Και τώρα τα ωραία!

Αφού μετρήσαμε τις μοναξιές μας και φτάσαμε πάλι στην Αθήνα μας. Και αφού πλάκωσαν φίλοι και γνωστοί να βρεθούμε, να βγούμε, άρχισε η ζωή πάλι να τρέχει στους ρυθμούς της και να μην μας αφήνει σε ησυχία.
Μόλις ταχτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη βγήκα για την πρώτη βόλτα στην Αριστοτέλους. Δεν είχε πολύ κόσμο και ήταν πρώτη φορά που έβλεπα την Αριστοτέλους έτσι. Από προηγούμενα ταξίδια την θυμάμαι λαμπερή μες στη νύχτα, γεμάτη κόσμο, φασαρία και κακό. Μάλλον φοιτητές οι περισσότεροι πριν ή μετά την έξοδο, με μια κρέπα ή ένα σουβλάκι στο χέρι. Αντίθετα αυτή τη φορά καθώς περπατούσα έβλεπα λίγους ανθρώπους να κάθονται στα ανανεωμένα-lounge καφέ, χαλλλαρά! Άνοιξα το βλέμμα προς τη θάλασσα και ήταν η καλύτερη ώρα της μέρας. Ο ήλιος χανόταν και το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας ήταν μαγεία. Μαγεία ήταν και το γεγονός ότι οι άνθρωποι που περπατούσαν γύρω μου δεν μιλούσαν ελληνικά. Άκουσα διάφορες γλώσσες. Ένιωσα λες και ήμουν σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και πολύ χάρηκα. Πόλη του κόσμου η Θεσσαλονίκη; Εκεί δεξιά συνάντησα και τη βιτρίνα του Ιανού. Σκέτη ατμόσφαιρα! Κούκλα. Μικρή και γεμάτη καινούρια βιβλία και αφίσες με εκδηλώσεις. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα περάσω όταν θα είναι ανοιχτά.
Γυρίζοντας στο δωμάτιο ένιωσα πολύ όμορφα και χαλαρά. Αυτός ο φωτισμός μου έδωσε πολλές ιδέες για ατμόσφαιρα στο σπίτι. Τα χρώματα ήταν πολύ τυπικά για ξενοδοχείο και πολύ συνηθισμένα και κατάλαβα ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος που γίνεται αυτό. Η ατμόσφαιρα ήταν οικεία και ζεστή.
Αν και αρχικά είχα αποφασίσει ότι δεν είναι απαραίτητο να ξαναδώ το λευκό πύργο μετά από τόσες φορές στάθηκε αδύνατο. Το σημείο αυτό είναι μαγνήτης. Και καλά κάνει. Κόσμος που κάθεται ή κόσμος που περνάει. Ο Θερμαϊκός ανοιχτός μπροστά σου. Ο ήλιος. Ο χώρος. Δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν ήταν λίγοι αυτοί που κάθονταν και απλά κοιτούσαν τη θάλασσα, μόνοι ή με παρέα.
Αυτό που μου άρεσε πολύ στη Θεσσαλονίκη είναι ότι είναι εύκολη και φιλόξενη πόλη. Σε όποιο δρομάκι και αν βρίσκεσαι –πραγματικά από όποιο και αν πέρασα- θα βρεις μια γωνιά πολύ συμπαθητική και περιποιημένη για να πιεις ποτό, καφέ ή να φας κάτι. Είτε ήμουν σε κεντρικό, είτε χωμένη σε στενά που μου θύμιζαν τις αποθήκες στο λιμάνι του Πειραιά θα υπήρχε μια τρύπα με ωραία ατμόσφαιρα και λίγο κόσμο να κάθεται στο μπαρ ή στα τραπέζια.
Επίσης έχω να καταθέσω ότι θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι βάζουν την ανακοίνωση για το μενού της ημέρας στο ασανσέρ του ξενοδοχείου. Όχι τόσο για το ίδιο το πιάτο που συνήθως έχει και κάποιο περίεργο όνομα (π.χ. πρώτο πιάτο βελουτέ καρότου, κυρίως πιάτο χταπόδι φρικασέ με.... δεν θυμάμαι κλπ κλπ) αλλά για το γλυκό. Πώς μπορείς και γράφεις σοκολατένιο μπράουνις, τσιζκέικ, μπλακφόρεστ, εκμέκ με παγωτό καϊμάκι; Υπάρχουν και άνθρωποι που επιτέλους άρχισαν να προσέχουν τη διατροφή τους!
Anyway… να και το freddo που με κέρασα! Τέλειο ήταν. Τέλεια ήταν και η μουσική που έπαιζε εκείνη την ώρα ενώ διάβαζα.

Θεσσαλονίκη

Γυρίσαμε. Κι εγώ και ο εαυτός μου. Τον πήρα μαζί μου τελικά. Είχα σκεφτεί να τον αφήσω εκεί, αλλά δεν άντεξα τον αποχωρισμό και τον πήρα. Τι ταξίδι κι αυτό! Είναι γεγονός ότι θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικό. Αλλά το επέλεξα έτσι. Είχα ένα σωρό γνωστούς επάνω, πολύ κεφάτους που θα μπορούσα να δω για τρέλες στη συμπρωτεύουσα. Αλλά είχα αποφασίσει από την αρχή ότι ήταν μια ευκαιρία να κάνω ένα στοπ. Να αναμετρηθώ λίγο με τον εαυτό μου, τη μοναξιά μου, τις μαύρες σκέψεις μου. Και δεν ήταν λίγες. Έφταιγε λίγο και η Θεσσαλονίκη που μου θύμισε άλλες εποχές. Την πρώτη μέρα μετά τη δουλειά κάθισα να φάω στα λουλουδάδικα. Ωραία ταβερνούλα μου φάνηκε και οι γεύσεις ήταν πολύ καλές. Σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω να με κοιτά το hotpot. Εκεί έχω φάει τη μεγαλύτερη πίτσα που έχω δει στη ζωή μου με τον Η, τη μεγαλύτερη σχέση της ζωής μου. Ξαφνικά ένας χείμαρρος από αναμνήσεις βούλιαξε τους νευρώνες του μυαλού μου. Όλα έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το πρώτο μας ταξίδι. Τάχα μου για ένα συνέδριο για τις νέες τεχνολογίες στην εκπαίδευση. Δικαιολογίες. Φρέσκο ζευγαράκι που έψαχνε ευκαιρία για βόλτα. Γυρίσαμε όλη τη Θεσσαλονίκη θυμάμαι με τα πόδια. Ατέλειωτες βόλτες. Ατέλειωτες κουβέντες. Πραγματικά αναρωτιέμαι τι βρίσκαμε και συζητάγαμε τέσσερα χρόνια και ποτέ δεν βαριόμασταν. Μας θυμάμαι να μιλάμε ατέλειωτες ώρες. Αυτή είναι η πιο έντονη εικόνα από τη σχέση μας. Να καθόμαστε και να μιλάμε! Anyway… θυμήθηκα και τις άλλες φορές που ανέβηκα Θεσσαλονίκη. Με τον φίλο μου τον Θ, με τη φίλη μου την Κ.. άλλες εποχές, άλλη carpediem. Παιδί. Χαμένο στον περίεργο κόσμο. Με μυαλό βουτηγμένο στην ουτοπία. Κάποια στιγμή, μετά από αρκετή περιπλάνηση στα δρομάκια της έφτασα στο ξενοδοχείο. Είχα ήδη μελαγχολήσει και η μοναξιά με είχε ήδη περικυκλώσει. Είχα αρχίσει να φέρνω την καταστροφή. Και το αποκορύφωμα ήρθε όταν άνοιξα την τουβού. Έπεσα στην ετ1 σε αφιέρωμα στον Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ (στον Λάκη ΜΟΥ!). Άρχισε με τη γυριστρούλα (τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής μου), συνέχισε με τα ήσυχα βράδια (και κλάμα η κυρία….) πετάγομαι απότομα από το κρεβάτι. Έπρεπε να βγω επειγόντως έξω. Δεν θα άντεχα έτσι μέχρι τις 10 που είχα κανονίσει να βγω με κόσμο. Έμοιαζα με ηρωίδα βιντεοκλιπ. Ξαφνικά, εκεί που έχει πλαντάξει στο κλάμα –χωρίς να ξέρουμε ακριβώς γιατί- και αγκαλιάζει μαξιλάρια, και η μάσκαρα κυλάει στα μάγουλά της, πετιέται από το κρεβάτι, βάζει το πρώτο ρούχο που θα βρει μπροστά της, τραβάει την τσάντα της και παίρνει τους δρόμους. Το βήμα της είναι γρήγορο, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, χωρίς να έχει κάπου να πάει, φαίνεται χαμένη ή απελπισμένη (ή και τα δύο) και πέφτει επάνω στο θεογκόμενο, που θα της σκουπίσει τα δάκρυα και…. Όχι εντάξει δεν έγινε ακριβώς έτσι. Πήρα τους δρόμους, προς την παραλία. Άφησα τον ήλιο να μου φιλήσει τα μάτια (αυτό σημαίνει ότι βγήκα κατά τις 5 που δεν σε πονάει αλλά τον νιώθεις ακόμη ζεστό, χωρίς γυαλιά ηλίου) και μετά από μία ώρα περπάτημα έφτασα στον λευκό πύργο. Έκατσα σε ένα πεζούλι και διάβαζα για ώρες, χάζεβα τους περαστικούς, τη θάλασσα, τη γυναίκα που πουλούσε ξηρούς καρπούς και καλαμπόκια. Λες και έβλεπα σκηνή του Αγγελόπουλου ήταν. Μέχρι που βούτηξε ο ήλιος στο Θερμαϊκό, πίσω από τους γερανούς του λιμανιού και κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω για να ετοιμαστώ για τη βραδινή έξοδο. Την άλλη μέρα, μετά τη δουλειά και το φαγητό, για να με περιποιηθώ με κέρασα ένα freddo στο luxurious ξενοδοχείο που με έστειλε η εταιρεία, διαβάζοντας με ethnic ήχους και απολαμβάνοντας εξυπηρέτηση και ευγενικά χαμόγελα. Οκ, μπορεί να μην έχω αυτό που θέλω. Αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Έχω ένα παγωμένο freddo και cookies κερασμένα, ένα καλό βιβλίο, μια αναπαυτική πολυθρόνα και μια επιστροφή στην Αθήνα. Δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα. ε;

2η Συνάντηση

του σεμιναρίου των Παρασκευών. Ο Πολυχρόνης μας ζήτησε αυτή τη φορά για homework που θα μας κρατήσει δεμένους για την επόμενη συνάντηση να σκεφτούμε και να γράψουμε τι πήραμε από τη συνάντηση αυτή. Δε σημείωσα εκείνη την ώρα πώς ακριβώς το διατύπωσε γιατί είχα ήδη στο μυαλό μου ότι θα κάνω ένα πιο συστηματικό αναστοχασμό αυτή τη φορά με βάση το μοντέλο που δοκιμάσαμε στο adventure park την Πέμπτη. Τέσσερα στάδια υπήρχαν. Περιγραφή της εμπειρίας, πώς νιώσαμε, τι μάθαμε για τον εαυτό μας και τι παίρνουμε μαζί μας από την εμπειρία, τι θα αλλάξουμε δηλαδή στον εαυτό μας με βάση αυτά που καταλάβαμε, αν προέκυψε κάτι τέτοιο.

