πώς νιώθει κανείς όταν είναι φιλόλογος;

Εχτές ήμουν με τη φίλη μου τη φιλόλογο. Εγώ δεν είμαι. Και έχω βρει δουλειά. 17.οοο φιλόλογοι λέει στην αγορά, αδιόριστοι και σφάζονται για μία θέση σε ένα φροντιστήριο. Σφάζονται σε τέτοιο σημείο που η εκμετάλλευση είναι πραγματικά απίστευτη. Πληρώνεται λοιπόν η φίλη μου, και πολλοί ακόμη νέοι φιλόλογοι σαν και αυτή, με ψίχουλα. Και η εκμετάλλευση είναι πραγματικά απίστευτη. Δεν είναι τίποτα. Ένα συνοικιακό φροντιστήριο είναι. Και η φίλη μου κάνει ιδιαίτερα στο φροντιστήριο και ο ιδιοκτήτης πληρώνεται για το ιδιαίτερο μια χαρά και η φίλη μου πάλι ψίχουλα παίρνει. Και έμαθε ότι δεν "δικαιούται" δώρο για τα Χριστούγεννα. Και έμαθα και γιατί. Μικρή κοινωνία η πόλη μας και η άλλη φίλη μου, καθηγήτρια στο παιδί του ιδιοκτήτη, είδε το καινούριο τους αυτοκίνητο. Δεν ήταν απλώς ένα καλό αυτοκίνητο. Ένα τζιπ μερσεντές. Είναι να μη λέω ότι το τζιπ αυτό έχει βγει από τον ιδρώτα της φίλης μου; Και τη ρώτησα γιατί δεν ζητάει το δώρο της και γιατί δεν κοιτάει να πάει κάπου αλλού να πληρώνεται καλύτερα και να μην την εκμεταλλεύονται έτσι κλπ κλπ... αλλά πήρα την πολύ αποστομωτική απάντηση, ότι προφανώς έχει πάει παντού, έχει γυρίσει τη μισή Αθήνα, έχει τρέξει σε γνωστούς και άγνωστους και κανείς δεν ενδιαφέρεται για μια συγκεκριμένη φιλόλογο ανάμεσα στους 17.000 που ψάχνουν για μια ευκαιρία απασχόλησης. Οργή; Το επόμενο βήμα λέει είναι να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά, που θα πληρώνεται πιο ανθρώπινα και θα αφήσει στην άκρη το αντικέιμενό της όσο και αν το αγαπάει.... μέχρι να περάσει στον ΑΣΕΠ (αν όλα πάνε καλά). Δεν θα έπρεπε αυτοί οι άνθρωποι να συνδικαλιστούν; Να μην πηγαίνει κανείς να δουλεύει για ψίχουλα; Αδιόριστοι φιλόλογοι ενωθείτε! Αλήθεια θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να βρει κανείς τι κάνει ένας φιλόλογος μόλις τελειώνει τη σχολή του. Ποια βήματα ακολουθεί και που καταλήγει. Οι φίλες φιλόλογοι της φίλης μου ψάχνουν κι αυτές απεγνωσμένα και δεν έχουν βρει κάτι αξιόλογο. Και έχουν τελειώσει τη σχολή τους εδώ και δύο χρόνια! Θα ήταν ενδιαφέρον να δει κανείς τι γίνεται με τις ειδικότητες που βγαίνουν και πραγματικά δεν βρίσκουν τι να κάνουν εκεί έξω, στην αγορά εργασίας.
