Let`s sing...

Θα φύγει κι αυτό,
θα δεις θα περάσει
σαν καράβι μικρό
που λιμάνι θα πιάσει
Στην άγρια ζωή
πόσα είδες ναυάγια
πόσες ζωές και θαύματα άγια...
Λιμαάνια λευκά,
κουκκίδες στο χάρτη
που θέλεις να βγεις
μα κανείς δεν υπάρχει
καράβι μικρό
που κανείς δε σε ξέρει
και καμία στεριά
δε σου απλώνει το χέρι...
Πόσο μοιάζω κι εγώ
που όλο όνειρα κάνω
μα τα παίρνει ο βοριάς
και ποτέ δεν τα φτάνω....
Θα φύγει κι αυτό,
θα δεις θα περάσει
σαν καράβι μικρό
που λιμάνι θα πιάσει
Στην πλώρη μπροστά
κι αν είδες ναυάγια
θα δεις και στεριές
και θαύματα άγια
Καράβι μικρό
για πού ταξιδεύεις
και πόσες φορές
στεριά αγναντεύεις...

υπόσχεση...

http://www.adulteduc.gr/001/pdfs/provlimatimsoi/knowles.pdf

Στο Url αυτό θα βρεις, my friend, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά (και μικρά) κείμενα για την ιδέα που έχω για το δάσκαλο και τη μάθηση.
Take care & keep searching!

Την Παρασκευή το απόγευμα....

που μας πέρασε, μόλις γύρισα από τη δουλειά και απόλαυσα το ζεστό φαγάκι της μαμάς μου αποφάσισα να φτιάξω σουφλέ σοκολάτας!
Προς μεγάλη μου έκπληξη είχε μεγάλη επιτυχία!

Η συνταγή της επιτυχίας:
3 σοκολάτες κουβερτούρα των 125γρ.
1 πακετάκι βούτυρο
1 ποτήρι ζαχαρη
8 αβγά (!!!)
1,5 φλιτζάνι αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
1 βανίλια

και τι κάνεις για να την πετύχεις:

• λιώνεις το βούτυρο μαζί με τις σοκολάτες και τη ζάχαρη μέχρι να γίνει ένα ομογενοποιημένο μείγμα
• στη συνέχεια το ρίχνεις μέσα στους 8 κρόκους των αβγών, το αλέυρι, το μπέικιν πάουντερ και και τη βανίλια και το ανακατέβεις μέχρι να γίνει ένα νέο παχύρευστο μείγμα
• έχεις χτυπήσει (εννοείται αλύπητα!) τα ασπράδια σε μαρέγκα και τη ρίχνεις στο παραπάνω μείγμα, αργά αργά και ανακατεύεις
• το αποτέλεσμα του παραπάνω βάζεις σε ένα πυρήμαχο σκεύος και το τελευταίο σε ένα προθερμασμένο φούρνο (στους 180) για 10 λεπτά.

Η πιο σημαντική στιγμή είναι το ανακάτεμα με τη μαρέγκα και ο προθερμασμένος φούρνος.

Με ένα τέτοιο σουφλέ, θέλεις δεν θέλεις πάνε τα φαρμάκια κάτω!

Θα μπορούσε βέβαια αντί για σουφλέ να λέγεται: η καταστροφή της δίαιτας, η ντροπή της χοληστερίνης ή η παρηγοριά του κάθε πικραμένου.

Πάλι

Πάλι ήπιαμε χτες το βράδυ....
πάλι μπόμπα φυσικά!
Πάλι καλά (που φτάσαμε σπίτι!)....
πάλι κάτι λείπει... και με λυπεί....

Τι θέλεις στον κόσμο αυτό;

Μετά από συζήτηση λοιπόν με το φίλτατο Pierre και κατ’ απαίτησή του θα πω την ιδέα μου για τη μάθηση.

«Εγώ που χου θέλω να πω στον κόσμο ότι κάθε τι είναι μάθηση και κάθε μάθηση είναι συναίσθημα και αλλαγή, και όλοι αλλάζουν και και και...»

Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή τα πράγματα. Γιατί η ιστορία των πραγμάτων έχει μεγάλη σημασία για το τι τελικά γίνεται τώρα.