Εχτές λοιπόν συγκεντρωθήκαμε πάλι στην αίθουσα και καθώς καθίσαμε είδα ότι ήμασταν λιγότεροι. Υπήρχαν άτομα που αποφάσισαν ότι δεν θέλουν να συνεχίσουν; Μου φάνηκε περίεργο γιατί είχαμε φύγει με ενθουσιασμό την προηγούμενη φορά. Δεν είναι βέβαια πάντα εύκολο να εκφράζεις τις ανησυχίες σου αλλά και να έχεις τόσο ισχυρή δέσμευση όταν έρχεσαι για πρώτη φορά σε επαφή με το χώρο αυτό. Φαίνεται πως πρέπει να έχεις περάσει ήδη από κάποια στάδια πρώτα επαφής με την εκπαίδευση, τη βιωματική μάθηση, των εαυτό σου… anyway. Υπήρχαν και καινούρια άτομα όμως. Και χάρηκα ιδιαίτερα για ένα από αυτά. Την Αλέκα Κορωναίου, καθηγήτρια στο Πάντειο που είχα ακούσει σε παρέμβαση στο συνέδριο της ΕΕΕΕ και μου άρεσε πάρα πολύ. Το πρώτο πράγμα που κάναμε λοιπόν για icebreaker μάλλον ήταν να προσπαθήσουμε με μερικά κομμάτια πλαστικού να κατασκευάσουμε ένα τέλειο Τ. Με μαθηματική ακρίβεια βέβαια ο Πολυχρόνης ήξερε ότι κανείς δεν θα τα καταφέρει. Ο βαθμός δυσκολίας είχε σχέση με τον ότι στο αντιληπτικό μας πεδίο έχουμε συνηθίσει με ένα συγκεκριμένο τρόπο να δημιουργούμε μια ορθή γωνία, και το παζλ χρειαζόταν να το ακυρώσουμε αυτό για να γίνει το Τ. Ξεκινήσαμε λοιπόν με αποδόμηση. Στη συνέχεια μας θύμισε τις βάσεις της συστημικής προσέγγισης για να εντάξει στο κλίμα και τα νέα μέλη της ομάδας (1. ότι δεν υπάρχουν σχέσεις αιτίας και αιτιατού αλλά τα πράγματα είναι περισσότερο πολύπλοκες διεργασίες που συνδέονται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, οι σχέσεις δεν είναι ισότιμες, οι αιτίες των πράξεών μας μπορεί να βρίσκονται στο μέλλον-δηλαδή στις προσδοκίες μας- και όχι στο παρελθόν, όπως ψάχναμε παλιότερα και 2. ότι το σύνολο είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών του). Χωριστήκαμε λοιπόν σε ζευγάρια και μας ζήτησε να θυμηθούμε κάποιο πρόσωπο παππού ή γιαγιάς που ζήσαμε όταν ήμασταν παιδιά και να πούμε μια ιστορία γι’ αυτούς. Πότε τους βλέπαμε, αν μένανε κοντά μας, τι κάναμε κλπ. Μετά διευρύναμε τις ομάδες για να περιγράψουμε εικόνες που είχαμε και να σημειώσουμε ως ομάδα τι είναι αυτό που συνδέει τις εικόνες που περιγράψαμε. Οι περισσότερες ομάδες μίλησαν για τρυφερότητα, αγάπη, δόσιμο και γενικά συναισθήματα και εικόνες νοσταλγίας. Στη δική μας ομάδα ήμασταν άτομα από διαφορετική γενιά και αναδείχθηκε ότι τελείως διαφορετικά βιώναμε την εικόνα του παππού και της γιαγιάς. Οι μεγαλύτεροι ένιωθαν ότι έπαιρναν από τη σχέση αυτή και κάλυπταν τις ανάγκες τους ως παιδιά. Οι νεώτεροι ένιωθαν ότι ταυτόχρονα με αυτό έδιναν και εκείνοι με την πλευρά τους, ικανοποιούσαν και εκείνοι ανάγκες των παππούδων και των γιαγιάδων τους. Φάνηκε λοιπόν η διαφορά στο ρόλο του παππού και της γιαγιάς από εποχή σε εποχή. Κάποτε ο παππούς και η γιαγιά είχε άλλη θέση στην οικογένεια γιατί κρατούσε πείρα και γνώση που είχαν ανάγκη οι νεώτεροι για να επιβιώσουν. Έτσι δεν υπήρχε θέμα να ικανοποιεί το παιδί κάποια ανάγκη του παππού καθώς απολάμβανε τη γενική αναγνώριση. Σε νεώτερες γενιές όμως η γνώση για την επιβίωση παύει να είναι στους παππούδες και έτσι αποκτούν ανάγκη να βρίσκονται με τους οικείους τους και να νιώθουν κοντά τους, καθώς τη δύναμή τους την έχουν χάσει. Τελικά λοιπόν σιγά σιγά αρχίζουν τα παιδιά να ικανοποιούν ανάγκες των μεγαλύτερων. Ο Πολυχρόνης εκεί μας θύμισε το βιβλίο του Τοφλερ (το τρίτο κύμα) που περιέγραφε τις αλλαγές αυτές και έφτανε μέχρι και το τρίτο κύμα που ζούμε σήμερα και ετοιμαζόμαστε να το αφήσουμε για να περάσουμε σιγά σιγά στο τέταρτο. Όπου, όπως μας είπε ο Δημήτρης, ο συνεργάτης του, χαρακτηρίζεται από την επόμενη γενιά τεχνολογίας όπου όλα θα είναι τόσο εύκολα ώστε δεν θα είναι λίγοι που θα την κατέχουν ενώ ταυτόχρονα δεν θα είναι απαραίτητο να συγκεντρωνόμαστε στα αστικά κέντρα. Μετά τη συζήτηση ξαναγυρίσαμε στις ομάδες για να δούμε πώς αφήνουμε τη συνάντηση αυτή. Πώς νιώσαμε. Εδώ βγήκαν αρκετά καθώς οι περισσότεροι φάνηκε να εκφράζουν φόβο, ανασφάλεια και ανησυχία και γενικά για όσα ειπώθηκαν για τον κόσμο μας που αλλάζει και πώς θα το διαχειριστούμε αυτό αλλά και για το ίδιο το σεμινάριο. Ποιοι ήταν οι στόχοι; Τι κερδίσαμε; Πού πάμε;

Εγώ πάλι δεν ένιωσα καθόλου έτσι. Η περιγραφές που έγιναν και οι συζητήσεις για το παρελθόν και το μέλλον δεν με φόβισαν. Θυμήθηκα με νοσταλγία τη γιαγιά μου και όσα μου έλεγε για τη ζωή και τον κόσμο του τότε, αλλά νιώθω περισσότερο ασφαλής στο σημερινό κόσμο. Τότε υπήρχαν κανόνες στη ζωή που βοηθούσαν τους ανθρώπους να νιώθουν ασφαλείς και να επιβιώνουν. Από την άλλη πλευρά σήμερα δεν υπάρχουν αυτοί οι κανόνες αλλά υπάρχουν πολλές επιλογές. Οι επιλογές βέβαια κοστίζουν σε ευθύνη και έχουν τον πόνο τους, γιατί πρέπει να ξέρεις τι θέλεις, πρέπει να απορρίπτεις και δεν υπάρχει κανείς που να σου λέει τι πρέπει να κάνεις. Χρειάζεται να βρίσκεις αυτό που θέλεις να κάνεις για να μπορέσεις σε αυτό τον κόσμο να επιβιώσεις. Εγώ με αυτό νιώθω μια χαρά ασφαλής. Με τα μυαλά που κουβαλάω και με τον τρόπο που έχω μεγαλώσει (τυχερή ήμουν με τους γονείς που έχω) δεν θα μπορούσα να ζήσω καλύτερη στο προηγούμενο ασφαλές για άλλους περιβάλλον. Και όσο και αν ξεκάθαρο και αυτονόητο φαίνεται αυτό για μένα δεν είναι έτσι για τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν συνηθίσει και έχουν ξεκινήσει από ένα άλλο κόσμο και ξαφνικά τους βρίσκει στο δρόμο κάτι άλλο.

Από τη συνάντηση αυτή άρχισα να αποκωδικοποιώ και να καταλαβαίνω λίγο καλύτερα τη σύγκρουση ανάμεσα στο πριν και το μετά. Άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερη πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η αποδόμηση και ταυτόχρονα στις μέρες μας πόσο απαραίτητη. Πλέον δεν είναι καθόλου σίγουρος ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι ρόλοι. Ποιος είναι ο μαθητής και ποιος είναι ο δάσκαλος; Σχήματα που έχουμε συνηθίσει αλλάζουν. Η Γ μας είπε ότι χρειάζεται την 9χρονη κόρη της για να της εξηγήσεις πώς λειτουργεί το DVD player. Ποιος μαθαίνει ποιον;

Εγώ νιώθω καλά με τις αλλαγές και δεν φοβάμαι το γεγονός ότι σε λίγα χρόνια μπορεί να χρειαστεί να αλλάξω επάγγελμα. Ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι τα επόμενα βήματά μου. Αλλά δεν ισχύει για όλους το ίδιο.

Και μάλλον αυτό είναι που συνειδητοποίησα για τον εαυτό μου. Δε νιώθω ότι δεν έχω ρίζες, αλλά νιώθω ότι μπορώ να αλλάζω και μάλιστα όχι να προσαρμόζομαι στην αλλαγή αλλά να σχεδιάζω εγώ την αλλαγή, να την επιλέγω.

