C. Lacey’s utopia

… This concern has remained a central underlying purpose. It predates my interest in sociology as such and it provides a support for my continuing interest. In fact, I feel sure that my interest in sociology depends on my seeing it as a tool, as a means of progressing towards a realisation of this purpose. If I felt that sociology was not ‘useful’ in this way, I probably turn to politics or journalism, or something. If this perspective – sociology as a ‘means’ rather than an ‘end’ – implies that my involvement is peripheral, a dilettante interest, I must challenge the assumption. I see sociology as a vital analytical tool in the construction of our society. As such, I am centrally interested in all aspects of its development, its theory, methodology and technology, its legitimation and status, not just in the eyes of an elite group of academics, but also the wider society. I see sociology developing to provide a basic ingredient in a genrrally available education in a self-understanding society.

(Educational Research – current issues, v.1, p.115)

Όνειρα…

Μα έχω ξεφύγει τελείως πλέον! Μία η άνοιξη… μία η δίεση (και τα τραγούδια της) … και κατά τα άλλα μία και η εργασία μου για το OU, άντε και ένα το σεμινάριο stress management που θα τρέξω next week.

Ένας εσύ… και μοναδικός!

Το σπίτι μου που είναι έτοιμο στο ονειροπαρμένο μυαλό μου. Χρώματα!

Μας ονειρεύομαι μαζί και χαμογελά όλο μου το είναι.

Και μόλις παίζει το I cant help falling in love with u!

Τι να κάνω κι εγώ το άμοιρο μικρό –αυτό δε σχετίζεται απαραίτητα με την ηλικία μου- ; Ξαναπέφτω στην ονειροπόληση, την αφήνω για λίγο γράψιμο και διάβασμα για την εργασία, και άντε πάλι πίσω μετά…

Και θυμάμαι ότι έχω πάρα πολύ καιρό να νιώσω τόσο ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ. Τόσο γεμάτη χαρά, αυθεντική, παιδική, από αυτή που σε κάνει να χοροπηδάς και να φωνάζεις μόνος στο σπίτι.

Μακάρι να ταν τα πράγματα αλλιώς θα μου πεις… αλλά τι πειράζει! Ακόμη κι αν δεν είναι αυτό δεν το χάνω με τίποτα.

Γλυκό μου βάσανο, με γεμίζεις!

Εγώ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ το εύχομαι! Να το ξέρεις!

Και μπορεί να έρθουν σκοτάδια (δεν είναι τυχαίο που το λέω αυτό… παίζει το Μένω Εκτός αυτή τη στιγμή), αλλά στ αλήθεια δε με νοιάζει καθόλου. Δεν διαλέγω την αδράνεια… τα βράδια μου τα εργένικα, τραγούδια θα λέω αρμένικα, θα θέλω να γυρίσω αλλά ο παράδεισος θα είναι κλειστός και ο τόπος μου σβηστός! Αλλά αξίζει! Ας είναι κλειστός ο παράδεισος. Θα τον φέρνουμε εδώ κάτω όποτε θέλουμε, με το έτσι θέλω!

Ρε τι παθαίνει ο άνθρωπος όταν έρχεται η άνοιξη (μέσα του)! Άραγε όταν θα τα διαβάζω αυτά το χειμώνα θα γελάω; (Ελπίζω!)

Είχα πολλά να γράψω σήμερα, αλλά δεν έχω κουράγιο, είναι λίγο σκοτεινά εκεί έξω,

Empty spaces - what are we living for
Abandoned places - I guess we know the score
On and on, does anybody know what we are looking for...
Another hero, another mindless crime
Behind the curtain, in the pantomime
Hold the line, does anybody want to take it anymore
The show must go on,
The show must go on
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking
But my smile still stays on.
Whatever happens, I’ll leave it all to chance
Another heartache, another failed romance
On and on, does anybody know what we are living for?
I guess I’m learning, I must be warmer now
I’ll soon be turning, round the corner now
Outside the dawn is breaking
But inside in the dark I’m aching to be free
The show must go on
The show must go on
Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking
But my smile still stays on
My soul is painted like the wings of butterflies
Fairytales of yesterday will grow but never die
I can fly - my friends
The show must go on
The show must go on
I’ll face it with a grin
I’m never giving in
On - with the show -
I’ll top the bill, I’ll overkill
I have to find the will to carry on
On with the -
On with the show -
The show must go on...

Motherland

«Αγάπη μου, που είσαι;
Τι αγαπώ;
Σε έχασα γιατί πάλευα με τον κόσμο.
Όνειρα τσακισμένα...»