Μικρό παιδί (όχι και πολύ μικρό) όλοι μου έλεγαν ότι θα γινόμουν μιας πρώτης τάξεως δασκάλα, ή καθηγήτρια, ή κάτι ανάλογο, τέλος πάντων. Εγώ αυτή τη σκέψη δεν την άντεχα. Την ένιωθα βάρος. Ήταν γιατί ο μπαμπάς μου που είναι χρόνια καθηγητής, που αγαπά τη δουλειά του και δουλεύει σκληρά για τους μαθητές και με τους μαθητές; Ήταν που την έβρισκά σα δουλειά δύσκολη και την φοβόμουν; Ήταν που είχα διαβάσει κάπου ότι «το να πιστεύεις ότι μπορείς να διδάξεις σε κάποιον άνθρωπο οτιδήποτε είναι αλαζονεία» (ο Μπρεχτ νομίζω το έχει πει, αλλά δε βάζω και το χέρι μου στη φωτιά); Κατά βάθος το πίστευα αυτό, αν και μου φαινόταν άδικο για τους δασκάλους μου.

Και ήρθαν έτσι τα πράγματα, που όσο και αν προσπάθησαν να αποφύγω το δασκαλίκι δεν τα κατάφερα. Και να ‘μαι τώρα. Όχι δασκάλα, όχι καθηγήτρια, αλλά εκπαιδεύτρια ενηλίκων! Άκου τίτλος! Εκπαιδεύτρια ενηλίκων! (όπως εκπαιδεύτρια σκύλων!). Όμως βλέπω τη μάθηση αλλιώς. Πολύ με έχει βοηθήσει η ανθρωπιστική προσέγγιση και πραγματικά βρίσκω ανακούφιση στις ιδέες του Carl Rogers. Αλλά μ’ αρέσει και η κοινωνική διάσταση, που δίνει ο Jarvis, και ο Mezirow και ο Boud και άλλοι πολλοί. Τη γνώση λοιπόν δεν την έχω εγώ, αλλά οι «μαθητές» μου. Οι εμπειρίες τους, σε προσωπικό και επαγγελματικό τομέα, είναι αρκετές για να έχουν τη γνώση. Το θέμα είναι αν μπορούν αυτό να το δουν και να το αξιοποιήσουν. Και μάλιστα δημιουργικά. Είμαι λοιπόν εκεί για να κάνω τη μύγα του Σωκράτη. Να τους φέρω σε επαφή με τη γνώση τους. Να ανακαλύψουν μέρος του εαυτού τους που δεν έχουν ψάξει, δυνατότητες που έχουν και αδυναμίες που έχουν. Το βλέπω λίγο ψυχαναλυτικά και συμβουλευτικά. Όχι όμως καθοδηγητικά. Δεν μου αρέσει να δείχνω εγώ το δρόμο. Γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει ένας δρόμος κατάλληλος για όλους. Πιστεύω όμως ότι όλοι οφείλουμε να ψάξουμε το δρόμο που μας πάει καλύτερα για να είμαστε καλύτερα. Εμείς και οι γύρω μας.

Όταν μαθαίνεις κάτι υπάρχουν δύο διαφορετικά επίπεδα. Ένα το επίπεδο του έργου, το αντικείμενο, αυτό που θέλεις να μάθεις. Το άλλο επίπεδο είναι το συναισθηματικό. Συνήθως, από μια ηλικία και μετά για να μάθουμε κάτι καινούριο πρέπει να ακυρώσουμε ή να μεταβάλλουμε κάτι παλιότερο. Κάτι που ως τώρα λειτουργούσε και είχαμε δεθεί με αυτό. Για να περάσουμε λοιπόν στο επίπεδο του έργου πρέπει πρώτα να περάσουμε από το συναισθηματικό επίπεδο. Να μπορέσουμε να δεχτούμε την αλλαγή συναισθηματικά και να την αγαπήσουμε…. Αλλιώς δεν έχουμε ελπίδα. Γι’ αυτό η μάθηση πρέπει πρώτα να είναι παιχνίδι και χαρά, για να την εμπιστευτούμε, και μετά να μας δίνει την ευκαιρία να πονέσουμε μαλακά. Για να αποχαιρετίσουμε το παλιό και να καλωσορίσουμε το νέο.

