Αυτή η μέρα δεν ήταν για δουλειά. Τριαλαρί στο γραφείο σχεδόν όλη μέρα. Μετά βίας κατάφερα και τσέκαρα μια μετάφραση για τα πρώτα συντακτικά λάθη. Από το πρωί, οι λιγοστοί που είχαμε μείνει στο γραφείο είχαμε καθίσει ένα γύρω και ήπιαμε τον καφέ μας, βγαίναμε για «λίγο» έξω – Ερμού γαρ-, φάγαμε, είπαμε τις ανησυχίες μας, τις βλακείες μας, ό,τι είχαμε τελοσπάντων να πούμε. Πάντως δουλειά δεν βγήκε. Ήρθε η ώρα πια να κλείσουμε, και αν και είχα πάρει την απόφαση ότι θα ακολουθούσα πάνω κάτω το χτεσινό πολύ ωραίο πρόγραμμα (φαγητό της μαμάς, ύπνος, ξεφύλλισμα του cummings, γιόγκα, μπανάκι, διάβασμα) κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι θα θελα κάτι άλλο για σήμερα. Δεν το περίμενα αλλά μου ρθε! Εκεί λοιπόν που χάζευα στο ναό του καταναλωτή και δεν έβρισκα αυτό που ήθελα, χτυπάει τηλέφωνο από τη φιλενάδα που μόλις κατέφθασε από Αγγλία. Ήταν λέει στην Ερμού με την αδερφή της για καφέ και με περίμεναν. Σιγά μην έχανα! Πήγα και τις βρήκα στο lucafe όπου μονίμως είναι γεμάτο με όσους θέλουν να χαζεύουν και να κουτσομπολεύουν τους περαστικούς. Πράγμα πολύ δημιουργικό και χρήσιμο ασφαλώς, για να μπορέσεις κι εσύ να καταλάβεις βρε παιδί μου τι φοριέται και τι όχι. Γιατί αν περιμένεις από τις βιτρίνες…
Τα είπαμε λοιπόν! Με γέλια δυνατά, σε σημείο που οι διπλανοί μας κοιτούσαν περίεργα. (Μα πόσο μπορεί να γελά κανείς στο κέντρο της Αθήνας;). καλύψαμε τα πρώτα βασικά κενά της απόστασης και ήρθε η ώρα που το στομάχι αποφασίζει το επόμενο βήμα. Εδώ και πολύ καιρό λοιπόν περνώντας από τη Ρόμβης είχα βάλει στο μάτι ένα μικρό-μικρούτσικο μεζεδοπωλείο. Δεν τα χα καταφέρει ως τώρα να το επισκεφθώ και βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία. Φάγαμε τα θαλασσινά μας – οι φίλες μου νηστεύουν – και ήπιαμε και το κρασάκι μας. Σας διαβεβαιώ ότι οι κουβέντες μας δεν ήταν καθόλου νηστίσιμες πάντως.
Μ’αυτά και μ’αυτά έπρεπε να φύγουμε. Στις 8 εγώ θα έπρεπε να είμαι πίσω στο περίεργο χωριό μας γιατί θα με περίμενε ο Θανασάκης και η Θωμαϊδα για το μάθημά μας (τα δύο μικρά μου μαθητούδια που θέλουν να γίνουν γκουρού της πληροφορικής από την κούνια τους). Βέβαια μέσα μου έλεγα… μα δεν θα γινόταν άραγε να μου το ακυρώσουν το μάθημα; Όχι ότι δεν τα λατρεύω τα μικρά ή ότι με κουράζουν. Οι επαφή μαζί τους είναι ξεκούραση και πολλές φορές έχει λειτουργήσει αυτή η 1:30 ώρα μαζί τους ψυχοθεραπευτικά. Χωρίς να ξέρω γιατί ούτε φυσικά να καταλαβαίνω πώς. Αλλά έχουν ένα τόσο απλό τρόπο να σου παίρνουν τις έγνοιες και τις στεναχώριες. Να σε αποφορτίζουν. Φτάνω λοιπόν πια στο αυτοκίνητο και χτυπάει και πάλι το κινητό. Η τύχη