«Είχα ένα σακάκι 3 χρόνια
να το φορέσω
αν ήταν στη Ρωσία θα το φορούσα
συνέχεια»

Έντονο το Motherland. Πολύ έντονο. Στην αρχή μου ήταν δύσκολο και να μπω στο πνεύμα και να αντέξω την ένταση, τη φωνή, την κίνηση που ήταν αναπάντεχη. Ιστορίες ανθρώπων που ξεκινούσαν και δεν μαθαίναμε το τέλος τους. Υπερβολική μορφή. Ίσως τελικά τους δυσκόλευε να περάσουν το μήνυμά τους. Που κατά βάθος ήταν απλό, όπως και κάθε τι ουσιαστικό.
Μια από τις καλύτερες στιγμές ήταν σίγουρα όταν άρχισαν να παίζουν με αντικείμενα που μου θύμιζαν πολύ έντονα την παιδική μου ηλικία και τη ζωή μου στο διαμέρισμα. Δεν ξέρω πώς είχαν επιλέξει τα αντικείμενα αλλά για μένα ήταν συναισθηματικά φορτισμένα. Ειδικά το μπλέντερ με εκείνο τον διαπεραστικό θόρυβο! Ήταν ακριβώς ίδιο με της μαμάς μου! Και όταν ήμουν μικρή δεν τον άντεχα αυτό τον ήχο. Πραγματικά σκέπαζε τα πάντα. Και το έδειξαν αυτό με τη βοήθεια εκείνου του (δεν ξέρω πώς το λένε) που κρέμεται σε όλες τις παιδικές κούνιες και κοιμίζει το παιδί με τις πιο γλυκές μελωδίες. Ακόμη θυμάμαι το δικό μου. Είχε το σχήμα ενός μήλου. Κατακόκκινου. Προσπάθησαν να δείξουν νομίζω τη σχέση μας με το χώρο, τα αντικείμενα, το διαμέρισμα και τους γονείς. Συνεχώς έπεφτε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και ακαριαία απομακρύνονταν. Σαν να ήθελαν (νομίζω) να μας πουν ότι έχουμε ανάγκη τους γονείς, τους αγαπάμε βαθιά και τους χρειαζόμαστε. Μόνο που κάποτε έρχεται η στιγμή που δεν αντέχουμε και θέλουμε να φύγουμε, ή δεν μας αντέχουν γιατί δεν ήμασταν αυτό που περίμεναν... ίσως... λέω ....
Σε 20 λεπτά όλα θα έχουν τελειώσει! Και το κοινό δεν κουνήθηκε! Ούτε ανάσα.
Μια από τις πιο όμορφες στιγμές ήταν σίγουρα ο χάρτης και οι ιδέες για τον κόσμο και τα νησιά του ειρηνικού. Ο ένας έβλεπε τα χρώματα, ο άλλος έβλεπε τα ονόματα, ο άλλος τις διαδρομές των πουλιών από ήπειρο σε ήπειρο. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορείς να δεις τελικά ένα χάρτη.
Παρόλο λοιπόν που συνολικά νομίζω ότι προσπαθούσαν πάρα πολύ για το τίποτα, και ότι αν το έκαναν πιο απλό θα ήταν καλύτερα, πήρα μαζί μου τις ιδέες αυτές.
Και κάτι άλλο: πόσες φορές νομίζεις ότι θα μπορέσεις να κάνεις τρικάβαλο στην Πειραιώς με την προϊσταμένη σου και τον άντρα της;!!!
Να μαστε καλά και να ξαναπάμε στο BIOS και να κάτσουμε σε εκείνο το τραπέζι που έχει θέα τη φωτισμένη ακρόπολη.

Έλα λίγο…

Μόνο για λίγο…

Ζω και ξαναζώ,

Κάθε μας στιγμή

Σε χώρο μυστικό

Καρδιά μου σ’ ανταμώνω

Μου τραγουδάει η μαγική φωνή της Βιτάλη.

Βγήκα έξω στον κόσμο σήμερα, μετά από τέσσερις μέρες κλεισμένες μέσα σε ένα σπίτι. Για να μαι ειλικρινής δεν πρόλαβα ακριβώς να το βαρεθώ. Ήταν αρκετός χρόνος για να συγκεντρωθώ και να συλλάβω το μέγεθος της παράνοιάς μου, που δεν λέει να σταματήσει να ασχολείται με περισσότερα πράγματα από όσα αντέχει. Προσπάθησα να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου. όχι πως δεν κατάφερα τίποτα. Διάβασα πολύ, από διάφορες πηγές και για διάφορα πράγματα σε βάθος που επιτέλους με ικανοποίησε. Θα ήθελα άλλο τόσο όμως για να παράγω και όσο έργο χρειάζεται.

Όχι ότι δεν θα βρω τον τρόπο να τα βολέψω πάλι, αλλά αν είχα άλλο τόσο θα τα κατάφερνα και όπως ήθελα. Anyway. Δεν φταίει κανείς άλλος. Εγώ φταίω. Δεν αφήνω ευκαιρία να πάει χαμένη. Βλέπω κάτι αξιόλογο ή κάτι που θεωρώ χρήσιμο, και όχι ότι δεν είναι, και δεν λέω όχι. Ξέρω ότι θα κερδίσω, πάντα κάτι κερδίζω, αλλά με φέρνω και στα άκρα. Χαρακτηριστικό μου αυτό από πάντα και παράπονο που έχω από τον εαυτό μου. Πάντα έβλεπα με σεβασμό τα άτομα που μπορούσαν να οργανώνονται, να λένε όχι και να μην εμπλέκονται, να έχουν μια λίγο (έως πολύ) ήρεμη και συγκεκριμένη ζωή, με επιλεγμένες εμπειρίες, επιλεγμένες ευκαιρίες κλπ κλπ.