Και είναι τόσο ωραίο και τόσο σημαντικό να αλλάζουμε. Κατά καιρούς πονάει και φέρνει μπόρες και χιονιά! Αλλά μετά βγαίνει και το ουράνιο τόξο και ανοίγει ο ουρανός. Δεν τα λέω αυτά εκ του ασφαλούς, έχω περάσει αλλαγές που πόνεσαν και δεν της ζήτησα εγώ, και βλέπω και άλλες στον ορίζοντα. Καθώς όλα αλλάζουν γύρω μας δεν μπορούμε να μένουμε εμείς σταθεροί και αμετάβλητοι. Μα αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να μας παίρνει το ρεύμα. Αντίθετα να αναπτυσσόμαστε προς τις κατευθύνσεις που εμείς εντοπίζουμε. Να γινόμαστε αυτό που θέλουμε να είμαστε. Να έχουμε ένα στόχο και να κοιτάμε προς τα εκεί. Να διαμορφώνουμε εμείς το παρόν μας. Να σχεδιάζουμε εμείς τη ζωή μας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το σχέδιο αυτό μένει αμετάβλητο! Μα να ναι το δικό μας!

Τελικά η μάθηση είναι αλλαγή, και η ζωή επίσης! Αξίζει να την αγαπήσουμε (την αλλαγή)!

Δέκα μέρες μετά….

Θα έπρεπε να ντρέπομαι που σε έχω παρατήσει έτσι….Αλλά τι να γίνει… εδώ γράφουμε από εσωτερική παρόρμηση και όχι με συστηματικό τρόπο. Είπαμε αυτό που θέλω είναι να θυμάμαι.

Εντάξει, εδώ και μέρες λέω ότι θέλω να κάνω μια καλή ανανέωση, και στο άμοιρο profile μου που έχω φτιάξει πολύ βιαστικά, και να προσθέσω και μερικά από τα αγαπημένα μου links, και να μη φοβάμαι τόσο να δώσω στοιχεία για μένα και για το τι κάνω σε αυτή τη ζωή, από το να παραθέτω απλά σχόλια που μου φαίνονται ενδιαφέροντα. Δεν έχω εξοικειωθεί ακόμη με την ιδέα του…

Δύο μέρες σχεδόν κλεισμένη στο σπίτι. Η κακοκαιρία; Ή ο κακός μου ο καιρός.

Θυμήθηκα μια παλιά μου συνήθεια. Καθώς διαβάζω ακούω πάντα μουσική και γράφω στα περιθώρια των βιβλίων στιχάκια που μου τραβούν την προσοχή και σιγοτραγουδώ. Καθένα από αυτά και μια ιστορία.

Τώρα ακούω του Παπακωνσταντίνου το έλα.

Έλα και βάλε τα καλά σου,

έλα, και μη με δίνεις πουθενά.

Έλα τελικά!

Ή φύγε;

Έλα ντε!!!

Και τώρα πέφτει το «καμιά φορά λέω να αλλάξω ουρανό, μα δεν υπάρχουν δρόμοι, κι άλλη φορά σκέφτομαι πόσο σ’ αγαπώ και σου ζητώ συγγνώμη…»….

Τι να πεις!

Μα έχω ξεφύγει λίγο τον τελευταίο καιρό. Είναι γιατί έχω βάλει στόχους από την αρχή του χρόνου. Και ένας από αυτούς είναι να ξεφύγω λίγο. Να πάψω να είμαι τόσο πιεσμένη και τόσο κουρδισμένη μπας και γίνω και λίγο πιο δημιουργική.

Με θεωρώ πολύ normal άτομο με πολύ normal ζωή. Σε σημείο που, σε ένα σεμινάριο που παρακολούθησα πρόσφατα, σε άσκηση γνωριμίας που μας ζητούσε να πούμε κάτι για εμάς στον άλλο που θα τον ξάφνιαζε, δυσκολεύτηκα λίγο. Μα κάτι βρήκα. Που πάλι δε θυμάμαι (να γιατί πρέπει να γράφω κάνα post πιο συχνά!). Και προσπάθησα να κάνω και μια λίστα αργότερα για τα πιο surprising things about me. Αλλά δεν είμαι καθόλου έτοιμη να την κρεμάσω.

Κάτι surprising όμως που βρήκα στο δίκτυο καθώς προσπαθούσα να οργανώσω το ταξίδι μου την Άνοιξη στο Λονδίνο είναι αυτό: www.tate.org.uk/ita

Α! και ο φίλος μου που κατέγραψα πιο κάτω το διάλογο για τους μουσουλμάνους στο στρατό μου εκμυστηρεύτηκε χτες ότι προτιμούσε του μουσουλμάνους τελικά γιατί οι έλληνες κάνουν φασαρίες, τσακώνονται με το παραμικρό και κυνηγιούνται με μαχαίρια! Να μας χαιρόμαστε!

