταμόρφωση του Κάφκα από τους La Fura dels Baus. Καταλανικός θίασος που περιοδεύει σε όλο τον κόσμο με θέαμα που σοκάρει.
• Το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» από μαθητές του θεάτρου τέχνης στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου. Σίγουρα το σκηνικό θα είναι μαγικό εκεί τη νύχτα. Έχω πάει μόνο μέρα και φαντάζομαι ότι σε ένα τόσο μικρό χώρο με τόσο λίγο κόσμο η παράσταση θα είναι μοναδική.
• Το Synch Festival στο Λαύριο είναι πολύ καλή ιδέα. Η ατμόσφαιρα που περιγράφεται από το αθηνόραμα θυμίζει φεστιβάλ μουσικής και τέχνης στο δρόμο, και μια βόλτα στο Λαύριο είναι πάντα καλή ιδέα.
• Θα έρθουν οι Stomp τέλος Αυγούστου (και όχι δεν το χάνω αυτό με τίποτα)!
• Από σινεμά αυτές τις μέρες παίζει δυο Βισκόντι που δε με αφήνουν καθόλου αδιάφορη, αλλά περιμένω με ανυπομονησία και την επανέκδοση της διπλής ζωής της Βερόνικα που όταν την είχα δει πριν πολλά χρόνια με είχε μαγέψει. Μια γύρα στα θερινά είναι απαραίτητη. Έχω κολλήσει με την Αθηναία στο Κολωνάκι, στη Χάρητος, το Ριβιέρα στα Εξάρχεια και το Θησείον στην Αποστόλου Παύλου. Αλλά δεν είναι κακή ιδέα να ανοιχτώ και σε κανένα ακόμη, έτσι για την εμπειρία!
• Και φτάνουμε στο section με τις παραλίες. Όχι, εγώ δεν είμαι της οργανωμένης πλαζ με την είσοδο. Δεν έχω πάει ποτέ ούτε και με νοιάζει να πάω. Ένα beach bar για να μου φτιάχνει το καφεδάκι μου και κανένα finger food αφού θα έχω πεθάνει τις πείνας μετά από τόσες ώρες μου φτάνει. Αν έχει και ελαφρώς προσεγμένη μουσική, δεν θέλω τίποτε άλλο. Α! να μην έχει τρελό κόσμο. Βέβαια στα Asteria Sea side κάνουν και γιόγκα λέει. Καλή ιδέα ακούγεται το Mare Deus στη Νέα Μάκρη και το Μπαλκόνι στο Κόκκινο Λιμανάκι. Αλλά όσο έχεις το Νόστος στη γειτονιά σου, που να τρέχεις!
• Στο επόμενο section έχει Hoteling. Εδώ προτείνει τις πιο όμορφες ταράτσες της πόλης. Φαντάζομαι και τις πιο ακριβές αλλά το παρακάτω σενάριο μου φάνηκε πολύ σουρεάλ και ελκυστικό: Σήμερα θέλω τις βουτιές μου κι έχω προγραμματίσει να ξεμπερδέψω με τη δουλειά μέχρι το μεσημέρι. Φοράω ήδη το μαγιώ μέσα από το ταγέρ. Το γραφείο είναι στο Σύνταγμα (όντως!). Που να πάω για μπάνιο με το μετρό; Μόλις τρεις στάσεις από το Σύνταγμα, η πισίνα του roof garden του Athens Imperial στο Μεταξουργείο είναι από τις καλύτερες στην Αθήνα! Τώρα αυτό δεν είναι και πολύ πιθανό σενάριο γιατί το χωριό είναι παραλιακό, άρα θα καταλήγω σε θάλασσα και όχι σε πισίνα, αλλά αν είχα παρέα χαλαρά θα πήγαινα!
• Καλά στο street life οι ιδέες είναι ατελείωτες και απίθανες μια προς μία! Πέρα από τις κλασικές βόλτες στο Κολωνάκι, το Θησείο, το Μοναστηράκι και την Πλάκα, με έμφαση στα καλοκρυμμένα στέκια και στις πλατείες και τα πάρκα που μπορείς να πας και να καθίσεις μετά τη δουλειά για να φας, να διαβάσεις εφημερίδα ή βιβλία και να χαλαρώσεις, να δεις την Αθήνα με ένα άλλο μάτι και τη ζωή σου επίσης, έχουμε και κάτι καινούριο φέτος. Τον μεγάλο περίπατο της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων που οργανώνεται από το εθνικό μουσείο σύγχρονης τέχνης. Στοχεύει λέει στη δημιουργία δικτύων διαπολιτισμικής επικοινωνίας ανάμεσα στην αρχαιότητα και τη σύγχρονη διεθνή τέχνη.
• Πρέπει επίσης να αρχίσω βόλτες στο Γκάζι όπου ένας νέος κόσμος δημιουργείται.