Δεν ξέρω αν μπορώ να εντοπίσω τώρα κάτι που θα αλλάζω στον εαυτό μου μετά από αυτή τη συνάντηση. Αναμένω τη συνέχεια. Πάντως σίγουρα δεν ένιωσα ότι δεν είχε στόχο ή ότι δεν πήραμε κάτι όπως κατάλαβα ότι ένιωσαν πολλοί. Στη βιωματική δεν μπορούμε να βιαζόμαστε, ούτε να περιμένουμε ότι την επόμενα μέρα ξαφνικά θα ανακαλύψουμε τον κόσμο. Θέλει χρόνο, δέσμευση και ανοιχτή καρδιά.

I want to break free

Άκουγα εχτές το απόγευμα μόλις γύρισα κατάκοπη και νυσταγμένη στο σπίτι. Το ξενυχτίσαμε την Τρίτη και το στέκι με τα ρεμπέτικα που ζήτησα ήρθε παραγγελιά. Στο νέο κόσμο ένα μικρό κουτούκι που Τρίτη βράδυ είχε μόνο εμάς και κανα δυο παρέες ακόμη. Θαμώνες, όχι φοιτητές ή νεαρόκοσμος που ψάχνεται. Δεμένοι με το χώρο. Τελικά there is nothing like good friends. Μαζευτήκαμε, όχι απαραίτητα οι κολλητοί ή οι ατέλειωτα χρόνια φίλοι, ή οι έχουμε ζήσει πολλά μαζί. Μαζευτήκαμε όσοι πραγματικά θέλαμε αυτό το βράδυ να είμαστε εκεί. Κανείς από υποχρέωση. Και αυτό ήταν αρκετό. Αν προσθέσεις και τους καταπληκτικούς μεζέδες του Νίκου, και το πολύ καλό κρασί, και τα παλιά ρεμπέτικα σε αυθεντικές εκτελέσεις, έχεις την τέλεια συνταγή. Είναι όμορφο να είσαι εκεί απλά για να δεις αυτούς τους ανθρώπους και να γελάσεις μαζί τους, χωρίς άλλες προσδοκίες, χωρίς άλλες ιδέες στο μυαλό. Ένιωσα ότι η χαρά μπήκε μέσα μου. Και το χαμόγελο ήταν πλατύ.

Σήμερα πάλι είχαμε adventure. Η εταιρεία μας πήγε βόλτα στο adventure park στη Μαλακάσα. Όχι για να παίξουμε, ή καλύτερα όχι μόνο για να παίξουμε. Αυτά γίνονται για να μάθουμε τον εαυτό μας και την ομάδα μας. Και να έρθουμε πιο κοντά. Και αυτή την φορά τα καταφέραμε. Πήγαμε στ αλήθεια μπροστά. Και δεν το περίμενα καθόλου αυτό. Με τα συγκεκριμένα άτομα περνάω πολλές ώρες την ημέρα εδώ και δύο χρόνια. Και έχω αποφασίσει ότι τους ξέρω. Και ότι αυτό είναι κάτι σταθερό. Σήμερα όμως χτίσαμε γέφυρες. Ή τουλάχιστον βάλαμε θεμέλια για γέφυρες. Ο Σ. για παράδειγμα είναι πάντα κλειστός, όταν έχει προβλήματα –ακόμη και για τη δουλειά- δεν ανοίγεται ποτέ. Δεν μας λέει τίποτα, κρατάει αποστάσεις από την ομάδα. Όχι γιατί δεν θέλει, ή γιατί δεν συμπαθεί τα άτομα. Στην πραγματικότητα νομίζω ότι φοβάται. Να αποκαλύψει τον εαυτό του; Να δεθεί; Σήμερα λοιπόν ήρθε η ανατροπή. Δεν τα κατάφερε εκεί πάνω που ανεβήκαμε. Αν και ιδιαίτερα ανταγωνιστικό, δραστήριο και πεισματάρικο άτομο. Το αντιμετώπισε με χιούμορ! Και όχι μόνο αυτό –ίσως δεν είχε και άλλη επιλογή άλλωστε- ανοίχτηκε! Μας μίλησε γι αυτό και μας είπε ότι του φάνηκε περίεργο που το έκανε αυτό και ότι περιέργως ένιωσε ασφάλεια μέσα στην ομάδα και ένιωσε όμορφα που ανοίχτηκε. Η Κ αποκάλυψη κι εκείνη καθώς ήρθε αντιμέτωπη με την τελειομανία της και την τάση της να μην παίρνει ρίσκο. Η Σ ανακάλυψε ότι το δυνατό της σημείο είναι η προσήλωση και η σταθερότητά της όταν βάζει το στόχο. Εγώ πάλι για άλλη μια φορά ήρθα αντιμέτωπη με τον παρορμητισμό μου. Αν και αυτή τη φορά κατάφερα να τον ισορροπήσω λίγο και να χρησιμοποιήσω το χρόνο υπέρ μου. Όσο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο χαίρομαι για όσα ζήσαμε. Είναι πραγματικά σημαντικό για την ομάδα να κάνει πράγματα έξω από το πλαίσιο που έχει συνηθίσει να λειτουργεί. Παίρνει νέα πνοή. Παίρνει καθαρό οξυγόνο για να συνεχίσει. Αυτό τα υπόλοιπα μέλη φάνηκε να το αναγνώρισαν γρηγορότερα από μένα. Εγώ μάλλον θέλω το χρόνο μου για αναστοχασμό. Μου παίρνει λίγο παραπάνω. Και χαίρομαι επίσης που έχω μάθει να το κάνω και δεν χάνω πια την ουσία της εμπειρίας. Και κοίτα να δεις τώρα τι ανακαλύπτω ΤΩΡΑ. Οφείλετε στον παρορμητισμό μου. Δεν υπεραναλύω όπως κάνουν πολλοί –λένε ότι οι γυναίκες έχουν την τάση, αν και δεν πιστεύω σε αυτή τη γενίκευση-, και έτσι περνάω γρήγορα από τη μια εμπειρία στην άλλη, δε στέκομαι. Χάνω ένα μεγάλο κομμάτι της ουσίας, δεν κρατάω την εμπειρία, την αφήνω να πετάξει. Και έτσι ξεχνάω πολλά. Δεν αφομοιώνω. Και επιτέλους με λίγο αναστοχασμό έχω μια ελπίδα. Παλιότερα βέβαια θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει εντοπίσει δυσλειτουργία και με συστηματική προσπάθεια να έχω αλλάξει διάφορα στον εαυτό μου. Αλλά σε εξαιρετικές περιπτώσεις αυτό. Όταν ένιωθα πια ότι δεν άντεχα τον εαυτό μου. Κοίτα να δεις τι μπορεί να σου κάνει μια τροχαλία και ένα συρματόσχοινο!

Επιστρέφοντας αντί να βγω από τη συνηθισμένη έξοδο στην Αττική οδό προτίμησα ένα μεγαλύτερο δρόμο. Πέρασα από Μαρκόπουλο και από το δρόμο που οδηγεί σε Πόρτο Ράφτη και Βραυρώνα. Εκεί είναι οι δρόμοι που σκάει ο τζίτζικας. Φιστικιές κυρίως και τζιτζίκια. Καλοκαίρι δηλαδή. Και είχα μέσα μου μια γλυκιά μελαγχολία αποχαιρετισμού. Ακαθόριστου.

Την Κυριακή με περιμένει καινούριο ταξίδι. Βόλτα στη συμπρωτεύουσα. Χρόνια έχω να πάω. Και ένα ταξιδάκι τώρα, μόνη μου, είναι ό,τι πρέπει!

Η καλύτερη ώρα της ημέρας

Έχετε προσέξει τώρα που καλοκαιριάζει τι ακριβώς γίνεται γύρω στις 8 το απόγευμα; Εκείνη την ώρα ο ήλιος γλυκαίνει. Φωτίζει τα πάντα, και λάμπουν όλα, δεν τα καίει, τα χαϊδεύει. Τα προετοιμάζει για τον αποχωρισμό. Και αφήνει πάνω τους το πιο γλυκό φιλί. Όταν αρχίζει και ροδίζει. (Είναι εκεί που το Johnnie walker έρχεται.) Αν εκείνη την ώρα τύχει και βλέπεις θάλασσα είναι σκέτη μαγεία. Μπορείς να ξεχάσεις τα πάντα. Και από πού έρχεσαι και πού πάς. Αν εκείνη την ώρα καθίσεις στην άμμο και πάρεις μια ανάσα, μπορεί όλο το βάρος της μέρας να φύγει. Μπορεί… ?

μπα απλά πρέπει να σταματήσω να ακούω galaxy τα βράδια :)

As promised…

(Copy paste από τον μπαμπά)

Μαζεύουμε το λάδι που δεν θεωρούμε κατάλληλο για φαγητό, όπως για παράδειγμα τα λάδια από το τηγάνισμα (τα σουρώνουμε με ένα απλό σουρωτήρι), το κατακάθι του λαδιού της χρονιάς (μούργα) κι αν δεν μας φτάνει αγοράζουμε και λίγο λάδι (το πιο φτηνό ραφινέ ή πυρηνέλαιο), ώστε να συγκεντρώσουμε τρία ως πέντε λίτρα.

Σε ορισμένα καταστήματα που πουλούν εργαλεία και υλικά, θα βρούμε να πάρουμε ένα κιλό καυστική σόδα (ΝαΟΗ). Η καυστική σόδα που θα προμηθευτούμε, είναι στερεή, κρυσταλλική και λευκή.

Προσοχή: Την καυστική σόδα δεν πρέπει να την πιάσουμε με γυμνό χέρι, γιατί κινδυνεύουμε να πάθουμε έγκαυμα. Αν δεν τη χρησιμοποιήσουμε αμέσως πρέπει να τη φυλάξουμε σε μέρος που δεν θα την πειράξει ένα παιδί ή κάποιος άλλος. Καλό είναι να ενημερώσουμε τα πρόσωπα της οικογένειας.

Το λάδι και η καυστική σόδα είναι τα μόνα υλικά που μας χρειάζονται.

Φτιάχνουμε ένα ξύλινο καλούπι (τελάρο) με διαστάσεις περίπου 50Χ50 ή 60Χ40 με βάθος 5 μέχρι 10 εκατοστά. Καλό είναι τα ξύλα που θα χρησιμοποιήσουμε να είναι καθαρά και όχι βαμμένα γιατί η καυστική σόδα διαλύει τις μπογιές και θα περάσουν στο σαπούνι.

Σε ένα δοχείο του λαδιού (τενεκέ) ανοικτό από πάνω ρίχνουμε 3 λίτρα καυτό νερό. Μέσα στο νερό αδειάζουμε με προσοχή την καυστική σόδα. Χρειάζεται προσοχή γιατί όταν διαλύεται η καυστική σόδα, φουσκώνει το διάλυμα και μπορεί να υπερχειλίσει. Γι αυτό χρησιμοποιούμε τενεκέ λαδιού, ώστε να μην κινδυνεύουμε από την υπερχείλιση.