Καταλαβαίνω άρα αγαπώ

Εχτές πήγα και είδα το παράξενο ιντερμετζο του Ίψεν, στο θέατρο Άλμα στο Μεταξουργείο. Οι ηθοποιοί, ειδικά οι κεντρικοί χαρακτήρες, ένας κι ένας. Πολλά να πεις για τον Ίψεν που πάντα έχει έναν υπέροχο τρόπο να μπλέκει τις ζωές των ανθρώπων και μέσα από αυτό να δείχνει το δράμα της ύπαρξης, της επιθυμίας, του λάθους, των κινήτρων, της αλήθειας…. Πόσο οι αποφάσεις που παίρνουμε επηρεάζουν τη ζωή μας, και ότι σε αυτή μας βρίσκει. Μία ατάκα μου έμεινε, από τις πολύ περισσότερες που θα ήθελα να είχα συγκρατήσει. Ένας από τους χαρακτήρες: «εμένα ούτε με αγαπούν, ούτε με μισούν, απλά με συμπαθούν!». Και ήταν τόσο τραγικό που αυτό ήταν μια κεντρική επιλογή της ζωής του. Σε όσα έγιναν μπλέχτηκε, η αγάπη και η καλοσύνη για τον άλλο, η αγάπη και το πάθος για τον εαυτό, η αποστασιοποίηση και η παραίτηση από αυτό που πραγματικά θέλει κανείς και η ανάγκη για γαλήνη.

Αρχικά δεν ένιωθα να συγκινούμε με το έργο, δεν μπορούσα να ταυτιστώ. Σκέφτηκα μάλιστα πως γι’ αυτό φταίει ότι το καταλαβαίνω πολύ καλά, το ερμηνεύω πολύ εύκολα, το ξεκλειδώνω και έτσι δεν μπορώ να νιώσω αυτό το μυστήριο του συναισθήματος. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Γκοντάρ, στην ελεγεία του έρωτα «ο εκφυλισμός του μυστηρίου είναι το πρόβλημα, και ο εκφυλισμός του προβλήματος η λύση του». Μετά βέβαια παρασύρθηκα από την πλοκή και από τις ερμηνείες και μπήκα στο έργο μια χαρά.

Βγαίνοντας λοιπόν, οι κυριούλες που είχαν έρθει, στην τρίχα ντυμένες, να δουν τον Λεμπεσόπουλο είχαν παράπονα. Ο Λεμπεσόπουλος έπαιζε το γιατρό που πειραματίζεται με τη ζωή των ανθρώπων, ασχολείται με τις ιστορίες τους και προσπαθεί να τους γιατρέψει, αποφεύγοντας να ασχοληθεί με τη δική του ζωή, με τα δικά του θέλω και συναισθήματα. Παριστάνοντας των ειδικό λοιπόν είχε μια γλώσσα σώματος αποστασιοποιημένη, φτωχή, δεν κοιτούσε πουθενά όταν μιλούσε, η φωνή του ήταν χωρίς χρώμα, βαρετή και την περισσότερη ώρα έπαιζε με κλειστά τα μάτια. Ένιωσα το δράμα του. οι κυριούλες όμως θεώρησαν ότι βαριότανε να παίξει! Άλλες φορές λέει που τον έχουν δει ήταν καταπληκτικός, αλλά εδώ…. Κρίμα! Κρίμα!

Τελικά λοιπόν όταν καταλαβαίνεις περισσότερα, μπορείς να αγαπήσεις περισσότερο.

Το άλλο δωμάτιο…

-Πώς περνάς;

-Καλά… από αύριο καλύτερα… μετακομίζω.

-Πού πας δηλαδή;

-Αλλάζω θάλαμο, με είχαν βάλει με τους μουσουλμάνους γιατί δεν είχαν κρεβάτι στο δικό μας θάλαμο.

-Τι; Δηλαδή έχουν άλλο δωμάτιο για τους μουσουλμάνους και άλλο για σας;

-Φυσικά, αυτοί δεν πιάνουν όπλο και βρωμάνε!

-…..

-Πώς θα σου φαινόταν δηλαδή να κρατούσε ένας μουσουλμάνος όπλο και να κάνει σκοπιά….

-…..

The Mall!