Και μετά από όλα αυτά, την άλλη μέρα το πρωί ακολουθώ το πολύ συνηθισμένο και ρουτινιασμένο δρομολόγιο για τη δουλειά. Φτάνω στο γραφείο και σιγά σιγά μαζευόμαστε όλοι. Καλά περνάμε. Αλλά δεν μπορώ να μην σχολιάσω το κορυφαίο! Έχω αποκλειστικότητα! Στην επόμενη espresso θα υπάρχει ρεπορτάζ με κακεντρεχή σχόλια για τις στυλιστικές επιλογές της κ.Κουτσίκου. Έχουν εντοπιστεί φωτογραφίες της από διάφορες εμφανίσεις και θα σχολιαστούν τα πάντα. Ο συνδιασμός της τσάντας με το κασκόλ, το σκουλαρίκι με το παπούτσι, η φούστα με το άρωμα, το καλσόν με το ρολόι και ότι άλλο θα πρέπει να προσέχει μια υπουργός παιδείας απαραιτήτως. Σε αντίθεση βέβαια με ασήμαντα θέματα όπως η επαγγελματική αποκατάσταση των ατελείωτων φιλολόγων που βγαίνουν από τα πανεπιστήμια. Και δε λέω θα μπορούσε κι αυτή η άμοιρη να διατηρεί ενα χαμηλότερο προφίλ στο ντύσιμό της, αλλά.... Σύμφωνα με τα σχόλια τις δίνονται τα εύσημα πάντως γιατί πραγματικά επιλέγει τσάντες και αξεσουάρ που είναι από dior και πάνω! Και αυτό είναι μια αρχή! Που θα πάει ίσως σιγά σιγά μάθει να τις συνδυάζει και καλύτερα! Όπως άκουσα στην επίσκεψή της στις φυλακές είχε πάρει λέει μαζί της το χαρτοφύλακά της, οκ δεκτόν, και το κινητό της το κρατούσε στο χέρι της! Δεν είχε δηλαδή μαζί της γυναικεία τσάντα! Μα αν είναι δυνατόν! Που πας καλή μου χωρίς γυναικεία τσάντα! Στις φυλακές πας;
Και όλο αυτό είναι πολύ σημαντικό και αξίζει κανείς να το γράφει, να το διαβάζει κάποιος άλλος και να γελάει.... μαύρη κωμωδία. Γεμάτη αντιφάσεις!
Γεμάτη αντιφάσεις κι εγώ! Που μόλις θα τελείωσω σήμερα από τη δουλειά θα πάω να οργιάσω στην αγορά, παίρνοντας δώρα, για να νιώσω το πνεύμα των Χριστουγέννων. Καλή είμαι κι εγώ!
Να με χαίρομαι!
Δικαιολογούμε γιατί λέω ότι έτσι, με τα δώρα, θα δώσω χαρά σε κάποιους αγαπημένους. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες.... η οικογένεια.... τα παιδάκια.... οι φίλοι....
Υπάρχουν όμως άνθρωποι που πραγματικά υποφέρουν. Πόσο πιο πλούσια θα ήμουν αν ήμουν εκεί!
Στολισμοί και ευχές αύριο... όπως κάθε χρόνο!