Μετά ρίχνουμε το λάδι, όλο μαζί και ανακατεύουμε ήρεμα με ένα μακρύ ξύλο. Μόλις νιώσουμε με το ξύλο ότι αρχίζει να πήζει το υλικό, το αδειάζουμε προσεχτικά στο καλούπι. (Μην ξεχνάτε ότι και ο τενεκές στο κάτω μέρος θα καίει) Προφανώς θα διαφύγει ένα σκουρόχρωμο υγρό που περιέχει το περίσσευμα της καυστικής σόδας και τη γλυκερίνη που παράγεται από τη χημική αντίδραση των υλικών, ενώ μέσα στο καλούπι θα μείνει το παχύρρευστο σαπούνι. (Είναι αυτονόητο ότι η παρασκευή θα γίνει στην αυλή και όχι μέσα στο σπίτι)

Αφήστε το να κρυώσει και να στερεοποιηθεί. Επειδή βέβαια σε αυτό το μέγεθος δεν χωράει στη σαπουνοθήκη σας, πάρτε ένα μαχαίρι και χαράξτε το για να έχουν τα σαπούνια πιο εύχρηστο μέγεθος. Όταν το σαπούνι στερεοποιηθεί μετά από αρκετές ώρες μπορεί και μα μην κόβεται. Μη βιαστείτε να βγάλετε τα σαπούνια από το καλούπι. Κάντε το την επόμενη μέρα.

Αν έχετε μικρό παιδί ή εγγόνι, ή αν έχετε και καλλιτεχνικές τάσεις, πριν ή μετά τη χάραξη σε κομμάτια μπορείτε να κάνετε σχήματα ή γράμματα πάνω σε κάθε σαπούνι με στάμπες ή με ένα όχι πολύ αιχμηρό ξύλο ή σίδερο.

Μην ανησυχήσετε αν το φρέσκο σαπούνι προκαλεί ένα ελαφρύ τσούξιμο σε εκδορές του δέρματος. Με το πλύσιμο χάνει αυτό το χαρακτηριστικό που οφείλεται στα υπολείμματα της καυστικής σόδας. Τα σαπούνια που θα φυλάξουμε απαλλάσσονται από μόνα τους από την καυστική σόδα, γιατί αυτή αντιδρά χημικά με το διοξείδιο του άνθρακα της ατμόσφαιρας και σχηματίζει μια λευκή σκόνη, που φαίνεται εξωτερικά στο σαπούνι (ανθρακικό νάτριο δηλαδή η γνωστή μας σόδα).

Το σαπούνι σας θα έχει εξαιρετικές απολυμαντικές ιδιότητες για το ανθρώπινο σώμα. Πλυθείτε και απολαύστε την δράση του ιδιαίτερα με ζεστό νερό. Διαλύστε το σε ζεστό νερό και δοκιμάστε να πλύνετε το αυτοκίνητό σας. Θα δείτε τη διαφορά. Χρησιμοποιήστε το πάντα με ζεστό νερό για να πλύνετε στρωσίδια ή χαλιά. Τα ανανεώνει. Δωρίστε το στους συγγενείς ή τους φίλους σας, είναι πρωτότυπο, θα τους εντυπωσιάσετε!

Αν με ρωτούσατε (δεν έχω ιδέα όμως αν κάνει καμιά περίεργη αντίδραση) εγώ θα έβαζα και κάνένα αιθέριο έλαιο στο μείγμα για άρωμα (γιασεμί, σανταλόξυλο, περγαμόντο, λεβάντα κλπ)

Το ιντερνετι ενώνει!

Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ένας άγνωστος κυριούλης που ζήτησε το μπαμπά. Τι ήθελε ο κυριούλης και πώς μας βρήκε; Ήθελε ο άνθρωπος να κατασκευάσει σαπούνι και έπεσε στην ιστοσελίδα του μπαμπά (έχει να την ανανεώσει κάτι χρόνια) που έχει μια απλή συνταγή που μπορεί να εφαρμόσει ο καθένας. Και πήρε τηλέφωνο να τον ευχαριστήσει! Από το πουθενά!

Ο μπαμπάς χημικός και αντίθετος με κάθε χρήση χημικών στο σώμα μας (πώς με κοροϊδεύει για τις κρέμες πάσης φύσης που χρησιμοποιώ!) βρήκε τη συνταγή από μια κουμπάρα από τη μισητή κοντινή πόλη και φτιάχνει σχεδόν κάθε χρόνο. Έτσι, εκτός από όλες τις κρέμες, τα σαμπουάν και τα μπουκαλάκια που έχω για τον καλλωπισμό μου έχω πάντα και ένα κομμάτι αγνό και κατάλευκο σαπούνι του μπαμπά που καταναλώνω με σύνεση.

Τι μπορεί να σε βρει καθώς γυρνάς στο σπίτι σου κουρασμένη;

Τα σπίτια είναι ακόμη χαμηλά στη Ν.Ιωνία (ή τουλάχιστον πολλά είναι ακόμη χαμηλά). Στα συγκεκριμένα μάλιστα τα μπαλκόνια, τα πλακόστρωτα και τα πεζοδρόμια ακόμη είναι πηγμένα στις γλάστρες. Το πιο κορυφαίο είναι γυρνώντας από τη δουλειά να τους βλέπεις να στήνουν τραπεζάκια στα πεζοδρόμια για τον απογευματινό καφέ. Και το ακόμη πιο κορυφαίο είναι να βλέπεις στο ίδιο τραπεζάκι δύο συνταξιούχους έλληνες και δύο πακιστανούς νέους. Γελούσαν με κάτι που είπαν και τα βλέμματα ήταν πολύ οικεία.

Κάποια στιγμή τελικά έφτασα και στο περίεργο χωριό όπου με περίμενε μια έκπληξη. Η Μ μου έστειλε δέμα από το Ηνωμένο Βασίλειο! Και τι δεν είχε μέσα το δέμα αυτό! Το πιατάκι που ζωγράφισα –δεν ήταν κακό αλλά δεν είμαι και ζωγράφος τελικά!- Ανεξάρτητα από αυτό θα το κοτσάρω φάτσα κάρτα στο τραπεζάκι του σπιτιού μου. Ένα πακετάκι αγαπημένα μπισκότα ginger nut (δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για να συνοδέψω τον καφέ μου)! Ένα πακέτο σταφιδούλες βουτηγμένες στη σοκολάτα (τις λατρεύω)! Μια μασκούλα για να ξεκουράζω τα ταλαιπωρημένα μάτια μου και μια κάρτα με ευχές καρδιάς για τα επερχόμενα γενέθλια. Θησαυρός! Και το πακέτο και οι καλοί φίλοι! Φιλιά!

Τι μέρα κι αυτή!