Αυτό είναι το βασικό check list. Θέλω να γυρνάω στην πόλη φέτος από στέκι σε στέκι και το σπίτι να το βλέπω από μακριά. Είναι το project βέβαια που θα με χώσει λίγο αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Το μόνο πρόβλημα που εντοπίζω είναι που θα βρω τόσο κόσμο να θέλει κάτι από τα παραπάνω…δεν είναι πάντα εύκολο. Όλοι τρέχουν… (κι εγώ τρέχω). Anyway… δεν έχει τέτοια! Θα οργανωθώ φέτος. Το καλοκαίρι θα είναι hot! Προβλέπεται υπέροχο και γεμάτο ιδέες. Δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι!

Σύλλογος προστασίας

Κηφισιάς! Λίγο πριν φύγω για Αγγλία είχα ακούσει στο ραδιόφωνο διαφήμιση του Συλλόγου Προστασίας Κηφισιάς για κάποια εκδήλωση μαγειρικής. Και πέθανα στα γέλια! Θυμήθηκα το σύλλογο προστασίας αγρίων ζώων και πουλιών, θυμήθηκα όλες εκείνες τις φιλανθρωπικές οργανώσεις, μικρές και μεγάλες –κυρίως τις μικρές όπως π.χ. οι Δρόμοι Ζωής- και λέω μέσα μου πώς είναι γελοίο να υπάρχει ένας σύλλογος που προστατεύει την Κηφισιά! Εδώ ο κόσμος χάνεται…. Και αυτό γιατί φυσικά ταυτίζω την Κηφισιά με την κορυφή των βορείων προαστίων – αν και υπάρχει και η Πολιτεία, και η Εκάλη – και με την πιο βολεμένη ομάδα των αστών που καλοπερνάει, ενώ ο κόσμος καίγεται – σε αντίθεση με μένα ασφαλώς που δεν είμαι βολεμένη στη μικροαστική και καταναλωτική ζωή μου….καλή γουρουνίτσα είμαι κι εγώ- . Μπήκα στην ιστοσελίδα τους και βλέπω τις δραστηριότητες. Αν και δε συμφωνώ με όλα όσα γράφουν αναρωτιέμαι πιο είναι το κακό με μια ομάδα κατοίκων που δραστηριοποιείται – και υποθέτω, λέμε τώρα, μακριά από κόμματα με βάση την τοπική κοινωνία – για να διατηρήσει ανθρώπινες τις συνθήκες κατοικίας τους. Μακάρι και άλλες ομάδες από άλλους δήμους να ήταν το ίδιο δραστήριοι και να ασχολούνται έτσι με τα κοινά.