Από όσο με ξέρω δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Δεν θα άντεχα. Βουτάω στα βαθιά και ίσα που βγάζω το κεφάλι μου έξω για να πάρω μια ανάσα. Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο; Μήπως παραείμαι φιλόδοξη;

Κάποια στιγμή θα με αφήσει στο δρόμο!

Και πάλι anyway…. Δεν είναι κάτι που μπορώ να λύσω τώρα. (τα βεγγαλικά σου μάτια τώρα στον Δίεση… πόσο καιρό είχα να το ακούσω!) Άλλωστε τελικά καταλήγω να κατεβάζω ρυθμούς για λίγο και μετά να ξεχνιέμαι πάλι και να αρχίζω την κούρσα. Και δεν είναι ότι δεν το απολαμβάνω. Γιατί η κούρσα δεν περιλαμβάνει μόνο δουλειά. Περιλαμβάνει και διασκέδαση, και φίλους και ψυχαγωγία και… και… και… ταλαίπωρο κορμί!

Σήμερα η Αθήνα με υποδέχθηκε ηλιόλουστη και λαμπερή! Κούκλα. Μόλις βγήκα από το γραφείο και πέρασα από την πλατεία της Μητρόπολης είδα χαμογελαστά πρόσωπα τουριστών να λιάζονται. Στην πλατεία Μοναστηρακίου ακόμη περισσότεροι! Longing for the summer!

Άντε να ζεστάνει ο καιρός, να είναι τα απογεύματα γλυκά και τα βράδια μαγικά.

Υ.Γ. μα γιατί κάθε φορά που ακούω το τραγούδι «αχ η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη» κάνω τρελές χαρές λες και λέει κάτι χαρούμενο. Και όχι μόνο, αλλά μου σηματοδοτεί και την άνοιξη. Δεν πάω καλά! Από καιρό…

και τελικά φέυγω με τα "φώτα που σβήνουν" που τόσο μου έχουν λήψει! Θα το ξενυχτίσουμε σήμερα. Παρόλο που και για αύριο το ίδιο προβλέπεται.

organising ...

http://en.wikipedia.org/wiki/Discourse

;;;

Ήμουν σε μια παραλία. Καλοκαίρι. Κόσμος έπαιζε στη θάλασσα, νέοι όλοι, παρέες, τρελά γέλια. Η θάλασσα υπέροχη, πεντακάθαρη, ήρεμη, χρώμα μπλε ολοκάθαρο, έλαμπε. Εγώ όμως δεν φορούσα μαγιώ. Ήμουν ντυμένη πατόκορφα λες και δεν ήταν καλοκαίρι, λες και δεν ήμουν στη θάλασσα. Και κοιτούσα. Δεν είχα έρθει μόνη στην παραλία, αλλά και η παρέα μου κοιτούσε. Κοιτούσαν σαν κριτές. Λες και θα αποφάσιζαν αν ό,τι γινόταν ήταν σωστό ή όχι. Δεν ξέρω αν αυτό θα είχε σημασία για μένα. Εγώ πάντως είχα βγάλει το κινητό και φωτογράφιζα τη θάλασσα, μέχρι που γέμισε η κάρτα και δεν μπορούσα να φωτογραφίσω άλλο. Μετά πήραμε ένα βαρκάκι και κάναμε το γύρω του νησιού. Ακόμη πιο υπέροχη θάλασσα. Προσπαθούσα με αγωνία να σβήσω άλλες φωτογραφίες για να βγάλω όσες περισσότερες μπορώ, τη θάλασσα αυτή. Ήθελα κάποιος να δει αυτό που έβλεπα εγώ. Ήθελα να το μεταφέρω όπως είναι. Όταν φτάσαμε στην άλλη άκρη του νησιού είδαμε ένα κλειστό λιμανάκι, από αυτά που έχεις πρόσβαση μόνο από τη θάλασσα και ενώ έξω η θάλασσα ήταν λάδι, μέσα στο λιμανάκι το χρώμα της θάλασσας ήταν πιο βαθύ μπλε και είχε λίγο κυματάκι. Φυσούσε. Έτσι δεν πλησιάσαμε εκεί, αν και μέσα μου ήθελα να μπω στο λιμανάκι, να δω τι κρύβει αυτή η παραλία. Δεν το είπα όμως. Συνεχίσαμε το γύρω του νησιού, συνέχισα να βγάζω φωτογραφίες, από ψηλά. Αρκετά ψηλά. Και δεν είχε σημασία ποιοι ήταν μαζί μου. Δεν το είχα επιλέξει. Δεν αλλάζαμε λέξη. Δεν μας πείραζε καθόλου αυτό.