σήμερα με κυνηγούσε και δεν τη γλίτωνα με τίποτα. Ήταν η μαμά τους. Είχαν κατέβει για λαμπάδες και ψώνια. Δεν είχαν δει το νονό ακόμη και δεν προλάβαιναν να γυρίσουν… μην ανησυχείτε…. Έχουμε μέρες μπροστά μας! – παρεμπίπτοντος ο Θανασάκης θα δώσει για το ECDL kids επίπεδο 2 παρακαλώ! –. Σπίτι! Μπαίνω στον κήπο και οι μυρωδιές από παντού μου θυμίζουν ότι είναι άνοιξη. Είναι Μεγάλη Πέμπτη! Φέτος δεν κατάλαβα τίποτα από το επερχόμενο Πάσχα και την κατάνυξη και τα αυγά, τα τσουρέκια και τα κουλούρια. Είχα τόση δουλειά που δεν πήρα μυρωδιά το πότε ετοιμάστηκαν. Είδα όμως σήμερα τις κατακόκκινες παπαρούνες στο πλάι του φράχτη και θυμήθηκα πώς όταν ήμουν μικρή ακόμη, με κάποια από τις φιλενάδες μου, τέτοια εποχή πάντα που βρισκόμασταν, τις κόβαμε και με ένα εφάνταστο τρόπο τις μετατρέπαμε σε χορεύτριες με κόκκινα φορέματα.
Τυχερή λοιπόν και σήμερα!
Τυχερή γενικώς… φίλοι, οικογένεια, δουλειά, όλα καλά!
Αλλά (πάντα υπάρχει ένα αλλά;) παντού με ακολουθούσε σήμερα η μεσημεριανή συζήτηση για την ευτυχία, για τις επιλογές, για την ικανοποίηση από τη ζωή κλπ κλπ. Εγώ κλασσικά στον κόσμο μου. Ως carpe diem υποστήριξα ότι έχουμε τις επιλογές μας και ότι αν δεν μας αρέσει η ζωή μας σε τέτοιο βαθμό (ποιος είναι άραγε αυτός ο τέτοιος βαθμός;) μπορούμε να τολμήσουμε να την αλλάξουμε (τουλάχιστον εμείς οι τυχεροί δυτικοί άνθρωποι). Εντάξει έχει τις δυσκολίες της η ελληνική κουλτούρα και τα κολλήματά της, αλλά αν το θέλεις … τα γνωστά δικά μου δηλαδή.
Μα μήπως τελικά είμαι ο μεγάλος διάδοχος του Κοέλο, μήπως σε λίγο θα είμαι ένας πολεμιστής του φωτός και θα γυρνώ και θα μοιράζω την αλήθεια στους ανθρώπους; Μήπως είμαι ο θηλυκός Μπουσκάλια και με περιμένει το άλλο μου μισό στη νότια Ιταλία, όπου θα κάνουμε μια μεγάλη, αγαπημένη, χαρούμενη και φτωχή οικογένεια και θα μάθω να μαγειρεύω σούπες μινεστρόνε;
Πέρασα από κει σε τρυφερή ηλικία. (μα δεν είχα τι άλλο να κάνω βρε αδερφέ;) anyway, καλό ήταν ίσως τότε να βλέπω και τόσο ουτοπικές ιδέες να ρίξουν πάση θυσία λίγο φως στις μαυρίλες, τους φόβους και τις ανασφάλειες. Βρε λες να με καθόρισαν; Θα πεθάνω!
Αλλά είναι που θυμήθηκα και τον Καζαντζάκη, που τα χε πει αυτά νωρίτερα. Πάρε ντε το πινέλο. Τον καμβά τον έχεις. Διάλεξε τα χρώματα. Δεν μπορούν όλοι να τα αλλάξουν αυτά τα χρώματα. Μερικοί καμβάδες είναι από κατασκευής πολύ δύσκολοι να τους βάλεις χρώματα. Άσε που δεν βλέπουμε όλοι τα ίδια χρώματα. Μα ρε γαμώτο γιατί να μην δοκιμάσω. Μπορεί και να φάω τα μούτρα μου, και να πονέσω και να διαλυθώ, αλλά θα μάθω, και θα ναι δικά μου. Θα βουτήξω, σιγά μην κάτσω να κοιτάω τη θάλασσα από το βράχο!