που πάς χωρίς αγάπη;

Οι μέρες περνούν και εγώ άφαντη από το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Όταν έχεις να πεις τα περισσότερα είναι που δεν μπορείς να γράψεις κουβέντα. Γιατί αυτά που αξίζει να γράψεις συνήθως αξίζει περισσότερο να τα ζεις. Θυμάμαι ακόμη μάθημα στο δημοτικό όπου διαβάζαμε στο σχολικό βιβλίο αποσπάσματα (υποτίθεται) από το ημερολόγιο ενός κοριτσιού. Έγραφε λοιπόν πολλά και πολύ όμορφα για μια βροχερή μέρα που καθόταν μέσα στο σπίτι και περιέγραφε ένα σωρό ωραίες σκέψεις. Και έγραφε και δυο αράδες για μια μέρα γεμάτη ήλιο που πήγαν και εκδρομή με το σχολείο. Και θυμάμαι ότι η δασκάλα μας προσπαθούσε να μας δώσει να καταλάβουμε ότι έτσι είναι τα πράγματα. Όταν περνάς καλά δεν έχεις να γράψεις πολλά, και όταν έχεις τις μοναξιές σου και τις μαύρες σου είναι που γράφεις.

Και με την ευκαιρία αυτή θυμάμαι τον εαυτό μου παλιότερα και την αγάπη μου στη βροχή και τη μελαγχολία της. Πόσο έχω αλλάξει! Κατά βάθος όμως…. Ε;

Anyway, ο στόχος δεν ήταν αυτός. Ο στόχος ήταν να αποτυπώσω κάποιες από τις σκέψεις μου που προέκυψαν από το σκ που πέρασε. Από το πρωί ως το βράδυ σε συνέδριο. Πολλοί άνθρωποι, που κάτι τους ενώνει και είναι τόσο διαφορετικοί. Τελικά σε κάθε χώρο υπάρχουν ποιητές που ακόμη και το πιο επιστημονικό θέμα μπορούν να σου το κάνουν τέχνη και να σου το τραγουδήσουν. Υπάρχουν ζωγράφοι που μπορούν και το πιο πολύπλοκο σχήμα να το κάνουν συγκινητικό. Υπάρχουν άνθρωποι που ενθουσιάζονται και βλέπουν όμορφη την παραμικρή σου προσπάθεια. Που ξέρουν να πλησιάζουν αυθεντικά και να χαμογελούν μέχρι βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Υπάρχουν και άλλοι που θα κρίνουν, θα κρίνουν, θα κρίνουν και το πιο εύκολο πράγμα θα είναι να στραβομουτσουνιάσουν. Well, κατάλαβα ότι αρκεί από την πλευρά σου το χαμόγελο να είναι πάντα πολύ ζεστό, αυτό είναι το όπλο σου. Το σημαντικότερο όπλο σου, ίσως και το αποτελεσματικότερο.

Επίσης υπάρχουν και άνθρωποι που είναι πολύ περίεργοι, πολύ διαφορετικοί, που μόλις τους βλέπεις καταλαβαίνεις ότι δεν τους ταιριάζει ο κόσμος αυτός. Κάτι τους πάει στραβά και προσπαθούν. Προσπαθούν πολύ να πιαστούν από κάπου ή να φανούν από όλους.

Μα το ερώτημα παραμένει: τι είναι αυτό που διαμορφώνει τους μεν και τους δε. Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους σε γενικές γραμμές ευτυχισμένους (ή με μεγάλες δυνατότητες ευτυχίας) και μερικούς τους το κάνει πολύ δύσκολο; Από πού ξεκινάει αυτή η δυσαρμονία; Και είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει άραγε; Γίνεται κάποιος που τα έχει βάλει λίγο ως πολύ με τον κόσμο να δει τελικά τα πράγματα αλλιώς; Πιο ανοιχτά και πιο γενναιόδωρα;

Ψάχνω ερώτημα για διδακτορικο ε;

Καλά να πάθω!!!!

Κατά τα άλλα έρχονται και τα Χριστούγεννα και δεν έχω πάρει χαμπάρι φέτος!

Πόσο διαφορετικά τα πράγματα από πέρυσι! Διαφορετικά βέβαια αν εξαιρέσεις ότι τα Χριστούγεννα θα μαζευτούμε και πάλι όλοι σπίτι, θα φάμε τα φαγητά της μαμάς και θα γελάσουμε με την καρδιά μας, θα βγούμε για καφέ και μετά για ποτό. Και θα είμαστε πάλι οι ίδιοι που σχεδόν βρισκόμαστε μια φορά το χρόνο σε αυτή τη γιορτή. Γι’ αυτό περνάμε τόσο καλά άραγε; Μα είναι τέτοια η ζεστασιά στις καρδιές της οικογένειας. Μα γιατί να μην την κρατάμε λίγο παραπάνω; Και γιατί να μην την κρατάμε και για όλους;

Μα τα ωραία θα αρχίσουν τελικά μετά τις γιορτές, ή μάλλον μετά το Γενάρη… εν αναμονή…. Για να ζεστάνουν άλλες καρδούλες.