Όταν ξύπνησα νόμιζα ότι ήσουν κι εσύ στο όνειρο. Αλλά τελικά ήταν που ήθελα να σου στείλω τις φωτογραφίες. Να δεις ό,τι είδα….

Within Section 3: Assessing educational research (Study Guide)

«The reader needs to watch carefully for evaluations and prescriptions that seem to take the form of descriptions or explanations. And, as with evaluations, in trying to understand prescription we must try to identify the values underlying them.»

«Non experimental research may also rely on theoretical inferences, but often the distinction between theoretical inference and empirical generalization in not drawn, so that it may not be easy to identify the grounds on which conclusions have been reached.»

Αν και ξεκίνησα με άλλες κατευθύνσεις τις σπουδές μου (θετικές επιστήμες) τελικά το γύρισα στον άνθρωπο.

Το συγκεκριμένο μάθημα (Educational Research in Action) είναι υπέροχο στο να μου αποκαλύπτει σταδιακά τα προβλήματα της κοινωνικής έρευνας, τις ελλείψεις και τα λάθη που γίνονται. Είναι σχεδόν ολοφάνερο ότι δεν είναι εφικτό να γίνει απόλυτα αντικειμενική έρευνα, παρόλα αυτά όμως είναι εφικτό να ξεχωρίσεις μια αξιόπιστη έρευνα και μια μη αξιόπιστη, με ελλείψεις σε ακρίβεια, κλπ.

Έτσι λοιπόν αρχίζω να ευθυγραμμίζομαι με το εαυτό μου και το είναι μου. Αντιλαμβάνομαι και συνειδητοποιώ τη δυσκολία να είμαστε αντικειμενικοί όταν ερευνούμε ανθρώπους, αλλά είναι μαγεία όταν μπορείς να αποκαλύπτεις ή βλέπεις σε μια έρευνα να αποκαλύπτεται ένα μικρό κομματάκι «αλήθειας». Σε εισαγωγικά γιατί all data are theory-, method- and measurement-dependent and objectivity is in a sense a social matter, for it depends upon communal acceptance of the critical spirit (Phillips). Πέρα όμως από αυτό, αυτό που τελικά έχει σημασία, για μένα, είναι η ανάγκη κάθε εκπαιδευτή-εκπαιδευτικού να αναζητά και να ερευνά και να ψάχνεται για το καλύτερο. Να έχει συνείδηση των πράξεών του (όσο είναι εφικτό) και να προσπαθεί γι’ αυτό. Άρα λοιπόν η έρευνα είναι σημαντική, όταν και αν έχει σύνδεση και μπορεί να δώσει κάτι αξιόλογο στην πράξη. Και τι είναι «αξιόλογο»; Αυτό που είναι εφαρμόσιμο; Αυτό που είναι σωστό; Και ποιος ορίζει το σωστό και το λάθος όταν πρόκειται για το τι βοηθάει τους ανθρώπους; Αυτό που ως τώρα έχω καταλάβει είναι ότι τη μάθηση την επηρεάζουν τόσοι παράγοντες που δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι υπάρχει πρακτική που θα οδηγήσει οπωσδήποτε σε αποτελεσματική μάθηση. Κάθε τι που σχετίζεται με ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες κλπ είναι εξαιρετικά πολύπλοκο…. Και για το λόγο αυτό ιδιαίτερα γοητευτικό.

Εφόσον λοιπόν συνειδητά αποφάσισα να ασχοληθώ με ανθρώπους, γιατί δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, με ανακουφίζει η μελέτη και η έρευνα γιατί με βοηθάει να αποκωδικοποιώ και να εντοπίζω παράγοντες που επηρεάζουν εμένα και τους εκπαιδευόμενους. Να προσθέτω νέες οπτικές γωνίες και να ανοίγω τις αντιλήψεις μου. Αλλά μάλλον αυτό έχει αξία γιατί δεν είναι έρευνα για την έρευνα, αλλά έρευνα για να καταλάβω την πράξη.

Για το λόγο αυτό όταν με ρωτούν τι πτυχιακή να κάνω, τι να ερευνήσω, πάντα απαντώ: σκέψου αυτά που κάνεις, ή αυτά που σκοπεύεις να κάνεις; Ποιο ερώτημα σε βασανίζει μέσα σου γι’ αυτό; Υπάρχει ένα μέρος του εαυτού σου που ζητάει απάντηση σε κάτι. Αυτό είναι που με κάποιο τρόπο πρέπει να προσεγγίσεις. Ο τρόπος που θα το κάνεις είναι άλλο μεγάλο θέμα. Ήδη υπάρχει μεγάλη συζήτηση και έχει αναπτυχθεί πολύ σκέψη σχετικά με τους τρόπους που έχουμε διαθέσιμους. Και κανένας δεν είναι απόλυτος. Πρέπει να είσαι έτοιμος να αμφισβητήσεις αυτά που κάνεις και να αλλάξεις πορεία αν χρειαστεί. Και αυτό θα είναι το πιο υπέροχο! Η πιο έντονη εμπειρία είναι όταν μπορέσεις να ακυρώσεις τα πρότυπα της σκέψης σου και τις υποθέσεις που κάνεις για αυτά που συμβαίνουν. Και αυτό μπορεί να γίνει και παραπάνω από μία φορές. Μακάρι!