Πήγα κι εγώ στη Μέκκα του shopping στην Ελλάδα, και δεν μπορώ να κρύψω ότι το χάρηκα. Πολλά μαγαζιά, πολύ κοντά, δεν χρειάζεται να ψάχνεις και ψωνίζεις γρήγορα και εύκολα κλπ κλπ. Έχει βέβαια και καταστήματα στα οποία δεν μπορώ καν να μπω γιατί μου φαίνονται πολύ ακριβά για μένα, αλλά και μόνο που υπάρχει το fnac εγώ καλύπτομαι. Έρχονται και εκπτώσεις τώρα… ότι πρέπει για να περάσεις ένα απόγευμα χαζεύοντας εκεί…. Αλλά μου έστειλαν αυτό να διαβάσω…. Και λέω τώρα εγώ… θα ξαναπάω στο Mall; και φοβάμαι να απαντήσω!

tribute to my "goat" friend....

Αυτό το post είναι παραγγελία. Με πήραν εχτές τηλέφωνο και μου είπαν... "τι θα γίνει με σένα τεμπέλα carpediem!" έτσι λοιπόν κι εγώ απαντώ! Τι εβδομάδα και αυτή! Δεν ξέρω αν ήταν το πρόβλημα "μετά τις γιορτές", αλλά ζούσα κάπως σαν υπνοτισμένη, δεν αντιλαμβανόμουν πολλά γύρω μου. Κάτι οι σελίδες του Σοπενάουερ στον Yalom, κάτι ο βασιλιάς Ληρ, κάτι το "Goodnight & Good luck" και η ατμόσφαιρα βάρυνε γενικώς.
Και αναρωτιώμουν my dear friend αυτές τις μέρες το εξής παράδοξο: είμαι φύση ανοιχτό και αισιόδοξο άτομο και αγαπώ τους ανθρώπους πραγματικά και σε βάθος (ε;), μα γιατί τότε οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες είναι ελαφρώς απογοητευμένοι και σχεδόν μισάνθρωποι, σίγουρα καθόλου προσαρμοσμένοι και ευτυχείς; Τι κρύβει αυτή η ασυμφωνία των ανθρώπων αυτών με τον κόσμο. Δημιούργησαν έργα με τόση έμπνευση για τον άνθρωπο που όμως δεν άντεχαν, για τη ζωή που τελικά περιφρόνησαν.... anyway....
τι σου είπα εχτές; Ότι θα πάω για ένα καφεδάκι και μετά ήσυχα-ήσυχα θα γυρίσω σπίτι. Μετά από πολλά χρόνια λοιπόν έτυχε να βρεθούμε και οι τέσσερις χαλαρές στο ίδιο μέρος. Ξεκινήσαμε από εκείνο το άμοιρο το καφεδάκι και καταλήξαμε να πίνουμε στις αναμνήσεις μας και στα όνειρά μας. Και αποφασίσαμε ότι πρέπει να το κάνουμε και σήμερα το βράδυ αυτό! Τι είναι αυτό που μας ενώνει... τι είναι αυτό που μας χωρίζει; Τι είναι αυτό που μας κάνει συντηρητικούς ή προοδευτικούς; Όπως και να χει αυτό που με κρατάει εμένα είναι να ζω σαν την vodafone! Κάθε στιγμή να είναι μοναδική! Τόσο κοινότυπο και τόσο βασικό. Δεν είναι κακό να είμαστε ανοιχτοί στους ανθρώπους, είναι;
My dear "goat" friend, θέλω να σου πω πόσο χάρηκα που σε γνώρισα!Γενικώς...

Οργή ή Φόβος;

Εχτές προσπάθησα να ανεβάσω ένα πρωτοχρονιάτικο post, με χαριτωμένες ατάκες και νέες ιδέες για ευχές, και τι να μας βρει το χρόνο αυτό και όλα αυτά το ωραία… αλλά δεν ήθελε να ανέβει με τίποτα!

Αντ’ αυτού λοιπόν έχω άλλες σκέψεις σήμερα, ,όχι και τόσο πρωτοχρονιάτικες και εορταστικές…