Goody´s vs MacDonalds

Εγώ από πάντα παιδί των Goody´s ήμουν. Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη μου φορά. Όταν ήμουν 10 χρονών κάθε Πέμπτη πήγαινα ωδείο στην Ιπποκράτους στο Νάκα. Ήταν η αγαπημένη μου μέρα. Ασφαλώς όχι γιατί ήμουν το αστέρι της τάξης και είχα τρελό ταλέντο με τα δάχτυλα στα πλήκτρα. Δεν ήμουν κακή, αλλά δεν ήμουν και τίποτα ιδιαίτερο. Και μόνο το ότι κατεβαίναμε στο κέντρο της Αθήνας, πότε με το λεωφορείο που συνέδεε τότε τη Ν.Ιωνία με την Κάνιγγος, πότε με το κίτρινο κατσαριδάκι μας (zastava απομίμηση του σκαραβαίου) και εγώ έβλεπα τον κόσμο και τα μαγαζιά από το παράθυρο ήταν αρκετό. Μαγεμένη θυμάμαι ότι κοίταγα τις βιτρίνες των μαγαζιών. Ιδιαίτερα εκείνη με τα στρατιωτάκια που ήταν ακριβώς στην γωνία της Αλεξάνδρας με την Ιπποκράτους. Επίσης θυμάμαι ότι κάθε φορά που θα περνάγαμε από Κάνιγγος για να πάρουμε το λεωφορείο θα σταματούσαμε (με τη μαμά) να πάρουμε τους πιο απίθανους ξηρούς καρπούς από εκείνο το μαγαζί που είναι ξεχειλισμένο με μυρωδιές και χρώματα. Αγαπημένη γεύση το παστέλι βερίκοκο! Αλλά όλα αυτά είναι άλλη ιστορία. Το θέμα μας είναι η πρώτη μου φορά. Εκεί λοιπόν στο ωδείο γνώρισα το Λάμπρο. Τον πρώτο άντρα φίλο μου. Αλλά πραγματικά μόνο φίλο μου. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι άλλο μεταξύ μας από αγνή παιδική φιλία. Όταν πηγαίναμε μαζί ή γυρνούσα από το ωδείο με το αυτοκίνητο της δικής του ή της δικής μου μαμάς (γιατί μόνο οι μαμάδες πηγαινοφέρνουν σε τέτοιες περιστάσεις, οι μπαμπάδες έχουν σοβαρότερες δουλειές να κάνουν προφανώς) μας άρεσε να γονατίζουμε στο πίσω κάθισμα και να βλέπουμε από το πίσω τζάμι – αποκλείοντας κάθε ορατότητα στον οδηγό – και να παρακολουθούμε τις πινακίδες των αυτοκινήτων. Η χαρά μας ήταν όταν βρίσκαμε π.χ. ΥΙΧ3355 ή ακόμα καλύτερα ΥΖΧ7777. Anyway η πρώτη φορά που πήγα σε Goody´s ήτανε μετά από μάθημα στο ωδείο. Εγώ ο Λάμπρος και οι δύο μαμάδες. Φυσικά δεν ήξερα τι να πάρω, και πήρα ότι και ο Λάμπρος που είχε εμπειρία. Club Sandwich! Από τότε φυσικά έπαιρνα πάντα Club Sandwich. Δεν θυμάμαι πότε παραβίασα αυτό τον κανόνα. Πρέπει να ήταν μετά από πολλά χρόνια, που δεν πήγαινα πια ωδείο και είχα χαθεί και με το Λάμπρο – ο οποίος πρέπει να σημειώσω ότι ήταν το αστέρι της τάξης, είχε πραγματικό ταλέντο, μακριά, λεπτά και αεικίνητα δάχτυλα, μουσικό αυτί κλπ κλπ-. Μετά τα Goody´s ήταν κλασικό μέρος των οικογενειακών μας συγκεντρώσεων. Τις λίγες φορές που βγαίναμε οικογενειακώς θα πηγαίναμε να χτυπήσουμε ένα Goody´s. Μετά το club μου άρεσε το premier, το green και το chiky´s φυσικά. Μετά βγήκαν και οι σαλάτες.
Με τα Mac πάλι καμία σχέση! Αμερικανιά σκέτη και εμείς οικογενειακά είχαμε ένα σχετικό πρόβλημα. Έλα όμως που η κολλητή μου στο λύκειο ήταν αμερικάνα! Δεν γινόταν να τη γλιτώσω. Μόλις τελειώσαμε το λύκειο λοιπόν και είχαμε κατέβει κέντρο οι τρεις από τις τέσσερις για ιερό σκοπό (να φτιάξουμε δώρο έκπληξη για την τέταρτη που θα μας εγκατέλειπε για Αγγλία) μας πήγε στα Mac στην Κάνιγγός και πάλι. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη όμως εκείνη τη μέρα γιατί πριν λίγες μέρες είχα χωρίσει από την πρώτη μεγάλη σχέση μου (3 ολόκληρα χρόνια το νιανιαρό!) και η παρέα με τις κολλητές μου έδινε πολύ κουράγιο και γέλιο.
Λίγες φορές πήγα στα Mac, αλλά και στα Goody`s, πια. Αλλά την αμαρτία μου θα την πω. Όταν βιάζομαι να φάω κάτι στα γρήγορα τα Mac αναζητώ πια. Γιατί:

Έχουν greek salad με πραγματική φέτα, και σου δίνουν σε συσκευασία ρίγανη, πραγματικό λάδι και ψωμάκι πολύ αφράτο.
Έχουν ceasars με dressing γιαουρτιού που αν θέλεις προσθέτεις, καθώς επίσης και τα κρουτόν αν θέλεις τα προσθέτεις.
Έχει επιδόρπιο γιαουρτιού με φρούτα.
Σου πουλάει ένα μήλο αν το θέλεις.
Έχει μια πολύ ωραία πράσινη σαλάτα.
Αντίθετα στα Goody´s αυτό που μοιάζει με greek salad αλλά και η ceasar τους είναι βουτηγμένες σε ένα περίεργο λάδι που σου καίει τη γλώσσα, το λαιμό και το στομάχι. Το τυρί που χρησιμοποιούν είναι πολύ χειρότερο και πολύ λιγότερο.

Το club στα Mac δεν το έχω δοκιμάσει...

Τα φώτα που σβήνουν

Τι νύχτα και αυτή! Φίλος, πολύ καλό παιδί και μικρό (τα 22 έκλεισε νομίζω – μα Χριστέ και Παναγιά με τι ηλικίες κάνω παρέα;) είχε γενέθλια εχτές και με είχε καλέσει. Μας πήγε σε παραλιακό κλαμπ, στη Γλυφάδα, που είχε γνωστό για να κλείσει τραπέζι (μα χρειάζεται Τετάρτη βράδυ να κλείσει κανείς τραπέζι με γνωστό;). Φτάσαμε κατά τις 12:30 και μέχρι να μαζευτεί όλη η παρέα είχε πάει 1. Το περιβάλλον προσπαθούσε να κάνει ανατολίτικο αλλά ευτυχώς χωρίς υπερβολές. Η μουσική με εκπλήξεις, ευχάριστες κυρίως. Μου έκανε εντύπωση που δεν ήταν άδειο και μάλιστα άρχισε να γεμίζει ο χώρος κατά τις 2. Μα αυτοί οι άνθρωποι πώς θα σηκωθούν αύριο το πρωί να πάνε στη δουλειά; Οι ηλικίες δεν ήταν φοιτητικές μόνο. Τι στο καλό κάνουν αυτοί στη ζωή τους; Όλοι εισοδηματίες και καλλιτέχνες είναι; (btw είδαμε και το Γκλέτσο με την παρέα του). Χορεύαμε, ευχόμασταν, τσουγκρίζαμε, ιδρώναμε-ξειδρώναμε. Ήξερα άλλα δύο άτομα στην παρέα εκτός από το φίλο που γιόρταζε. Το ένα αρκετά καλά και πολλά χρόνια και το άλλο πολύ λιγότερο. Περάσαμε πολύ ωραία. Αλλά κάποιες κινήσεις του φίλου που γνωρίζω εδώ και χρόνια πολύ με προβλημάτισαν. Στην αρχή, πριν ξεκινήσουμε για το κλαμπ είχα την εντύπωση ότι μου την έπεφτε. Και μάλιστα με τρόπο που δε μου άρεσε. Πέταγε ένα δήθεν αστείο με χυδαίο υπονοούμενο, προσπαθούσε να με πάρει αγκαλιά... μάλλον κατάλαβε όμως ότι δεν ήμουν διαθέσιμη. Οπότε άρχισε να με «σπρώχνει» στο φίλο που είχε γενέθλια. Με αριστοτεχνικό τρόπο μας έβαζε να χορεύουμε μαζί, να καθόμαστε μαζί.... περίεργα πράγματα.