Και ευχαριστώ τον φίλο μου τον Pierre γιατί είναι μετά από τις συζητήσεις μας που μπορώ και συνειδητοποιώ και αποτυπώνω γιατί κάνω ό,τι κάνω. Και αν νομίζει ότι με κουράζει με αυτές τις συζητήσεις κάνει λάθος! Με βοηθάει να έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου και να τον αποδέχομαι.

Και στα δικά σου!

Αναζητήσεις….

Σήμερα το πρωί χρειαζόμουν να βρω στο δίκτυο ασκήσεις Χημείας για την Α’ Λυκείου, σχετικά με τους νόμους των αερίων. Έκανα στο Google διάφορες αναζητήσεις με λέξεις κλειδιά όπως: ασκήσεις χημείας, α λυκείου, νόμοι αερίων κλπ κλπ. Μετά από αρκετή ώρα αναζήτησης είχα μείνει σχεδόν άπρακτη. Οι σελίδες που έβρισκα ή δεν έβγαιναν πουθενά, ή δεν είχαν θέματα Α’ Λυκείου, ή αν είχαν ήταν για τα πρώτα κεφάλαια και όχι γι’ αυτό που έψαχνα εγώ κλπ κλπ. Έτσι λοιπόν θυμήθηκα ότι όταν έκανα ιδιαίτερα είχα ένα cd από το ΚΕΕ (κέντρο εκπαιδευτικής έρευνας) με ασκήσεις για όλες τις τάξεις και όλα τα μαθήματα. Έτσι λοιπόν υποθέτω και ελπίζω ότι μετά από τόσα χρόνια κάτι θα χουν κρεμάσει και στο δίκτυο. Χτυπάω λοιπόν www.kee.gr και βρίσκω αμέσως ένα σωρό ωραίες ασκήσεις. Ο παράδεισος σε χρόνο dt μετά από αρκετή ώρα μάταιης αναζήτησης.

Και λέω εγώ τώρα, πόσο σημαντικό είναι να έχεις εντοπίσει οργανισμούς αναφοράς και να μην ψάχνεις τυφλά στο χάος του δικτύου. Αν και αυταπόδεικτο φαίνεται αυτό στην καθημερινή πρακτική δεν είναι έτσι. Είναι πολύ πιο εύκολο να βάλεις δυο τρεις λέξεις κλειδιά και να κάνεις μια googliά, όπως θα ‘λεγε και ο αδερφός μου, από το να θυμηθείς ποιος οργανισμός, ή πια ιστοσελίδα αξιόπιστη είχες επισκεφθεί στο παρελθόν.

Έτσι λοιπόν φαίνεται ότι στα study skills, στο χάος των πληροφοριών, είναι σημαντικότερο να μπορείς να οργανώνεις αξιόπιστες και σύγχρονες αναφορές από το να έχεις τις καλύτερες τεχνικές αναζήτησης.

Είναι δεδομένο ότι η αναρχία του διαδικτύου είναι ό,τι καλύτερο για την ανάπτυξη της επικοινωνίας, της γνώσης, της ελευθερίας έκφρασης. Θυμάμαι όμως εκείνο το περιστατικό με τον τηλεοπτικό σταθμό που παρουσίασε ως είδηση μια internetική φάρσα και βλέπω ότι η αναρχία αυτή είναι καλή γιατί αποκαλύπτει με υπέροχο τρόπο τις ελλείψεις μας, είτε αυτό είναι επιστημονική έρευνα, είτε δημοσιογραφική κλπ.

Πόσο καλό θα ‘ταν να τα μάθαιναν αυτά με κάποιο τρόπο μαθητές, φοιτητές, επαγγελματίες.

Εμπειρική μάθηση σήμερα λοιπόν… για να δούμε θα είναι αποτελεσματική; Θα οργανώσω τη δική μου βάση αξιόπιστων links;