Εχτές τράκαρα σε μια τηλεόραση τη στιγμή που κάποιο από τα ατελείωτα δελτία ειδήσεων έλεγε τις ειδήσεις. Εννοείται ότι είχε παράθυρα με διάφορους και εκείνη τη στιγμή σχολίαζαν το «αλαλούμ επικοινωνίας» που προέκυψε ανάμεσα σε δημοσιογράφους και τον αρχηγό της αστυνομίας που για την υπόθεση του ρώσου κακοποιού που σκότωσε δύο αστυνομικούς για να δραπετεύσει κατά τη μεταγωγή του. Επίσης ο ίδιος ρώσος κακοποιός είχε σκοτώσει μια γυναίκα (στην Πάτρα νομίζω) ενώ εκείνη τον είχε πάρει με ωτοστόπ, γιατί ήθελε λέει να δει πως σκοτώνουν! Απίστευτό ε; Έχει και άλλα όμως η ιστορία. Μετά από το ανθρωποκυνηγητό που οργανώθηκε για να εντοπιστεί βρέθηκε τελικά νεκρός κοντά στο σημείο της απόδρασης. Πολλοί αμφισβήτησαν ότι αυτοκτόνησε. Εκεί ήταν και το πρόβλημα του αρχηγού της αστυνομίας, που φάνηκε να μην ήθελε να δώσει και πολλές απαντήσεις. Πάντα ονειρευόμουν είναι η αλήθεια πως πολιτικοί, δημόσια πρόσωπα ή πολίτες απαντούσαν στις συχνά πολύ χαζές ερωτήσεις των δημοσιογράφων (πώς νιώθετε που πήρατε βραβείο; -χάλια! Υποφέρω! Τι πιστεύεται για τα νέα φορολογικά μέτρα; Καταπληκτικά! Επιτέλους να μας τα πάρει κάποιος γιατί δεν ήξερα τι να κάνω! Τι γνωρίζεται για το δράστη; -δεν έπεσα από τα σύννεφα! Κωλόπαιδο ήταν από τότε που τον ήξερα, όλο φασαρίες στη γειτονία…. κλπ κλπ). Αυτή τη φορά όμως δε βοήθησε…. (ρωτάει ο δημοσιογράφος: που ήταν το κρησφύγετο του δράστη; Απαντάει ο αρχηγός: Να πάτε να το βρείτε μόνος σας!!!). φίλοι μόλις άκουσαν την είδηση για το θάνατο του κακοποιού είπαν πως τον αυτοκτόνησαν, πριν ακούσουν την ιστορία με τις απαντήσεις του αρχηγού. Κάποιοι μάλιστα στο γυαλί είπαν ότι επιτέλους δόθηκε θεία δίκη. Με αυτό δε συμφώνησα αλλά δεν μου έκανε και τίποτα ο θάνατος του 23χρονου. Δεν με απασχόλησε γιατί το θεωρούσαν όλοι τόσο απλό ότι τον αυτοκτόνησαν…. Και έμαθα ότι στο «σωφρονιστικό» ίδρυμα που ήταν είχε κακοποιηθεί σωματικά και σεξουαλικά από συγκρατούμενους, με άγριο τρόπο και κατ’ επανάληψη. Τι διέξοδο είχε λοιπόν; Ή να φύγει ή να αυτοκτονήσει. Δοκίμασε και τα δύο. Που στο καλό είναι αυτή η θεία δίκη τώρα;

Πόσο αψήφιστα τα παίρνουμε όλα αυτά; Άλλος δημοσιογράφος ανέφερε ότι «ευτυχώς που στην Κρήτη οπλοφορούν και μπορούν έτσι να προστατεύονται γιατί η αστυνομία δεν μπορεί!». Και έρχεται το περιστατικό άμεσα! Μια συμπλοκή μεταξύ αλβανών και ελλήνων στην Κρήτη οδήγησε σε ελαφρύ τραυματισμό ενός έλληνα. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο Έλληνας μαζί με τον πατέρα και τον αδερφό του, πήγαν βράδυ στο σπίτι του και το σκότωσε τον παλιοαλβανό με 18 μαχαιριές! Ήταν και 18 χρονών ο έλληνας! Θεία δίκη και εδώ; Καλά που οι έλληνες στην Κρήτη οπλοφορούν και μπορούν και προστατεύονται! Αλλά τι σημασία έχει. Μήπως θα καταλάβει τίποτα ο δημοσιογράφος αυτός; Θα συνεχίσει να μιλάει ακάθεκτος στα παράθυρα χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης για όσα λέει και ακούει τόσος κόσμος. Εντάξει ενήλικες είμαστε και θα έπρεπε να κρίνουμε αυτά που ακούμε… αλλά μήπως μας έχει μάθει και κανείς να κρίνουμε, να σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Αλλά τι λέω; Ποια ανθρώπινα; Αφού σε ζούγκλα είμαστε! Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και αυτό ανέκαθεν λεγόταν θεία δίκη. Να είναι οργισμένη λοιπόν ή φοβισμένη;