Εχτές! Το πρωί βγήκε αρκετή δουλειά, δε λέω. Είχα κέφια από το πρωί και το πρόγραμμα πήγε καλά. Βρήκα και στο ιντερνέτι συστήματα θέρμανσης για το νέο υπερσύγχρονο σπίτι μου. Το ξέρατε ότι εκτός από την υποδαπέδια υπάρχει και αντίστοιχη που κρύβεται στην οροφή; Anyway. Βρήκα και το νέο ακαδημαϊκό-επαγγελματικό μου όνειρο, για να έχουμε και μια εναλλακτική... translation studies θέλω να κάνω τώρα. Είναι ένα από τα όνειρα που είχα και στο γυμνάσιο ή στο λύκειο; Δεν θυμάμαι. Όλα καλά το πρωί λοιπόν. Για ένα ανεξήγητο λόγο όμως με έπιασε μια γκρίζα –γιατί μαύρη δεν θα την έλεγα- απογοήτευση καθώς οδηγούσα προς Ν. Ιωνία. Απογοήτευση από τον εαυτό μου (;). Έφταιγε ο καιρός που σκόρπισε σύννεφα παντού; Έφταιγε ότι πήγαινα εκεί που δεν είχα ξαναπάει; Δεν ξέρω. Ακαθόριστη απογοήτευση. Πήγα λοιπόν εκεί που δεν είχα ξαναπάει. Απογοητεύτηκα κι άλλο –ευτυχώς! Καλά να πάθω! Πώς την είδα ότι θα πετύχαινα το διαφορετικό;-. και μετά πήρα το δρόμο για το σπίτι. Έκανα δουλίτσες, ξανασκέφτηκα πώς θα χωρέσω τα πάντα στη μικροσκοπική κουζίνα μου και ανέβηκα στη θεία και τα ξαδέρφια. Εκεί ο χρόνος περνά γρήγορα και απλά. Κουβέντες, κουτσομπολιά, σχέδια, αναμνήσεις. Με τις ώρες μιλάμε. Απλώς μιλάμε και που και που χαζεύουμε στην τηλεόραση. Σε αυτό το σπίτι ότι και να σε βασανίζει το ξεχνάς. Περνάει στη λήθη. Σε γεμίζει ασφάλεια. Πρέπει να είναι η πληθωρική παρουσία της θείας-μαμάς νούμερο 2, που όπως και η μαμά νούμερο 1, κάθε φορά μαγειρεύει απίστευτα πράγματα. Για κάποιο περίεργο λόγο η θεία αυτή έχει απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα. Καμιά φορά ξέρεις ότι δεν ισχύει αυτό που σου λέει, αλλά τελικά πάντα της έχεις τυφλή εμπιστοσύνη. Είδα λίγο Eurovision για να μην είμαι πάλι εντελώς εκτός από τις πρωινές συζητήσεις στο γραφείο και έπεσα νωρίς νωρίς για ύπνο. Είδα περίεργα όνειρα αλλά δεν ήταν στεναχωρημένα. Και με ξύπνησε η θεία μαλακά για να ετοιμαστώ και να φύγω.
Καθώς περνούσα έξω από το Θανάση, είδα πάλι τους ανθρώπους εκεί να κόβουν αγγουράκια και ντομάτες για να είναι έτοιμα όλα το μεσημέρι που θα γίνεται πανικός από τουρίστες. Γελούσαν, πείραζαν ο ένας τον άλλο. Και σκεφτόμουν ότι θα θελα κι εγώ να κόβω αγγουράκια και ντομάτες για τους ανθρώπους. Αυτό είναι πολύ καλύτερο από το να προσπαθώ να τους πείσω ότι πρέπει και ΜΠΟΡΟΥΝ να διατηρούν την ψυχραιμία τους όταν γίνεται χαμός στη δουλειά. Και εντάξει πραγματικά το ξέρω ότι μπορούν και ότι θα τους έκανε καλό στη ζωή τους να το καταλάβουν πραγματικά αυτό, αλλά δεν γίνεται να το κάνω αυτό για 8 ώρες και μετά μην τους είδατε ξανά ποτέ. Πώς να τους βοηθήσω;
Έφτασα νωρίς στο γραφείο. Για την ακρίβεια στην ώρα μου. Αλλά αυτό σημαίνει ότι έφτασα νωρίς, γιατί κανένας δεν έρχεται στην ώρα του, εκτός βέβαια από τον καινούριο που είναι ψάρι ακόμη και φιλότιμο παιδάκι. Ο οποίος με κάνει και γελάω απίστευτα, χωρίς να ξέρει ο καημένος ότι δεν τρώει αγγούρι και ντομάτα, του αρέσει η κρύα πίτσα για πρωινό και κουρεύτηκε (εχτές) με τον ίδιο τρόπο με τον προκάτοχό του.
Αυτό λοιπόν που μου αρέσει να κάνω όταν φτάνω στο γραφείο και είμαι μόνη είναι να ανοίγω το πίσω παράθυρο και να χαζεύω τις ταράτσες. Στη φωτό που έβγαλα με το κινητό δεν φαίνεται η μαγεία της εικόνας αυτής (όχι δεν είμαι τρελή!). ο ήλιος πέφτει το πρωί με ένα μαγικό τρόπο και τα κάνει όλα να λάμπουν γλυκά. Στην πιο παλιά ταράτσα, αυτή που είναι πάνω από τα παράθυρα με τα τετραγωνάκια, υπάρχουν δύο παλιές πλαστικές καρέκλες. Και φαντάζομαι εγώ τώρα –σαν ταινία του Αγγελόπουλου- δύο μεσήλικες ανθρώπους, που έχουν περάσει βάσανα και φαίνεται αυτό στο πονεμένο βλέμμα τους- να κάθονται ένα γλυκό απόγευμα και να φλερτάρουν οι ρυτίδες τους με τον ήλιο, καθώς πίνουν – απαραιτήτως – τον ελληνικό καφέ τους.
Και τώρα που είπα Αγγελόπουλο... εδώ και τρεις μέρες παλεύω να δω τη Θυσία του Ταρκόφσκι! Δεν είχα ξαναδεί Ταρκόφσκι και όταν είδα το σενάριο μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Ένας μεσήλικας που έχει μια οικογένεια, με τις δυσλειτουργίες της βέβαια, αλλά αυτός δηλώνει ευτυχισμένος. Μιλάει ακατάπαυστα για όσα τον προβληματίζουν στη ζωή. Ξεσπάει πόλεμος. Και η «ισορροπία» αυτή χάνεται. Εκείνος προσεύχεται να γυρίσουν όλα όπως πριν, να μην ζήσουν οι άνθρωποι τον πόνο αυτό και ας χάσει εκείνος ότι τον κάνει ευτυχισμένο. –αυτό εμένα μου φάνηκε ενδιαφέρον γιατί γενικά με έχω πιάσει να κάνω τη νοητική αυτή άσκηση όταν έχω αγωνία ή φόβο για κάτι, να λέω ας γινόταν αυτό και ας έχανα εκείνο...- και μπορεί να μοιάζει με αυτοθυσία αυτό αλλά τελικά στην ταινία φαίνεται ότι είναι εγωιστικό. Anyway, η ευχή του πραγματοποιείται όταν κάνει έρωτα με την υπηρέτρια που είναι από την Ιρλανδία και είναι μάγισσα! Και τελικά ο πόλεμος δεν ξεκίνησε ποτέ, αλλά άρχισε να χάνει σιγά σιγά αυτούς που αγαπά και ότι τον κάνει ευτυχισμένο. Εγώ τον άφησα μέχρι εκεί που ο γαμπρός με την κόρη αποφάσισαν να μετακομίσουν στην Αυστραλία. Ελπίζω να δω τη συνέχεια σήμερα. Ένα όμως είναι σίγουρο. Δε νομίζω να ξαναπάρω Ταρκόφσκι!

I love digi-life!

Εχτές το βράδυ στις 11 και μέσα σε 10 λεπτά είχα υποβάλλει τη φορολογική μου δήλωση, είχα δει το εκκαθαριστικό μου και είχα αγοράσει εισητήρια για Roger Waters τον Ιούνιο. Θαύμα!

Hey Jude

Hey, Jude, don't make it bad
Take a sad song and make it better
Remember to let her into your heart
Then you can start to make it better

Hey, Jude, don't be afraid
You were made to go out and get her
The minute you let her under your skin
Then you begin to make it better.

And any time you feel the pain, hey, Jude, refrain
Don't carry the world upon your shoulders
Well don't you know that its a fool who plays it cool
By making his world a little colder

Τραγουδούσα σήμερα καθώς επέστρεφα το απόγευμα στο περίεργο χωριό. Δυο μέρες τώρα περνάω ώρες στο παλιό μου σπίτι. Και πετάω. Είναι απίστευτο πόσα πολλά και πόσο παλιά πράγματα ξανασυνάντησα εκεί μετά από καιρό. Δώρα, κάρτες, γράμματα, περιτυλίγματα (!), βιβλία, σημειώσεις, τα πινέλα και οι μπογιές μου, το δάσος που δεν τέλειωσα ποτέ, πολλά μπουκαλάκια καλλυντικών –αν και δεν ήμουν και πολύ φαν- κυρίως αρώματα – αγαπημένες μυρωδιές- και μανώ που από μωβ είχαν γίνει μπλε, από κόκκινα πορτοκαλί, χρυσή κλωστή, βότσαλα, ατελείωτα βότσαλα και κοχύλια. Σε κάθε νησί που πήγαινα διακοπές δεν έφευγα αν δε μάζευα μερικά βότσαλα. Όταν γύριζα σπίτι έβρισκα διάφορες γωνιές και μπουκάλια και βάζα να τα χώνω. Στα αγαπημένα μου έγραφα λέξεις, σύμβολα, καρδούλες, αστεράκια και τα έλεγα happy thoughts. Κι όταν ήμουν στεναχωρημένη τα ανακάτευα και τραβούσα τρία στην τύχη για να δω αν θα με βοηθήσουν (α! ρε μυαλά!). και ένα σωρό κοχύλια, τι να τα κάνω τώρα όλα αυτά τα βάζα με τα κοχύλια. Αναμνήσεις σε αυτό το σπίτι. Τα πρώτα ξενύχτια και οι κολλητές που βολευόμασταν όπως όπως για να μην γυρνάνε βραδιάτικα στο περίεργο χωριό. Αλλά και γιατί το κουτσομπολιό που κάναμε το ίδιο βράδυ και την άλλη μέρα το πρωί με τον καφέ ήταν το καλύτερο. Αν είχαμε χρόνο να μαγειρέψουμε κιόλας… αυτές οι μακαρονάδες με τη σάλτσα βασιλικού, αχ! Δεν υπήρχε πάντως βράδυ που να γυρνάμε μαζί στο σπίτι και να μην κάνουμε περιπτεράδα για σοκολάτες. Θα τα ξανακάνουμε άραγε αυτά;

Και οι πρώτοι έρωτες. «μου αρέσει να έρχομαι στο σπίτι σου». Αθώες κουβεντούλες όταν νόμιζα πως θα ήμασταν φίλοι (;). και αγκαλιές και γέλια και στεναχώριες, κλάματα, αγκαλιές, τηλέφωνα. Και το ραδιόφωνο μόνιμα να παίζει. Ίσως ήταν το μοναδικό σπίτι σε αυτή την πόλη που δεν είχε ούτε μια τηλεόραση! Και τα μαγειρικά μου πειράματα στον φίλο μου τον Α. τα ξενύχτια μας και οι ατέλειωτες συζητήσεις για τη ζωή μας. Τα όνειρα και οι απογοητεύσεις. Οι γεύσεις τσάι και τα μπισκοτάκια. Η μηλόπιτα; Θυμάσαι; Και το κρεβάτι που είχα στη τζαμαρία. Το δροσερό αεράκι που νανούριζε γλυκά. Είναι δροσερό το σπίτι αυτό. Μικροσκοπικό. Σαν και μένα. Και ζεστό.

Και τώρα ετοιμάζεται να γίνει ολοκαίνουριο. Να ανοίξει νέες ιστορίες, να πει κανούρια παραμύθια. Να αγκαλιάσει αυταπάτες.

Και μέσα σ’όλα αυτά και οι δικές μας στιγμές, που θα γίνουν αναμνήσεις.

Το έχεις ακούσει αυτό;

Κράτα για το τέλος το πιο ψυχρό σου βλέμμα
εκείνο που αφήνει τον έρωτα μισό
μήπως και πονέσω κι έτσι να μπορέσω
να φύγω και να νιώθω βαθιά πως σε μισώ

Κράτα κι ένα ποτηράκι
για το πιο πικρό φαρμάκι
να το πιω κι απ' την καρδιά μου
να σου ευχηθώ
καλή τύχη γεια χαρά σου
μην πετάς τα όνειρα σου
μην τα βρω ποτέ στο δρόμο
και σε λυπηθώ

Κράτα για το τέλος το μεγάλο μίσος
τότε μόνο ίσως μπορεί να σ' αρνηθώ
να μπορώ να λεω κοίτα με δεν κλαιω
πως έμαθα να χάνω αλλά δε θα χαθώ

Το λατρεύω!

Κι έχω πεθυμήσει τόσο πολύ να πάω σε ένα ρεμπέτικο στέκι. Πραγματικά ρεμπέτικο όμως, χωρίς νησιώτικα και συρτά. Σκέτο ρεμπέτικο, να λιγωθεί η καρδιά, να λιώσει απ’ τον καημό.

Βροχή (;)

Σήμερα το μεσημέρι είδα τον Χ. Είχα να τον δω μήνες. Από τότε που τον γνώρισα. Μιλούσαμε για ώρες. Και αν είχαμε χρόνο θα μιλούσαμε κι άλλο. Αλλά έπρεπε να προλάβουμε την Πολιτεία ανοιχτή και το γυμναστήριο. Όταν πήρα το δρόμο της επιστροφής και έβλεπα τα πάντα να λάμπουν στον ήλιο ένιωθα πολύ όμορφα, μόνο που ευχόμουν να είχε μόλις βρέξει. Και ο ήλιος να μισοκρύβεται ακόμη ανάμεσα στα σύννεφα. Πράγμα αρκετά περίεργο για μένα που η εμφάνιση και μόνο του ήλιου μου φτιάχνει αμέσως τη διάθεση. Και όταν γύρισα σπίτι ένιωθα περίεργα τα μάτια μου. Λες και είχα κλάψει με τις ώρες. Πολύ περίεργο στ’ αλήθεια. Ακόμη έτσι νιώθω.