Sorrow…

Μερικές φορές ο χρόνος έχει σημασία. Είναι η δύναμη της οικειότητας που μπορεί να σε κάνει ήρεμο άνθρωπο, αν είναι όπως τη θες, ή να σε βασανίζει και να σε σκοτώνει, όταν είναι κολλημένη εκεί που δεν θες.
Life is weird lately.
Ό,τι σου δίνει στο παίρνει πίσω.
Ό,τι υπάρχει τώρα είναι κι αυτό όμορφο. Ακόμη και αν δεν μπορείς να το προσδιορίσεις. Δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Είναι ωραίο έτσι κι αλλιώς.
Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που δεν θα κάνουμε μαζί. Θα μου λείπεις. Και δεν με φοβίζει αυτό. Με λυπεί, αλλά δεν με πληγώνει. Μου λείπει, αλλά δεν με σκίζει σε χίλια κομμάτια.
Γιατί ό,τι ήταν, ήταν όμορφο; Γιατί απλά και μόνο υπήρξε; Γιατί με γέμισε ελπίδες, όνειρα και σχέδια; Γιατί μου θύμισε τι αγαπώ και τι θέλω;
Το περίεργο είναι ότι δεν φοβάμαι. Και ότι δεν πονάω.
Whatever it is we have, let it be.
Χωρίς να το ορίζουμε και χωρίς να το περιορίζουμε. Δεν χρειάζεται.
Αν αρχίσει να πονάει βλέπουμε.
Τώρα απλά ξέρουμε πόσο καλό μπορεί να είναι.

Life Is Wonderful ------Jason Mraz

It takes a crane to build a crane
It takes two floors to make a story
It takes an egg to make a hen
It takes a hen to make an egg
There is no end to what I'm saying
It takes a thought to make a word
And it takes some words to make an action
And it takes some work to make it work
It takes some good to make it hurt
It takes some bad for satisfaction
Ah la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la life goes full circle
Ah la la la la la la life is wonderfulAh la la la la
It takes a night to make it dawn
And it takes a day to make you yawn brother
It takes some old to make you young
It takes some cold to know the sun
It takes the one to have the other
And it takes no time to fall in love
But it takes you years to know what love is
And it takes some fears to make you trust
It takes those tears to make it rust
It takes the dust to have it polished
Ah la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la life goes full circle
Ah la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la
It takes some silence to make sound
And It takes a loss before you found it
And it takes a road to go nowhere
It takes a toll to make you care
It takes a hole to make a mountain
Ah la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la life goes full circle
Ah la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la life is meaningful
Ah la la la la la la la la la la life is wonderful
Ah la la la la la la la la la la life is.. is so wonderful..
Ah la la la la la life is wonderful
Ah la la la la-ahAh la la la-ah ah-a ah-a

Dromoi, fos, skotadia kai alla oraia….

Πέρασαν οι μέρες σαν νερό. Σαν εκείνο το ρυάκι που φεύγει βιαστικά για τη θάλασσα, χάνεται στο χάος και δεν ξαναγυρνάει ποτέ. Πόσα έγιναν αυτές τις μέρες, και ήθελα να γράψω γι' αυτά. Πόσο αδύνατο ήταν να το κάνω. Λαβύρινθος οι σκέψεις, κουβάρι και άντε να τις ξεμπερδέψεις. Μπερδεμένες θα βγουν και στο post αυτό σίγουρα, αλλά αφού έτσι είναι let it be!
Όλα ξεκίνησαν ίσως από ένα παραμύθι στην Πάτρα. Μια μονοήμερη εκδρομή για να παρακολουθήσουμε την υποστήριξη του διδακτορικού πολυαγαπημένης φίλης. Πρώτη μέρα της Άνοιξης και με βρήκε εκτός των τειχών! Το άγχος της (της φίλης μας) δεδομένο, αλλά τα καταφέραμε μια χαρά! Doctor με άριστα! Πάντα λέμε με αυτή την παρέα ότι είμαστε "ανώμαλα", αλλά αυτή τη φορά το αποδείξαμε στην πράξη. Λίγα λεπτά πριν την υποστήριξη, για να βοηθήσουμε την υποψήφια να συγκεντρωθεί και να χαλαρώσει, τρώγαμε τοστ και πίναμε παγωμένο φρεντοτσίνο σε κοντινή καφετέρια και το κυριότερο: παίζαμε τζένγκα!
Η ίδια η υποστήριξη δεν μου έκανε εντύπωση. Δεν θέλω να πω για την έλλειψη οργάνωσης και όλα τα σχετικά γιατί το βρίσκω μίζερο να σχολιάζω κάτι τόσο δεδομένο. Έμοιαζε με παράσταση χωρίς πρωταγωνιστή. Έμοιαζε σαν κάθε ένας από τους καθηγητές που ήταν εκεί, να μην έχει σχέση με το αντικείμενο, και να κάνει τρομερή προσπάθεια να συμβάλλει με κάποιο τρόπο, να κλέψει την παράσταση, να πει την πιο κοφτερή και επίκαιρη ατάκα. Μάταια όμως. Δεν είχαν στην ουσία να πουν κάτι. Θυμήθηκα ένα από τα πρώτα post που διάβασα και με έκανε να κολλήσω με τον Μαίανδρο. Υπάρχει λόγος σοβαρός που σκέφτομαι να κάνω έξω διδακτορικό. Έστω και αν είναι με το Open. Δεν θα υπάρχει αυτό το μόνιμο ελληνικό χάλι, του δεν ξέρω που πατώ και που βαδίζω, και γιατί.
Μετά μας άξιζε ένα καλό γεύμα, και ο ταξιδεμένος στην Ελλάδα της παρέας, μας πήγε στο καλύτερο παραμύθι της Πάτρας. Αν περάσετε ποτέ από εκεί (Βραχναίικα) πηγαίντε μια βόλτα στην πυξίδα. Είναι must! Είναι παραμυθένιο μέρος, με υπέροχη διακόσμηση και υπέροχα πιάτα. Ενθουσιαστήκαμε! Αυτή ήταν η πρώτη μέρα της Άνοιξης! Τυρκουάζ θάλασσα καθώς πηγαίναμε και μωβ ηλιοβασίλεμα καθώς γυρνούσαμε. Η Αθήνα μας υποδέχθηκε για άλλη μια φορά με τα φώτα αναμμένα, και εγώ ήμουν σίγουρα νυσταγμένη και βαριά (μετά από τόσο φαγητό!).