Αποφασίσαμε να φύγουμε και να πάμε να φάμε κάτι. Καταλήξαμε στο 24ωρο ciao, στο οποίο μπορείς πραγματικά να βρεις ό,τι θέλεις. Πίτσες, μακαρονάδες, σάντουιτς, γλυκά (κάτι μπράουνις, κάτι εκμέκ, μηλόπιτες με παγωτό και τέτοια), σαλάτες κλπ. Εγώ αναζητούσα απεγνωσμένα κάτι ελαφρύ και υγιεινό (γιατί την πήραμε την απόφαση για τη διατροφή). Και τελικά τι τους ζήτησα και απόλαυσα εγώ και μερικοί ακόμη από την παρέα; Φράουλες! Τους ζήτησα ένα πιάτο με φράουλες! Και ήρθε ένα βουναλάκι καθαρισμένες, ολόφρεσκες και νόστιμες φράουλες! Τέλειο ήταν!
Είχε αρχίσει πια να ξημερώνει. Αποχαιρετιστήκαμε, είπαμε τις πρώτες καλημέρες και εγώ αναχώρησα για το σπίτι του φίλου μου που ήξερα για πολλά χρόνια για να αλλάξω ρούχα και να πάω στη δουλειά μιας και δεν υπήρχε καθόλου χρόνος για καθυστερήσεις με λεπτομέρειες όπως ο ύπνος. Εκεί προσπάθησε και πάλι, πιο κόσμια αυτή τη φορά, αλλά εξίσου απωθητικά για μένα. Και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό (όχι στην κυριολεξία). Αναρωτιόμουν πώς του πέρασε η ιδέα από το μυαλό. Η σχέση μας ήταν πάντα –για χρόνια πολλά- εντελώς φιλική –για μένα τουλάχιστον- και ποτέ δεν υπήρξε κανενός είδους ερωτικής «χημείας». Αν και καμιά φορά είχα την εντύπωση ότι με κοίταζε κάπως, θεωρούσα όμως ότι ήταν υπερβολές δικές μου. Anyway, επειδή είναι και παιδί με «σέβας» -όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου- κατάλαβε γρήγορα ότι δεν είχε περιθώρια να με πλησιάσει. Έτσι πιάσαμε μια ωραιότατη υπαρξιακή κουβέντα μέχρι τις 7 που θα ξεκινούσα εγώ για τη δουλειά και αυτός για την πρώτη λειτουργία της εκκλησίας (της αναλήψεως λέει σήμερα....; ). Ξεκινήσαμε την κουβέντα από τους κανόνες και τις αξίες που κουβαλάμε μέσα μας από το παρελθόν και από παραδόσεις που έχουμε ή δεν έχουμε ζήσει και τελικά δεν υπηρετούν καθόλου εμάς και τη ζωή μας. Ο φίλος μου βαθιά παραδοσιακός και λάτρης των θεσμών –η οικογένεια, η παιδεία, η εκκλησία και άλλα διάφορα –ια – κάνει πολύ περισσότερα για τους άλλους και ελάχιστα πράγματα πραγματικά για τον εαυτό του. Παίρνει ικανοποίηση και εκτίμηση από τους άλλους και όταν βρίσκεται με άλλους. Γι’ αυτό φροντίζει να μη βρίσκεται σχεδόν ποτέ μόνος. Ζει άραγε μια ζωή για τους άλλους; Δε φτάσαμε ως εκεί, αλλά καθώς περπατούσαμε προς το αυτοκίνητο μου είπε ότι αυτό που τον ενοχλεί τα πρωινά που θέλει να κοιμηθεί είναι όλα αυτά τα τηλέφωνα! Και τη βρήκαμε την πρώτη λύση. Δεν έχει παρά να τα κλείσει! Ίσως αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει για τον εαυτό του.
Τα φώτα έσβησαν.