Κάτι πρέπει να κάνω με αυτό το βήχα. Αλλά δεν ξέρω τι.

Την Παρασκευή το βράδυ η έξοδος ξεκίνησε με το Όλα σε θυμίζουν της Αλεξίου και κόλλησα στο στίχο «Σαν θα ξημερώσει τι θα ναι αληθινό;»

Στο Mike’s Irish bar, οι Daltons-φίλοι μου, έκλεισαν το live τους με το Wicked game

(And I never dreamed that I knew somebody like you.
No, I don't want to fall in love. (This world is only gonna break your heart)
No, I don't want to fall in love. (This world is only gonna break your heart)
With you. With you. (This world is only gonna break your heart)
What a wicked game to play, to make me feel this way.)

Γυρνώντας ο Phil Collins τραγουδούσε:

You with the sad eyes
Don’t be discouraged
Oh I realize
It’s hard to take courage
In a world full of people
You can lose sight of it all
And the darkness, inside you
Can make you feel so small

Show me a smile then,
Don’t be unhappy, can’t remember
When I last saw you laughing
If this world makes you crazy
And you’ve taken all you can bear
You call me up
Because you know I’ll be there

Και σήμερα το πρωί άκουγα το Οne-u2:

Is it getting better?

Και μετά το Never tear us apart-inxs:

I was standing
You were there
Two worlds collided
And they could never tear us apart

Και μετά άρχισα πάλι να ρωτάω τώρα που ξημέρωσε τι είναι αληθινό;

Τι είναι αληθινό; Εμείς (;)

Things do not always come according to plan

Όπως για παράδειγμα εχτές... γυρίζοντας στο σπίτι είχα αποφασίσει ότι θα έφτιαχνα ένα καφεδάκι και θα καθόμουν ήρεμα ήρεμα να οργανώσω το γραφείο μου που βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, με άπειρα χαρτιά και βιβλία ανακατεμένα και πεταμένα παντού. Περνώντας μάλιστα έξω από την πόρτα του σπιτιού μου έβαλα και κάτι ακόμη στο πρόγραμμα. Έξω από την πόρτα μου βρίσκεται μια ανθισμένη νερατζιά και η απίστευτη μυρωδιά της μου θύμισε την άνοιξη στους δρόμους της παλιάς μου γειτονιάς. Με έπιασε μια απίστευτη νοσταλγία και μπήκε στο πρόγραμμα ένα post που θα μου θύμιζε όλες τις ωραίες γωνιές και μυρωδιές της. Τίποτα από αυτά όμως δεν έγινε! Όπως και ο Woody στο Manhattan σχεδίαζε να μείνει με την Mary αλλά δεν του βγήκε! Και άρχισε να κυνηγάει την Tracy που πριν λίγο είχε απορρίψει. Αλλά δεν περίμενε ότι εκείνη θα έφευγε, ακόμη και αν της ζήτησε να μείνει. Εύκολα μπορεί να σχεδιάζουμε και να αποφασίζουμε....

Isaac Davis: I think that, under my personal vibrations, I could put her life in some kind of good order.
Yale: Yeah, that's what you said about Jill, and under your personal vibrations she went from bisexuality to homosexuality.
Isaac Davis: Yeah, but I gave her the old college try.

Αλλά συχνά υπολογίζουμε χωρίς τον ξενοδόχο (που συχνά είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός;):
Yale: You are so self-righteous, you know. I mean we're just people. We're just human beings, you know? You think you're God.

Γι’ αυτό λοιπόν αρκεί να σκεφτούμε ότι:

Isaac Davis: Why is life worth living? It's a very good question. Um...Well, There are certain things I guess that make it worthwhile. uh...Like what... okay...um...For me, uh... ooh... I would say ... what, Groucho Marx, to name one thing... uh...um... and Wilie Mays... and um ... the 2nd movement of the Jupiter Symphony ... and um... Louis Armstrong, recording of Potato Head Blues ... um ... Swedish movies, naturally ... Sentimental Education by Flaubert ... uh... Marlon Brando, Frank Sinatra ... um ... those incredible Apples and Pears by Cezanne... uh...the crabs at Sam Wo's... uh... Tracy's face ...

Learning is like a journey:

• First you decide where you want to go (learning objectives)
• Second you devise a means of getting there (design a learning program, attend a training course, or prepare a personal develpoment plan)
• Third you organise it so that you know when you have arrived (evaluation of the learning)

Learning About Learning, p. 153- Samuel Malone

Τελικά όλα είναι δρόμος.... one way or another (?)

Φτάνει…

Φτάνει, η ζωή μου κύκλους κάνει, τραγουδάει παραπονεμένα η Χαρούλα. Δίκιο έχει. Φτάνει! Άστο καλό πια! Δεν είμαι για σκοτάδια εγώ. Τουλάχιστον πολλά ή τουλάχιστον πια. Έσκασε μύτη το μεσημέρι ο my-beloved ήλιος και ζεστάθηκα. Έβαλα και στο ραδιόφωνο ένα λατινο-κάτι και ένα ρέγγε-δήθεν και το φτιαξα το χαμόγελο. Μύρισε καλοκαίρι! Και το ονειρεύτηκα αυτό που μας περιμένει, όπως το περσινό. Τελειώνω λέει από τη δουλειά, που χαλαρώνει πολύ το καλοκαίρι, και γυρνάω στο περίεργο χωριό. Με το που φτάνω σπίτι βουτάω το μαγιώ και ένα βιβλίο και βουρ για την παραλία. Κολυμπάω, λιώνω στην ξαπλώστρα με καφεδάκι και διάβασμα, μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Μετά λέει μαζεύονται και τα παιδιά για το πρώτο ποτό. Και μετά αποφασίζουμε αν θα πάμε κάπου αλλού ή αν θα μαζευτούμε σπίτι. Μια χαρά είναι η Αθήνα το καλοκαίρι και κυρίως τον Αύγουστο. Και να μην πάω σε νησάκι φέτος δε με πειράζει. Είναι και η ανακαίνιση του σπιτιού στη μέση. Τις μέρες που δεν θα πηγαίνω παραλία θα πηγαίνω στο σπίτι. Τι χαρά κι αυτή. Όλοι οι φίλοι μου έχουν βαλθεί να βοηθήσουν! Βρε αφήστε θα πάρω μάστορες! Όχι! Εμείς είμαστε εδώ!

Δε μου πάει η μαυρίλα τι να κάνω;

Είμαι για χαρές! Θέλω γέλια, κέφι και παιχνίδι! Άντε αρκετά μιζεριάσαμε πια!

Φτάνει!

Δεν ξέρω αν φταίει η ποσότητα της μιζέριας που έχω ζήσει στο παρελθόν αλλά ο οργανισμός μου πια αντιδρά άμεσα και δεν με αφήνει για πολύ να πέσω. Όπως λέει και ο φίλος μου «ΤΗΕ LIFE IS GOOD!!!»! κυρίως για εμάς τα δυτικά-άθλια-βολεμένα ανθρωπάκια = αχάριστα πλάσματα.

Άντε γιατί αλλιώς δεν θα τη βγάλω καθαρή! Την ευτυχία μου την κρατάω γερά και την προσέχω! Και τη μοιράζω κιόλας (για να πολλαπλασιάζεται)!

Αυτά!

Smile, e? ;)

Ακούγοντας το χασάπικο του 64 της Ευανθίας Ρεμπούτσικα από την Πολίτικη Κουζίνα

Εχτές δεν ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες Σαββατιάτικες εξόδους. Στο Κολωνάκι, είδα το σκύλο το Βαγγέλη, και το Φοίβο Δεληβοριά, πήγα στο αγαπημένο μου μπαράκι, που έπαιζε πάλι πολύ καλή μουσική, γύρισα αρκετή ώρα άσκοπα στους δρόμους εκεί γύρω και σκεφτόμουν διάφορα.

Αυτή η έξοδος ξεκίνησε με το χασάπικο, στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, και τελείωσε πάλι στο ίδιο ραδιόφωνο με το Black Heart.

Σκέψεις ανακατεμένες. Τέτοια σαλάτα στο κεφάλι μου κανείς δεν θα μπορούσε να φτιάξει.

Για να τη συνοδέψω λοιπόν έφτιαξα κι εγώ μια σαλάτα play list στο winamp να βυθιστώ και να αφήσω τη ρουφίχτρα να με πάρει μέχρι κάτω. Για να ξανασηκωθώ, μετά.

Χάρις Αλεξίου: Τέλη, τέλη, τέλη

Ελένη Βιτάλη: το ξενάκι

Ευανθία Ρεμπούτσικα: χασάπικο 64

Ελευθερία Αρβανιτάκη: Λιανοτράγουδο

Ελευθερία Αρβανιτάκη: Θέλω να σε δω

Ελευθερία Αρβανιτάκη: Ερωτικό

Παντελής Θαλασσινός: Το χασάπικο της σιωπής

Ευανθία Ρεμπούτσικα: Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές

Ευανθία Ρεμπούτσικα: Ο σταθμός

Ευανθία Ρεμπούτσικα: Ο χορός της Αϊσέ

Mazzy Star: Fade into you

Yann Tiersen: La valse d’Amelie

Over the Rhine: All I need is everything

Massive attack: Safe from harm

David Usher: Black Black Heart

REM: man on the moon

REM: the great beyond

Και έβαλα και ένα shuffle για να είμαι σίγουρη ότι η σαλάτα θα πετύχει!

Σήμερα είναι Παρασκευή,

Και κανονικά οι άνθρωποι χαίρονται που έρχεται ΣΚ, για να ξεκουραστούν, να βγουν μια βόλτα, να ξεφαντώσουν, να κοιμηθούν, να απομονωθούν, να κάνουν τελοσπάντων ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Και εγώ έτσι είμαι, δεν βγάζω την ουρά μου απέξω από αυτό το συρμό. Αλλά εγώ σήμερα είμαι χαρούμενη και για έναν επιπλέον λόγο. Άρχισε το σεμινάριο του ΑΚΜΑ σήμερα και θα συνεχιστεί για μερικές Παρασκευές μέχρι και το Νοέμβρη. Το θέμα του σεμιναρίου είναι η μετασχηματιστική –και όχι η μετασχηματίζουσα, όπως είχα γράψει νωρίτερα- μάθηση. Ελπίζω ότι έχω να δω πολλά και η πρώτη συνάντηση μου το επιβεβαίωσε. Οι προσδοκίες όλων είναι υψηλές. Αποφάσισα λοιπόν κάθε μια από αυτές τις Παρασκευές να καταγράφω εδώ τι έγινε. Ή μάλλον όχι τι έγινε, αλλά τι μου έμεινε. Με ελεύθερο τρόπο, σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες, ιδέες. Να κάνω έναν υποτυπώδη αναστοχασμό.