• αυτή η ανασκόπηση των ημερών που πέρασαν γίνεται Σάββατο απόγευμα στο αγαπημένο μου Starbucks της Μητροπόλεως. Και νομίζω πως είναι Κυριακή, γιατί δεν πήγα στο γραφείο την Παρασκευή. Τέτοια συνήθεια το μυαλό. Έχεις στη διάθεσή δύο μέρες όλες κι όλες! Και άρα σήμερα είναι Κυριακή και αύριο έχεις γραφείο! Παράδεισος που δεν θα πάω και αύριο στο γραφείο! Το αγαπάω πολύ, και ότι κάνω εκεί μέσα, μα όταν αγαπάμε κάτι τόσο ένα μικρό-μικρούτσικο διάλειμμα είναι ανανεωτικό και σε βοηθάει να καταλάβεις και να θυμηθείς πόσο πολύ το θέλεις... ό,τι και αν είναι αυτό... λέμε τώρα.... Έξω βρέχει ασταμάτητα. Που να πας με τέτοια βροχή; και η ζέστη εδώ μέσα είναι πολύ γλυκιά. Ένα σωρό πιτσιρίκια ζουζουνίζουν ασταμάτητα, κι εγώ θέλω κι άλλο καφέ, αυτή τη φορά με άρωμα φουντούκι, κι άλλες χαρτοπετσέτες, μιας και αυτό το συνάχι είναι πάνω και πέρα από κάθε χαρτομάντιλο.

Μια βδομάδα όλο δρόμοι, αθηναϊκοί κυρίως και λίγο παραέξω. Δρόμοι όμορφοι. Ένας μήνας σχεδόν έξω από την πραγματικότητα, αλλά και πέρα για πέρα αληθινός.
Μια βόλτα σε έναν τόπο που τα έχει όλα και δεν έχει τίποτα. Η παλιά Επίδαυρος, λουσμένη στο φως, γεμάτη πράσινο και μπλε. Τίποτα το συγκλονιστικό με την πρώτη, ίσως και τη δεύτερη ματιά. Μια βόλτα στη θάλασσα, στο θέατρο. Καλό φαγητό, καφές, διάβασμα, ύπνος. Ήλιος! Πραγματικά δεν είχε κάτι αυτό το μέρος. Ήταν όμως όλα τόσο όμορφα, που νιώθω ήδη νοσταλγία για την εκδρομή αυτή. Είναι κάποιοι τόποι, κάποιες βόλτες που δένεσαι συναισθηματικά και νοσταλγείς, χωρίς να είναι κάτι τρομερό (βλέπε ΝΥ). Γιατί ήσουν εκεί που έπρεπε, με αυτούς που έπρεπε. Π.χ. έχω πάει σε πολλά ελληνικά νησιά και γενικά στην επαρχία, με οικογένεια, με φίλους, με τον έρωτά μου, αλλά η πιο αγαπημένη ανάμνηση είναι από μια εκδρομή στην Πύλο (!), Πάσχα με την οικογένεια (Χωραφά), όταν επεξεργαζόμουν απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις για την πτυχιακή μου. Τέτοια ηρεμία και τόσο γλυκό τοπίο δεν έχω ξαναδεί. Δεν είχε κάτι τρομερό ο τόπος αυτός, αλλά έλαμπε στο φως! Ζέστανε το μέσα μου με την γλυκιά του ηρεμία.

• στα Starbucks εντωμεταξύ, τα παιδάκια τώρα ανακαλύπτουν τον κόσμο. Έξω βρέχει καρεκλοπόδαρα και το συνάχι μου καλά κρατεί.

Μαζί με το σπίτι που ονειρεύομαι να αποκτήσω στο κέντρο, θέλω και ένα laptop παρακαλώ στο πακέτο. Και εκεί θυμάμαι την αγωνία της μάνας (μου). Καθαρή Δευτέρα στο σπίτι και έχουν μαζευτεί ένα σωρό μάνες που τα παιδιά τους όχι μόνο έχουν σταματήσει να ακολουθούν την οικογένεια αλλά ψάχνουν και τρόπους να αρχίσουν τη δική τους ζωή. Είμαστε άραγε η μόνη χώρα σε αυτό τον κόσμο που αυτό δεν θεωρείτε επίτευγμα αλλά κατάντια; Μα να πας να μείνεις μόνος σου; Γιατί; Σπίτι δεν έχεις; Αφού δεν είναι να κάνεις οικογένεια γιατί να φύγεις από το σπίτι; Αθάνατη ελληνική οικογένεια. Αυτό δεν είναι αγάπη, είναι αρρωστημένος έρωτας!