Που πας χωρίς αγάπη λοιπόν στα Χριστούγεννα, ε;

chain mail

είναι γεγονός ότι τα chain mails είναι κουραστικά και ότι τα περισσότερα δεν αξίζουν και πολλά, και ότι διαδίδουν φοβίες κλπ κλπ αλλά σήμερα έλαβα ένα που το λάτρεψα!
Ρωτήστε λοιπόν ένα παιδί να σας πει «Τι είναι αγάπη;»

Τόνια , 6 ετών
«Οταν η γιαγιά είχε αρθρίτιδα, δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει . Ετσι της τα έβαφε ο παπούς μου, παρότι κι αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του

Ρεββέκα , 8 ετών
«Οταν κάποιος σε αγαπά , ο τρόπος που προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός . Ξέρεις οτι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του»

Βασίλης , 4 ετών
«Αγάπη είναι οταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι αφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλον»

Κάρολος , 5 ετών
«Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητάς να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του»

Χριστίνα , 6 ετών
«Αγάπη είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη»

Λευτέρης , 4 ετών
«Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε»

Δανιήλ , 7 ετών
«Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα . Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις να είσαι συνέχεια μαζί με τον άλλον και να μιλάτε . Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν . Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία»

Αιμιλία , 8 ετών
«Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα . Αν σταματήσεις το άνοιγμα ... θ ακούσεις την αγάπη»

Πάνος , 7 ετών
«Αν θέλεις να μάθεις να αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από έναν ... φίλο που δεν χωνεύεις»

Τζένη , 8 ετών
«Αγάπη είναι όταν λες σ ένα αγόρι οτι σου αρέσει το πουκάμισό του , κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα»

Θωμάς ,7 ετών
«Κατά τη διάρκεια μια σχολικής εκδήλωσης και πριν παίξω πιάνο , μ επιασε φόβος πάνω στη σκηνή . Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας . Ηταν ο μόνος που το έκανε αυτό . Τότε μου πέρασε ο φόβος»

Μαρία , 8 ετών
«Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απ όλους . Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω για ύπνο»

Κλαίρη , 6 ετών
«Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στον μπαμπά το καλύτερο κομμάτι από το φαγητό»

Χρίστος , 7 ετών
«Η αγάπη είναι ... το σκυλάκι μου , που μου γλύφει το πρόσωπο ακόμη κι όταν το αφήνω μόνο του όλη μέρα»

Αλεξάνδρα , 4 ετών
«οταν αγαπάς κάποιον , οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια»

Κατερίνα , 7 ετών
«Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται»

Αντε! Καλά Χιστούγεννα να χουμε!

i love tv

Για άλλη μια φορά σε συγκέντωση της παλιο-παρέας στο σπίτι αποδείχθηκα ολίγον σνομπ με το γνωστό και κλασικό μου σχόλιο "εγώ δεν βλέπω τηλεόραση". Ένα έχω να δηλώσω όμως! Το έχω προσπαθήσει ειλικρινά. Καμιά φορά δηλαδή... μπορεί και μια φορά την εβδομάδα, αποφασίζω να κάνω ζάπινγκ. Και κάθε φορά παθαίνω το ίδιο. Μέσα σε 62 δευτερόλεπτα έχω κάνει μια βόλτα στα κανάλια και δεν έχω βρει απολύτως τίποτα.
Το ένα κανάλι θα έχει ένα σίριαλ βγαλμένο από τη ζωή που έχω χάσει την ιστορία από την αρχή και δεν έχει ενδιαφέρον να το παρακολουθήσω. Άσε που έχω ζωή, γιατί να δω αυτό που είναι βγαλμένο από τη ζωή. Εγώ θέλω να δω αυτό που δεν είναι βγαλμένο, αυτό που είναι μέσα στη ζωή θέλω!
Ένα άλλο θα έχει ένα απίστευτο πάνελ άσχετων ανθρώπων που θα συζητούν το πιο άσχετο θέμα. Π.χ. θα είναι ένας καλλιτέχνης - υπό την ευρεία έννοια-, ένας επιστήμονας - υπό την πολύ ευρεία έννοια-, ένας πολιτικός -τρομάρα του-, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένας παπάς - ο πλέον ειδικός- και ένας δημοσιογράφος (;) για να αναλύσουν τις επιπτώσεις του κοινωνικού φαινομένου, κατά το οποίο καταστρατηγούνται τα δικαιώματα του έλληνα καπνιστή στο διεθνές αεροδρόμιο!
Το άλλο κανάλι θα έχει μια ταινία απίστευτης βίας. Και μετά θα περιγράφει στο δελτίο ειδήσεων έντρομος ο παρουσιαστής τις σκηνές βίας και ρατσισμού σε παραλίες της Αυστραλίας! (μα που πάει η κοινωνία μας λοιπόν!!!)
κλπ κλπ
ε τι να κάνω κι εγώ! Πάντα στο ίδιο σενάριο καταλήγω. Κλείνω την tv και ανοίγω το pc!