Και ο Νίτσε τα πε αυτά. Είπε πως δεν είναι ότι η ζωή δεν έχει στεναχώριες και πράγματα που μας βασανίζουν και μας τρώνε. Είπε όμως ότι πρέπει να προσέχουμε να μην στεναχωριόμαστε με τα λάθος πράγματα. Τι είναι πραγματικό σημαντικό να μας στεναχωρεί; Ο Νίτσε το έβαζε αρκετά ψηλά αυτό. Στην αυτοπραγμάτωση.
Το είπε και ο Πέτρος Πολυχρόνης (του ΑΚΜΑ) στη συνέντευξη που έδωσε για την ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΝΗΛΙΚΩΝ. Είπε ότι είναι σημαντικό να βρούμε τις δεξιότητες και τον τρόπο να διαχειριζόμαστε την πολυπλοκότητα της ζωής μας και κυρίως να μπορούμε να την σχεδιάζουμε όπως επιθυμούμε. Όχι ότι πάντα θα μας βγαίνει. Και ότι τα πράγματα δεν θα αλλάζουν στην πορεία. Κάθε άλλο. Το πιθανότερο είναι ότι τίποτα δεν θα μένει για πολύ σταθερό. Αλλά θα πρέπει λέει να μπορούμε να δούμε το εαυτό μας στο μέλλον, έτσι όπως τον θέλουμε και να ψάχνουμε τους δρόμους που θα μας φτάσουν εκεί. Πλέον λέει στην θεραπεία έχουν σταματήσει να θεωρούν αποτελεσματικό να βασανίζουν το άτομο ψάχνοντας το παρελθόν του και προσπαθώντας να εντοπίσουν αυτό που θα θεωρήσουν πηγή του κακού (Φρόυντ), αλλά κοιτούν να βοηθήσουν το άτομο να εντοπίσει τι θέλει να είναι και να βρει τους δρόμους και τα βήματα που θα φτάσει εκεί (Αντερσεν).
Και σκέφτομαι ότι τελικά δεν είμαι Κοέλο, ούτε Μπουσκάλια. Πατάω στη γη νομίζω. Απλά δεν ανησυχώ τόσο. Όταν κοιτάω το μέλλον προσδοκώ ότι όλα θα έρθουν στην ώρα τους και θα ναι καλά. Όχι ότι έχω την παραμικρή ένδειξη γι’ αυτό. Στην πραγματικότητα δεν έχω καμία ένδειξη. Μα εμπιστεύομαι. Λίγο τυφλά μεν, αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να κάνω το αντίθετο. Αν προκύψει κάτι θα το δούμε τότε. Πραγματικά πιστεύω μέχρι βαθιά μέσα μου ότι σήμερα είμαστε και αύριο δεν ξέρουμε αν είμαστε. Δεν αδιαφορώ για το μέλλον μου. Το φροντίζω και το περιμένω με προσδοκίες και με όνειρα. Που μπορεί να βγουν και να μη βγουν. Αλλά ουσία έχει να έχεις κοντά σου ανθρώπους, να πιστεύεις στο καλύτερο που έχεις και να μην αφήνεις το χρόνο σου να πηγαίνει χαμένο μέσα σε στεναχώριες που δεν αξίζουν –ο Νίτσε το είπε αυτό, όχι εγώ!-
Σκέφτομαι ότι ίσως μου ήρθαν εύκολα τα πράγματα, αλλά ήταν εύκολα ή ο τρόπος που τα έβλεπα τα έκανε εύκολα τώρα; Άραγε αν περιγράψω εγώ σε κάποιον την πορεία μου, και κάποιος άλλος που ξέρει τα βήματα που έχω περάσει πχ. οι γονείς μου ή τα αδέρφια μου, θα καταλάβαινε τα ίδια πράγματα για τη ζωή μου και αν τα πράγματα ήρθαν εύκολα ή όχι; -αυτό εγώ πρέπει να το δοκιμάσω-
Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που είναι μικρή (Λαθρεπιβάτες αν θυμάμαι καλά) γι’ αυτό κι εγώ λοιπόν Αγαπάω κι αδιαφορώ (Αλεξίου).