Όταν χαμογελάς πάντως ζεστά στους ανθρώπους, σου χαμογελάνε και αυτοί. Το είδα αυτό στην Αθήνα να συμβαίνει παντού. Δεν είναι απάνθρωπη η πόλη, εμείς είμαστε καμιά φορά.

• τα κοριτσάκια βγαίνουν από την τουαλέτα δυο-δυο, με συνθηματικά γελάκια. Πόσο προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή των αγοριών και τι σχέδια άραγε έχουν σκαρώσει τόση ώρα στην τουαλέτα; Φορούν ρούχα κολλητά και προσπαθούν να τονίσουν τα εφηβικά κορμάκια τους. Τι αγωνία για το πόσο και αν αρέσουν. Τι σημασία που έχουν όλα αυτά εκείνη τη στιγμή! Είναι ο κόσμος όλος.

Βόλτα στην Αθήνα. Όλη μέρα, γύρω-γύρω. Χίλτον και πρωινό στα Παλμιέ. Εφημερίδα. Άνθρωποι που χαζολογούν μόνοι ή με παρέα. Όσοι είναι μόνοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Είναι επιχειρηματίας και ψάχνει στην εφημερίδα να αποφασίσει τι θα πουλήσει σήμερα και τι θα αγοράσει; Καπνίζει αργά και σκέφτεται πού έχει φταίξει; Σύνταγμα, Ασκληπιού. Πολιτεία! Στοπ! Χάζεμα! Πόσα βιβλία! Κολωνάκι… λουσμένο στο φως. Περπατάμε λίγο πιο μέσα από τους εμπορικούς δρόμους. Χαζεύουμε στα μαγαζιά. Περιμέναμε ότι θα δούμε και έργα του Κακανιά στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, αλλά βιώσαμε την απογοήτευση. Παραλίγο να πίναμε κι άλλο καφέ εκεί για χάρη του! Ξανά Ασκληπιού, ξανά Πολιτεία!
Μου ΄χαν λείψει αυτές οι βόλτες στις γειτονιές του κέντρου. Παλιά, πριν πιάσω δουλειά ήμουν αλητάμπουρας. Την περπατούσα πολύ την Αθήνα! Γιατί το ξέχασα όλο αυτό; Ρουτίνα; Απόσταση;
Κι άλλη βόλτα σήμερα, Μοναστηράκι, Αδριανού (καινούρια μαγαζιά στον αγαπημένο αυτό περίπατο και άλλος αέρας πια στο δρόμο. Πιο φωτεινός ξαφνικά. Σε ένα από τα μαγαζάκια που πουλούν ποτά είχε διαφήμιση για αψέντι με τη φιγούρα του Βαν Γογκ τριπλή! Πέρασα και από το Αμφι-θέατρο. Αγαπημένος χώρος που έμεινε μόνος χωρίς τη Λύδα Τασσοπούλου. Μια ρεκλάμα με φωτογραφίες της από διάφορες παραστάσεις, μας λείπεις.... ) , Μητρόπολη (καμπάνες... κάποια γιορτή, δεν έχω ιδέα. Κάποτε ήταν εδώ το γραφείο του Καθηγητή μου και ερχόμουν στην περιοχή συχνά. Πάντα έφευγα με ένα σωρό ιδέες και με βλέμμα λίγο πιο φωτισμένο), Κοραή (στη στοά παίζει Galaxy) και μετά Αμπελόκηποι (δε λέει να βλέπεις σινεμά και να νυστάζεις).
Όνειρα για μια καινούρια ζωή και μια μελαγχολία που δεν ξέρεις τι να την κάνεις.
Μια εμμονή, ένα επίμονο βλέμμα να αναζητά τη γειτονιά που θα αγαπήσει. Δεν είναι τόσο εύκολο. Έχει πολλά γκρίζα η πόλη. Έχει τις μοναξιές της. Έχει μελαγχολία … αλλά εμείς θα μαστε ευτυχισμένοι. Γιατί θα έχουμε τη όαση του σπιτιού, που θα ναι σκέτη ονειροπαγίδα, και την όαση των φίλων, των σχέσεων που θα ζεσταθούν και των νέων που θα ανοίξουν.

• η βροχή πρέπει να κόπασε. Ώρα να δουλέψω λίγο και να φύγω.

Αυτός ο μήνας ήταν σκέτη απόλαυση. Και αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνιέται.
Ζαλίστηκα από την πολυκοσμία της πόλης. Μέθυσα!