Η ομάδα είναι πολύ δυνατή. Πρόσωπα που γνωρίζονται ή με κάποιο τρόπο γνωρίζονται (έχουν διαβάσει ο ένας γραπτά του άλλου, έχουν ακούσει για τη δουλειά τους, τους έχουν πετύχει σε συνέδρια ή σεμινάρια). Όλοι ελπίζουμε ότι αυτό θα μετρήσει στα θετικά. Προερχόμαστε από διαφορετικούς χώρους και έχουμε ξαναζήσει παρόμοιες καταστάσεις όπου αυτό μόνο κέρδος είναι και όχι δυσκολία.

Ξεκινήσαμε λοιπόν σήμερα με τον Πολυχρόνη να μας λέει ιστορίες, μέχρι να μαζευτεί όλη η ομάδα. Αλλά καθόλου τυχαίες. Μας μίλησε, όχι για τον ίδιο, αλλά για τις ρίζες της προσέγγισής του και τους τομείς από τους οποίους προέκυψε. Και αν αυτό στην αρχή μου φαινόταν μια μακρόσυρτη εισαγωγή –καθώς εγώ συνηθισμένη με τη βιωματική εκπαίδευση ήμουν έτοιμη να δράσω- τελικά με έκανε να νιώσω πολύ καλά. Με βοήθησε να πατώ γερά και να ξέρω από πού ξεκινάει αυτό που θα προσπαθήσω να μάθω. Όχι πως τα θυμάμαι όλα τώρα, αλλά ένιωσα ότι παίρνω μια καλή γεύση, μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, μακριά από τις αποδομημένες και κομματιασμένες γνώσεις που έχω συνηθίσει να παίρνω από τα μονοήμερα business σεμινάρια που κάνω ή παρακολουθώ. Άρα λοιπόν έχω μια ελπίδα να δουλέψω πιο ουσιαστικά εδώ, γιατί βλέπω πώς είναι να δουλεύεις ουσιαστικά για κάτι. Να το έχεις κοιτάξει όχι μόνο από χίλιες μεριές αλλά και από διαφορετικούς τομείς. Να το έχεις πάρει γύρω γύρω και όχι μόνο να το ψάχνεις σε βάθος. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης μας μίλησε για πολλά. Και αυθόρμητα γυρνούσε από το θεωρητικό στο δικό του βίωμα, και μετά στο δικό μας. Και όλα αυτά ανακατεμένα. Η ομάδα κινητοποιημένη, τα βλέμματα γεμάτα προσδοκίες, λαμπερά. Χαμόγελα.

Από όσα μας είπε θυμάμαι ότι η ψυχοθεραπεία λέει ακολουθεί τα βήματα και επηρεάζεται άμεσα από όσα γίνονται στη συγκριτική λογοτεχνία! Το ήξερες αυτό; Άλλη πόρτα μας ανοίγει τώρα…

Επίσης ότι καμιά φορά επικοινωνούμε με βάση αιτίες που βρίσκονται στο μέλλον και αυτό είναι λάθος. Π.χ. μου λέει ο φίλος μου: τι έχεις; Του λέω εγώ ότι είμαι στεναχωρημένη επειδή με έστησες. Αυτό όμως δεν είναι αρκετά καλό. Δεν είναι όλη η αλήθεια. Στην ουσία έχω μια αιτία της στεναχώριας μου που βρίσκεται στο μέλλον. Στην ουσία θέλω να του πω ότι δεν θέλω να με ξαναστήσεις. Αν όμως του πω απλά ότι στεναχωρήθηκα που με έστησες θα μου πει εκείνος ένα σωρό δικαιολογίες που μπορεί να είναι αληθινές ή ψεύτικες. Πάντως η αντιδικία θα αρχίσει και είναι δύσκολο να μας βγει σε καλό.

Δεν θα ξεχάσω ότι είναι σημαντικό σε αυτά που συμβαίνουν στους ανθρώπους που έχω γύρω μου και επικοινωνώ να μην ψάχνω κάθε φορά για μια αιτία για ότι συμβαίνει. Γιατί αυτό θα φτάσει στον Κολοκοτρώνη! Π.χ. ποιος φταίει που ο μικρός κλαίει; Ο μπαμπάς του που τον χαστούκισε. Όχι ακριβώς γιατί γι’ αυτό μπορεί να φταίει ότι μεγάλωσε από τον δικό του πατέρα που έμαθε ότι πρέπει να βάζει όρια και αυτό κάλλιστα γίνεται με αυτό τον τρόπο. Ή μπορεί να φταίει η μαμά του μικρού που ανέχεται τα πάντα και δεν βάζει ποτέ όρια, πράγμα για το οποίο μπορεί να φταίει η δική της μαμά κλπ κλπ κάποια στιγμή θα φτάσουμε στην Τριπολιτσά!

Ας αφήσουμε κατά μέρος τον αγώνα για να βρούμε τις αιτίες. Μάλλον πρέπει να αποφασίσουμε ότι δεν μπορούμε να τις βρούμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να δούμε τις συνεργασίες. Να καταλάβουμε τις ομάδες στις οποίες συμμετέχουμε ως κομμάτι της φύσης. Που δεν παράγει σκουπίδια. Όταν κάτι που μας φαίνεται «κακό» γίνεται θα πρέπει να δούμε το σύνολο της ομάδας και ποιες ήταν οι συνθήκες που έδωσαν έκφραση σε αυτό. Όταν ο μικρός πετάξει μια πέτρα στο παράθυρο της τάξης δεν είναι το δικό του κακό χέρι, ή ο κακός δικός του χαρακτήρας. Έχει συμβάλλει όλη η ομάδα για να οπλίσει το χέρι αυτό. Και δουλεύοντάς το έτσι μπορούμε να μάθουμε κάτι για την ομάδα μας και να πάμε παρακάτω.

Θυμάμαι επίσης ότι κριτήριο αξιολόγησης για την επιτυχία ενός σεμιναρίου δεν είναι –ή δεν αρκεί να είναι τι έμαθαν οι εκπαιδευόμενοι- αλλά τι έμαθαν οι εκπαιδευτές. Αν ο εκπαιδευτής έμαθε κάτι από ότι έγινε, τότε κάτι μπορεί να έμαθαν και οι εκπαιδευόμενοι, αντίθετα…. Τρέχα-γύρευε!

Θυμάμαι ότι για την συστημική προσέγγιση τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όχι με τη μοιρολατρική έννοια, αλλά με τη δυναμική. Πολλά πράγματα μπορεί να συμβαίνουν σε όλους τους ανθρώπους που είναι τυχαία, αλλά το ότι κάποιος επιλέγει να το δει, και να το αξιοποιήσει, ότι είναι έτοιμος γι’ αυτό, δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία, ένα σύνολο εμπειριών, μια ιστορία ολόκληρη πίσω από αυτό το τυχαίο γεγονός που μπόρεσε να αξιοποιηθεί.

Επίσης κάτι μου έκανε και η ιδέα του reflecting team. Μια νέα προσέγγιση στη θεραπεία ομάδας, σύμφωνα με την οποία ο σύμβουλος μόλις ακούσει την ομάδα δεν θα αρχίσει να κάνει κατάλογο συμβουλών που θα πρέπει να ακολουθήσει η οικογένεια. Αντίθετα θα σχολιάσει όσα άκουσε μιλώντας μέσα από δικές του εμπειρίες, ιστορίες και ιδέες που προκάλεσαν όσα είπε η οικογένεια. Ακούγεται πιο αυθεντικό, πιο βιωματικό.

Και αυτό βέβαια που μου άρεσε πιο πολύ από όλα, και το πιστεύω πολύ είναι ότι είναι σημαντικό να μάθουμε να έχουμε αυτό-ηγετικές ικανότητες. Να μάθουμε δηλαδή να πηγαίνουμε τον εαυτό μας εκεί που θέλουμε, εκεί που επιλέγουμε να τον δούμε. Να διαλέγουμε συνειδητά το μονοπάτι που θα μας πάει εκεί. Και εδώ θυμάμαι κάτι που βρήκα σήμερα στην wikipedia. Τι είναι λοιπόν αυτό που συνδέει τον Woody Allen με τον Ingmar Bergman; τον Godard με τον Visconti; τον Beckett με τον Dostoevsky; τον Kafka με τον Rilke; τον Pinter με τον Ionesko; τον Maslow με τον Yalom;

Δες: http://en.wikipedia.org/wiki/Existentialism

p.s. και να μην ξεχάσω: η τελευταία μας κουβέντα ήταν ότι η διαφοροποίηση οδηγεί λίγο εώς πολύ στο περιθώριο. απλά ελπίζουμε ότι οι διαφοροποιήσεις σιγά-σιγά θα αρχίσουν να συναντιούνται και θα κάνουν ένα νέο δίκτυο επικοινωνίας. (blog;)

Τι άλλο έχω ξεχάσει;

Ακριβώς την κατάλληλη στιγμή

Πραγματικά αναρωτιέμαι πώς γίνεται να μου συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα την κατάλληλη στιγμή (μήπως για να ισορροπήσουν λίγα αλλά σημαντικά bad-timings; - χαζομαρούλες του μυαλού αυτές).
• Εχτές έπαιζε στο ραδιόφωνο ακριβώς τα τραγούδια που ήθελα να ακούσω
• Και σήμερα το πρωί στο αυτοκίνητο επίσης
• Μπήκα (σήμερα βρήκα;) στην http://souzaki.blogspot.com/
• Με πήρε τηλέφωνο ο Β (φίλος καλός από τα φοιτητικά χρόνια) για να μου πει ότι θα βγούμε την Κυριακή και θα το ξενυχτίσουμε γιατί φεύγει ο αδερφούλης του για στρατό –μια από τις πιο κεφάτες παρέες που έχω, που τα χαμόγελα και οι αγκαλιές είναι αυθεντικά ανεξάρτητα από το πόσο σπάνια βρισκόμαστε
• Και εκτός από αυτό μου θύμισε ότι και ο Δ της παρέας είναι ηλεκτρολόγος και άρα θα αναλάβει τα ηλεκτρικά της ανακαίνισης
• Με πήρε τηλέφωνο και η τρελοφίλη μου η Β που είχα καιρό να την ακούσω και θέλει να το ξενυχτίσουμε το Σάββατο για να ανέβει το ηθικό της γιατί τραβάει κάτι πίκρες τελευταία (κι εγώ μαζί σου!)
• Αρχίζει σήμερα το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του ΑΚΜΑ, για τη μετασχηματίζουσα μάθηση (ναι καλά! Με την ομάδα που έχει γίνει ψυχανάλυση θα κάνουμε εκεί μέσα!)
-τώρα βέβαια ότι μέσα στο ΣΚ πρέπει να κάνω και εργασία για το μεταπτυχιακό δεν ξέρω αν συνδυάζεται με την κατάλληλη στιγμή... αλλά who cares? Θα την κάνω και αυτή!-

και όμως!