ο έλληνας υποφέρει

εχτές το βράδυ κάτω από περίεργες συγκυρίες και με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα (για δεύτερη φορά στη ζωή μου!!!) σε μια από τις μεγαλύτερες πίστες στην Αθήνα. Εντάξει δεν είμαι συνηθισμένη, οπότε δεν καταλάβαινα πολλά. Π.χ. δεν κατάλαβα πώς είναι δυνατό να είναι φίσκα γεμάτο το μαγαζί, και φαντάζομαι αυτό συμβαίνει και στις υπόλοιπες πίστες της Αθήνας, ενώ ταυτόχρονα ο Έλληνας είναι καταχρεωμένος και υποφέρει από τη βαριά φορολογία και γενικά τα οικονομικά προβλήματα (εμένα πάντως δώρο μου την έκαναν τη βόλτα/οι τιμές ήταν πραγματικά απίστευτες). Αυτά βλέπει ο Αλογοσκούφης και σου λέει... μπορεί να δώσει και άλλα....
Επι του καλλιτεχνικού πάλι δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα! Τι έκαναν τα χορευτικά, γιατί έκαναν τα χορευτικά, τι δουλειά είχαν οι μπανιέρες μέσα στη σκηνή, οι υποτιθέμενοι δερβίσιδες με το "αεροπλάνα και βαπόρια" και μια υπερκόσμια φούστα, μαζί με γατάκια που αναριχώνται σε τοίχους. Το μόνο που κατάλαβα ήταν ένα εφέ με αεροπλάνο όταν τραγουδούσαν το "φεύγω". Αλλά αυτό ήταν προφανές! Ήθελε να ταξιδέψει με αεροπλάνο ο αοιδός!
Τελικά το θέαμα είναι πολύ πολύπλοκο σε μια βραδινή πίστα και πρέπει να το έχεις σπουδάσει το θέμα για να βγάλεις άκρη.

κάθε δεκέμβρη;

υπάρχει λόγος άραγε που κάθε τέτοιο καιρό περίπου με πιάνει μια ιδέα ότι δεν είναι αυτή η ζωή μου και πρέπει κάτι να αλλάξω. Κάθε χρόνο βρίσκω διαφορετικές αφορμές, δεν είναι θέμα, δεν μένει η ζωή μου σταθερή. Αλλά οι αιτίες πιστεύω τελικά οι ίδιες. Κάθε τέτοιο καιρό είναι μάλλον που έχω ξεπεράσει τη χαρά και το όνειρο του καλοκαιριού που πέρασε, οι υποχρεώσεις αρχίζουν να μαζεύονται σα μέλλισες που ζουζουνίζουν μέσα στο κεφάλι μου και είναι πολλές αυτές που μου φαίνονται ανούσιες. Κάθε χρόνο λέω πρέπει κάτι να κάνω. Συνήθως τάσεις φυγής με πιάνουν. Να πάω στο εξωτερικό να σπουδάσω και να δουλέψω για να δω και κάτι άλλο, να ανοίξει λίγο το μυαλουδάκι.... αλλά δεν είναι και εύκολο.... ή είναι και δεν το τολμάω;
Πάντως πήρα και κάνα δυο σωστές αποφάσεις:
απο Γενάρη που φεύγουν το πολλά deadlines να μην ξαναπάρω ανούσια δουλειά
να γίνω εθελόντρια σε κάποια μκο
και να ξαναπιάσω και κανένα πινέλο
αμαν πια!
μια ζωή την έχουμε, έτσι δεν είναι;

μα πόσο εύκολο είναι να παρασύρεται κανείς σε ανούσια πράγματα...
τι σου κάνει αυτή η φιλοδοξία ή ο αυθορμητισμός (;)

και μια χάρη... γίνεται παρακαλώ να μην τελειώνουν τα κυριακάτικα μεσημέρια;;;; pls