έφτασε η πρώτη αφιερωμένη homemade e-ανθοδέσμη (είναι από τον κήπο του!) από τον φίλο μου τον Α.
Thanx! Thanx!

Και με την ευκαιρία μου θύμισες και την πρώτη ανθοδέσμη που μου έδωσε ποτέ αγόρι! Στην δευτέρα λυκείου θα ήταν. Μάζεψε ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ του παρακαλώ ένα μπουκέτο, το τύλιξε ωραιότατα -κατά τα λεγόμενα των φιλενάδων, μιας κι εγώ το χα κι αυτό αποθήσει- και μου τα φερε πρωί πρωί. Με τον Ν ήμασταν φιλαράκια. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα εγώ. Και δεν ήταν κάνα βουτυρόπαιδο. Μαγκάκι ήταν. Τον πέτυχα πρόσφατα σε μια καφετέρια στο περίεργο χωριό μας. Τα είπαμε. Πολύ χάρηκα.

And here we are again…

…A beautiful rose can grow only in tears

if I was to live my life again, and I had to live the same things again and again

because Nietzsche would ask me to

I would

And I would be glad

Its only that this precise moment I am really cold

Μέσα στο μυαλό μου είσαι...

http://sminth.blogspot.com/2006/04/right-thing-to-do.html

Amor fati

Έφυγα και άφησα πίσω μου ένα χάος από εκκρεμότητες –που τα βρήκα να με υποδέχονται με το που πάτησα το πόδι μου στο γραφείο. Γκρινιάζω συνέχεια αλλά τι να αφήσω; Το site; το περιοδικό; τα σεμινάρια; το ΑΚΜΑ; το OU;
Anyway, έφυγα και τα άφησα όλα πίσω. Σ’ όλη την πτήση είχα τις μαύρες μου και τραγουδούσα «όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά» και διάβαζα το Όταν έκλαψε ο Νίτσε. Κατεβαίνω από το αεροπλάνο στο Waterloo και ψάχνω να βρω το τρένο που θα με πάει στο Salisbury. Ψύχρα έξω, ψύχρα και μέσα. Δεν τα πάω καλά και με την προφορά των άγγλων. Στην Αμερική ένιωθα άλλη φιλοξενία –και αυτό είχε να κάνει σίγουρα με το ότι τους καταλάβαινα και δεν χρειαζόταν να ρωτάω συνέχεια sorry?-
Πήρα το τρενάκι και χώθηκα σε μια θέση για να χαζέψω την αγγλική επαρχία. Λιβάδια, σπιτάκια, λιβάδια, σπιτάκια. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που είχα έρθει, είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό –και εγώ και η κολλητή Σ- με τα σπιτάκια. Μας φαίνονταν μικρά και χαριτωμένα (!;). Είχαμε πάρει και το λεωφορείο τότε, και κάθε λίγο και λιγάκι μπαίναμε σε χωριό, βγαίναμε από χωριό –ατέλειωτο το ταξίδι- και γουρλώναμε τα μάτια μας λες και ήμασταν σε ζωολογικό κήπο και χαζεύαμε πιθηκάκια, που κάνουν ανθρώπινες κινήσεις.
Να ναι καλά ο Νίτσε. Ξαναβρήκα στη διαδρομή τον εαυτό μου. Έφτασα στο Salisbury και χώθηκα στα Starbucks μέχρι να τελειώσει η Μ. με τις δουλειές της – εκεί τα Starbucks κλείνουν στις 7!.
Την άλλη μέρα θα έφευγα για Λονδίνο. Πρώτη φορά μόνη μου στην ξένη πρωτεύουσα. Το απόλαυσα όσο δεν έπαιρνε! Περπάτησα πολύ στο Τάμεση και μέσα στην πόλη, απλά για να ανακατευτώ με τον κόσμο. Μου άρεσε πολύ το βιβλιοπωλείο του National Theatre, και το γρασίδι στην γκαλερί Tate. Και το κτίριο της Tate μου άρεσε πολύ. Λάτρεψα την τεράστια είσοδο. Εντάξει δεν χάρηκα τέχνη, μικρή μου φάνηκε η δόση, για τις προσδοκίες που είχα. Ίσως αν η special exhibition με ενδιέφερε περισσότερο να ήταν καλύτερα.
Το καλύτερο ήταν πάντως μετά, που κατάκοπη, μπήκα στα doggets για μια σαλάτα –γιατί ταυτόχρονα περνούσα και hangover- χωρίς να έχω ιδέα τι θα βρω εκεί. Το περιβάλλον πολύ ζεστό και φιλόξενο, μουσική πολύ καλή, γεύση επίσης καλή, καναπεδάκι, γωνιακό τραπέζι... και ησυχία μέχρι τις 6.
Κάποια στιγμή έφτασα στο ξενοδοχείο, και ενώ είχα πάρει αποφάσεις ότι θα διαβάσω και θα προετοιμαστώ για το dayschool της επόμενης μέρας, μαστουρωμένη σχεδόν, άνοιξα την τηλεόραση και κάθισα στο κρεβάτι. Τελικά δεν σηκώθηκα ποτέ από εκεί! Απλά ξύπνησα την άλλη μέρα.
Βρήκα το δρόμο για το Lse το πρωί. Ωραία όλα τα sessions –μα πώς τα είχαν οργανώσει οι άτιμοι και δεν μας κούρασαν και μας τα είπαν και όλα! Μπράβο!
Βρήκα και τη Μ και κάναμε την κλασσική βόλτα στην Oxford και μετά κατεβήκαμε με τα πόδια ως την Trafalgar, όπου γινόταν χαμός και πανικός με μια συναυλία-φασαρία. Ωραίο κι αυτό.
Τι μπορείς να κάνεις στο Salisbury που δεν μπορείς να κάνεις στην Ελλάδα; -εκτός από το να κάνεις πρωινό με τη Μ και να κουτσομπολεύεις ασταμάτητα - Να πας να πιεις τον καφέ σου και να ζωγραφίσεις pottery που θα σου ψήσουν και θα το πάρεις μετά στο σπίτι σου! Παίρνει αρκετή ώρα αλλά είναι πολύ καλό! Μέχρι που άρχισα να σκέφτομαι να βρω τρόπο να το κάνω στο σπίτι. Αφού δε μου βγήκε σε ζωγράφος, μήπως να το ρίξω στη διακόσμηση πάνω σε κάθε μεγέθους και σχήματος βαζάκι, κούπα, πιάτο κλπ κλπ;
Ωραία πράγματα φάγαμε, ωραία πράγματα ήπιαμε, αγοράσαμε, είδαμε. Αυτό που πιο πολύ απόλαυσα είναι αυτή η εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα κτίρια, ο χώρος, οι δρόμοι σε αυτή την επαρχιακή πόλη. Οι βόλτες είναι υπέροχες. Μπορείς να ξεκινήσεις και να διαλέξεις ένα οποιοδήποτε χώρο με γρασίδι ή παγκάκι, να διαβάσεις, να χαζέψεις, να γράψεις, να λιαστείς, να φας, να ταΐσεις τις πάπιες... εντάξει ταξίδι είχα πάει... λογικό ήταν να βλέπω έτσι την πόλη. Αλλά εκεί που μένω, και εκεί που θα μένω, για να βρεις κάτι τέτοιο πρέπει να πάρεις το αυτοκίνητο για να πας να περπατήσεις.... ειρωνεία;
Πάντως με όλα αυτά άρχισα να ψάχνω τι είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένη στην Αθήνα, και παρά τις μιζέριες βρήκα αρκετούς λόγους που μπορούν να μου φτιάξουν μια όμορφη ζωή. Το σημαντικότερο όμως είναι η ζεστασιά των ανθρώπων –οικογένεια + φίλοι- που άλλες φορές είναι ασφυκτική και άλλες φορές σωτηρία σκέτη! Και το ακόμη σημαντικότερο όπως λέει και ο φίλος μου ο Α είναι η ευτυχία σου να μην εξαρτάται από την ύπαρξη των άλλων στη ζωή σου, αλλά από τη δική σου, γιατί αλλιώς δεν είναι η δική σου ευτυχία. Είναι των άλλων.
Amor fati, λοιπόν!

Back again

Back again

Να μαστε πάλι πίσω στην πατρίδα. Πολλά γίναν εκεί πάνω –ωραία τα περισσότερα – λεπτομέρειες και photo αύριο –

Η πατρίδα με υποδέχθηκε με το γνωστό ζεστό της τρόπο. Ήρθε και με παρέλαβε η οικογένεια από το αεροδρόμιο, με το που πάτησα το πόδι στο περίεργο χωριό μας με βούτηξαν οι φίλοι σε μάζωξη για γενέθλιες ευχές και catch up. Καλά ήταν!

Το βουνό τον υποχρεώσεων με πλακώνει, όχι μόνο γιατί είναι για άλλη μια φορά τεράστιο, -συνηθισμένη σε αυτό- αλλά γιατί δεν προχωράνε προς διεκπεραίωση. Σε κάθε ένα όλο κάτι θα πάει στραβά και δεν μπορώ να το κλείσω.

Θα περάσει όμως και αυτό. Στο χέρι του είναι;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να γράψω παρά για το τραγούδι που ακολουθεί. Οι νότες του με εκφράζουν με μεγάλη ακρίβεια, οι στίχοι του με λίγο μικρότερη.

FADE INTO YOU
Mazzy Star
from the album _So Tonight That I Might See_
1993

I want to hold the hand inside you
I want to take a breath that’s true
I look to you and I see nothing
I look to you to see the truth
You live your life
You go in shadows
You’ll come apart and you’ll go black
Some kind of night into your darkness
Colors your eyes with what’s not there.

Fade into you
Strange you never knew
Fade into you
I think it’s strange you never knew

A stranger’s light comes on slowly
A stranger’s heart without a home
You put your hands into your head
And then smiles cover your heart

Fade into you
Strange you never knew
Fade into you
I think it’s strange you never knew

Fade into you
Strange you never knew
Fade into you
I think it’s strange you never knew
I think it’s strange you never knew

Anyway…. I saved the world today (με το ζόρι!)